Vikan - 05.11.1970, Blaðsíða 48

meö hornborði og sófaborði
Trétœhni
Súðarvogi 18 — sími 20770
Spyrjið um
hornsófasettin
frá Trétækni.
Þau eru á
boðstólnum
í húsgagna-
verzlunum
víðast hvar á
landinu.
Kynnið ykkur
verð og gæði
— Ég bið yður að afsaka, frú
Skopalski. Við komum heim í
gær og vorum með svo mikið
drasl með okkur og fyrir ein-
hvern misskilning hefir þessi
þvottakarfa flækst með dótinu
okkar inn. Ég bið yður innilega
að afsaka það!
Sara Skopalski tók þetta sem
góða og gilda vöru. Henni virtist
létta töluvert. — En viljið þér
ekki koma inn, fröken. Ég er
með nýlagað kaffi.
Cissi leit í kringum sig í stof-
unni. Þar var allt fullt af smá-
hlutum, blómiun og myndum.
Nokkrar myndirnar voru af
Skopalski hjónunum á yngri ár-
um og Cissi horfði spurnaraug-
um á Söru.
— Já, þessar myndir voru
teknar, þegar við bjuggum í Var-
sjá, þegar maðurinn minn var
vélfræðingur á verkstæði og við
höfðum litlu stúlkuna okkar hjá
okkur...
Sara varð sorgmædd á svipinn,
svo Cissi spurði einskis. Það voru
greinilega sorglegar minningar,
sem voru Söru í huga. Þess í stað
reyndi hún að lokka upplýsingar
upp úr Söru. Hvenær hún hafði
lokað húsinu? Hvenær karfan
hefði horfið? Að lokum þakkaði
hún fyrir kaffið og fór.
Á leiðinni upp til sín reyndi
hún að draga ályktanir af því
sem hún hafði orðið vísari um
daginn. Hún var ekki í neinum
vafa um að einhver þeirra
kvenna, sem hún hafði hitt, væri
móðir Mikaels: Elisabeth Sture,
Sylvia van der Heft, — eða
Katja?
Að minnsta kosti þær tvær
fyrrnefndu höfðu verið einar
mestan part sumarsins og hefðu
sem bezt getað haldið leyndu að
þær væru barnshafandi. Það gat
verið sömu sögu að segja um
Kötju. Eða hversvegna hafði hún
haldið sig í burtu frá Willie Sam-
son svona lengi? Og hvað var
það sem Katja var í vandræðum
með og þurfti að fá hjálp til að
leysa.
Þegar Cissi kom upp, tók hún
eftir einhverju, sem lá við dyrn-
ar hjá henni. Það var svolítil
hrúga af plastbútum. Cissi varð
undrandi og beygði sig niður til
að taka þetta upp.
Það hafði verið flugvél. Barna-
leikfang úr plasti. Einhver hafði
sett þetta fyrir framan dyrnar
hjá henni og traðkað það í sund-
ur.
Cissi fékk ákafan hjartslátt.
Þetta hlaut að vera viðvörun, —
hótun. Einhver sem hún hafði
talað við í dag, hafði tekið það
illa upp og vildi gera hana
hrædda!
Þegar hún hafði fleygt þessu
í ruslafötuna, settist hún við eld-
húsborðið. Eitthvað í undirvit-
undinni leitaði á hana og þegar
henni var Ijóst hvað það var, stóð
hún þreytulega upp. Hún þurfti
að sinna einu erindi ennþá í dag.
Hún varð að fara í búðina í
Gamla bænum, það gat verið
eina leiðin til að hafa upp á
pólsku stúlkunni.
Hún vissi ekki hvort hún
myndi finna stúlkuna, hvort hún
væri móðir Mikaels né hvers-
vegna hún hafði verið svona
hræðsluleg. En Cissi var ákveðin
í því að ná tali af þessari grann-
vöxnu, stóreygðu stúlku, því að
nú vissi hún hver hún var ...
Framhald.
ROBERT PLANT
Framhald af bls. 24.
Hann var mjög góður gítarleik-
ari og spilaði á 8-strengja gítar
á svipaðan hátt og Big Joe
Williams, það er að segja, með
gítarinn að hálfu leyti í kjöltu
sér. Hann var óttalegur ræfill á
köflum, en hann var mikill blu-
es-isti og þegar ég var 15 ára
gamall var ég svo mikill aðdá-
andi hans, að það lá við að hann
dáleiddi mig. Pabbi var vanur
að sleppa mér við Seven Stars
Bluesklúbbinn í Stourbridge og
þar hömruðum við á „I Got My
Mojo Working". Chris Wood var
með okkur, og Stan Webb og
Andy Sylvester (nú þekktir
hljóðfæraleikarar í Bretlandi)
voru í annarri hljómsveit sem
keppti sífellt við okkur. Við vor-
um fastráðnir í Seven Stars.
Allir aðrir, sem voru í hljóm-
sveitum en hvergi fastráðnir,
komu á hverju kvöldi og sátu
með krosslagða arma beint fyrir
framan sviðið og hlustuðu á án
þess að hreyfa legg eða lið. Þetta
var góður og ekta bluesklúbbur,
eins og Smitty's Corner í Chi-
cago. Hljómburðurinn var góður
þarna og allir sem komu þar
fyrir 6 eða 7 árum muna enn
eftir mér. Þeir segja allir við
mig: — Ja, þú hefur svei mér
tekið framförum — en samt ertu
alveg eins, og það hef ég fallizt
á með mikilli ánægju. Hljóm-
sveitin sem ég var í hét Delta
48 VIKAN «• tw.