Vikan - 23.12.1970, Blaðsíða 31

ar nokkurn tíma taka enda? í veit-
ingasalnum var heillandi andrúms-
loft: lág tónlist hljómaði, prúðbúið
fólk sat við borð og spjallaði sam-
an kátt og hamingjusamt, og út um
gluggann blikuðu Ijós borgarinn-
ar.
Yfirþjónninn kom til hennar.
— Gott kvöld! Hafið þér pantað
borð?
— Eg ætlaði að hitta mann hérna,
sagði Cathy og svipaðist um. Hún
þóttist koma auga á einhvern í saln-
um.
— Já, þarna er hann.
Hún gekk hratt framhjá yfirþjón-
inum og inn í fullsetinn veitinga-
salinn. Hún kom auga á tvo óein-
kennisklædda lögreglumenn, sem
gengu um og leituðu að Ken. Þeir
sáu hana, en hún sneri [ aðra átt
og hvarf sjónum þeirra. Við neyð-
arútganginn skauzt hún út um dyrn-
ar. Hún ein vissi, hvar Ken var að
finna.
Svalur vindur lék um andlit henn-
sömu svifum.
— Takið hana niður, skipaði
hann.
— Nei, látið haria vera, var þá
kallað.
Það var Jack. Menchell horfði
tortrygginn á hann:
— Eruð þér nú líka búnir að
missa vitglóruna?
— Nei, en ég held að ég skilji,
hvað hún hefur ! huga. Látið hana
vera!
Hann mætti augnaráði Menchells.
Menchell hikaði, en síðan lét hann
undan:
— Allt í lagi. Verið þá kyrrir,
sagði hann við lögregluþjónana.
Jack leit upp til Cathy. Hann var
með öllu hjálparvana og dauð-
hræddur um líf hennar, en honum
fannst hann ekki hafa leyfi til að
koma í veg fyrir áform hennar. Hún
mundi aldrei fyrirgefa- honum, ef
hún hefði ekki fengið tækifæri til
að reyna að bjarga barninu þeirra.
Hún leit niður til hans andartak,
Cathy stóð á öndinni og hrfð-
skalf frá hvirfli til ilja. En þegar
hún sá körfuna, vissi hún, að hún
yrði að taka þátt f þessum brjál-
æðislega leik Kens til enda, hvernig
svo sem honum kynni að lykta.
— Mér þykir leitt, að ég skyldi
fara frá þér, sagði hún. — Fyrir-
gefðu mér.
— Vfst fyrirgef ég þér, sagði
hann. — Ég væri lítilmenni og smá-
sál, ef ég gerði það ekki.
Var þetta kaldhæðni? Eða var
hann nógu brjálaður til að geta lát-
ið sér detta f hug, að þau gætu elsk-
að hvort annað, eins og ekkert hefði
ískorizt?
Jack og Menchell höfðu klifrað
upp fyrri stigann og stóðu nú á
pallinum fyrir neðan þau. Þeir
störðu báðir upp til þeirra. Fleiri
lögreglumenn fylgdu á eftir.
Menchell sagði í labbrabbtæki,
sem hann hafði meðferðis:
— Er skyttan komin upp á Fair-
mount núna? Gott. En hann má
En meðan Cathy kyssti Ken greip
hún handfangið á körfunni, svo að
nú héldu þau bæði á henni.
— Láttu mig fá hana, bað hún.
— Ég skal fleygja henni niður.
— Ef ég gæti bara verið viss
um, að þú gerðir það, sagði hann.
En svo skipti hann skynditega
um skoðun og lét undan:
— Jæja þá! Allt í lagi!
Hann sleppti handfanginu. En
Cathy var of fljót að hrifsa til sfn
körfuna. Hann fylltist tortryggni við
það og greip fast í handlegginn á
henni. Hún færði körfuna yfir í
vinstri hönd sína, svo að hún gat
með því móti haldið henni svo
langt frá sér, að Ken næði ekki í
hana.
Grip hans um handlegg hennar
varð jafnt og þétt fastara.
Hann sagði skipandi röddu:
— Fleygðu henni niður!
Þegar hún hlýddi ekki, herti hann
enn takið og sagði:
— Kastaðu körfunni niður!
Svalur vindur lék um andlit hennar, þegar
hún kom út á pallinn. Stjörnur skinu silfurhvítar
á svörtum himni. Cathy fannst, eins og
henni hefði verið kastað út í geiminn ....
SPENNANDI FRAMHALDSSAGA
EFTIR MIKE ST. CLAIR
ELLEFTI OG SÍÐASTI HLUTI
ar, þegar hún kom út á litla pall-
inn. Stjörnur skinu silfurhvítar á
kolsvörtum himni. Cathy fannst,
eins og henni hefði verið kastað
út í geiminn, aleinni, þar sem ekk-
ert gat orðið henni til bjargar. Hún
þreifaði sig að brunastiganum og
hrópaði:
— Ken! Ég er hér!
Vindurinn sleit orðin í sundur,
svo að þau náðu ekki upp til Kens.
Hann tók fast í stigann og byrjaði
með erfiðismunum að klifra upp
hann.
— Ken, hrópaði hún aftur. — Ég
er að koma! Bfddu!
Jack og Menchell urðu fyrstir til
að láta sér detta í hug, að Ken
hefði farið út um neyðarútgang-
inn. Þeir komust út á litla pallinn.
Jack leit upp og kom auga á Cathy:
— Guð minn almáttugur, hróp-
aði 'hann. — Cathy! Komdu niður!
Hún var þegar komin hálfa leið
upp stigann. Þegar hún heyrði Jack
hrópa, leit hún niður og fékk á-
kafan svima. En hún harkaði af sér
og hélt sér fast í stigann.
— Hvað eruð þér að gera? Kom-
ið riður? hrópaði Menchell.
— Nei, ég verð að hitta hann og
það ein.
Menchell tautaði:
•- Hún er gengin af vitinu.
Hann veifaði tveimur lögreglu-
þjónum, sem komu út á pallinn f
en hélt síðan áfram að klifra upp
stigann.
Þegar hún var komin upp fyrri
stigann, sá hún Ken á pallinum þar
sem seinni stiginn tók við.
Hún leit viðkvæmnislega f glott-
andi andlit hans.
— Við höfum beðið eftir þér,
Cathy, sagði hann.
Hann hampaði körfunni eins og
til að tæla hana.
— Og þú sem sagðist vera svo
lofthrædd, sagði hann. — Komdu
nú!
Hann sneri sér við og tók að
klifra upp síðari stigann, sem lá
upp á toppinn. Hann klifraði nokk-
ur skref, en beið síðan eftir Cathy.
Hún gekk varlega og varð að
klofa yfir alls konar vfra, sem þarna
voru, unz hún komst að stiganum,
þar hikaði hún andartak. En Ken
dinglaði körfunni í áttina til henn-
ar, svo nálægt, að hún gat næst-
um náð til hennar. Hún heyrði barn-
ið gráta og hélt þá rakleitt upp
stigann.
Ken náði upp á toppinn, en þar
var aðeins lítill pallur. Hann lagð-
ist á hnén og teygði aðra höndina
til að hjálpa Cathy alla leið upp.
Hinni hendinni hélt hann fast um
körfuna.
— Þú ert dugleg stúlka, sagði
hann um leið og hann togaði hana
síðasta spölinn.
ekki skjóta, fyrr en ég gef skip-
un um að gera það.
Hinum megin Við götuna var
skytta efst uppi á háhýsi. Hún mið-
aði beint á Ken og beið.
— Nú erum við uppi á efsta tindi
Alpafjalla, sagði Ken við Cathy.
Við erum aftur komin upp í sjö-
unda himin. Hann lagði handlegg-
inn yfir öxl hennar, en gætti þess
að sleppa ekki hinni hendinni af
körfunni.
— Já, örlögin hafa ætlað okkur
að vera tvö ein saman alveg eins
og áður var, sagði Cathy.
Hún reyndi að teygja hendina
eftir körfunni á eins fyrirferðalít-
inn hátt og hún gat. Barnið var hætt
að gráta og það bætti nokkuð úr
skák.
— Láttu mig fá körfuna, sagði
hún eins blíðlega og hún gat.
En þá færði Ken sig ofurlítið frá
henni. Hún hélt áfram:
— Ég skal fleygja barninu sjálf.
S'ðan skil ég við Jack og giftist
þér.
— Elskarðu mig?
— Já, það ert þú, sem ég elska,
og enginn annar.
Niðri á þakinu sá Jack hvernig
Cathy beygði sig áfram og kyssti
Ken. Menchell sá þetta líka, hristi
höfuðið hneykslaður og sagði:
— Hún hlýtur að vera orðin meira
en lítið skrftiri.
Hann neyddi hana til að fara út
að yztu brún pallsins. í hvert skipti
sem hann herti takið og ýtti við
henni, neyddist hún til að færa sig
utar og utar. Nú var karfan komin
fram af pallinum og hún hélt á
henni í lausu lofti.
— Fleygðu henni niður! NÚNA!
Hún reyndi eftir mætti að halda
jafnvæginu. Ef hann ýtti við henni
einu sinni enn, þá var úti bæði um
hana og barnið.
Hún gerði hið eina, sem hugs-
anlegt var til að bjarga henni og
barninu.
Hún hélt fast um körfuna, en f
einni svipan sveiflaði hún henni
beint framan í Ken. Hann var þessu
með öllu óviðbúinn. Hann missti
jafnvægið, féll aftur fyrir sig og
fram af pallinum ....
Hún heyrði ekki hrópin í fólk-
inu niðri á götunni. Hún skynjaði
heldur ekki þögnina, sem fylgdi á
eftir nokkru síðar.
Þegar Jack kom upp á pallinn,
kraup Cathy á kné með barnið
heilt á húfi í fanginu.
ENDIR.
52. tbi. VIKAN 31