Vikan - 23.12.1970, Blaðsíða 20

Þetta vor var svo unaSslega fagurt, ólíkt öllum, sem ég hafði
upplifað fram að þessu. En ég var líka sjálf svo breytt. Samband mitt
og Wills var vonlaust, en öll mín tiivera var haldin þessari
sársaukafullu þrá eftir honum....
FRAMHALDSSAGA, ANNAR HLUTI
RACHEL MADDUX
Það scm á undan er gen&ið:
Libby Meredith er rétt orðin
fjörutíu og níu ára, þegar eigin-
maður hennar Roger, sem er
prófessor í lögum, ákveður að
taka sér ársfrí. Þau fá lánað býli,
sem kunningjar þeirra eiga, og
flytja þangað. Nágranni þeirra,
Will Workman, er stór og sterk-
lega vaxinn, næmgeðja, í þörf
fyrir blíðu, en býr með ákaflega
erfiðri eiginkonu.
Einn daginn ákveður Libby að
fá sér einhver húsdýr, svo Will
fer með þeim Roger til að kaupa
geitakiðlinga....
Við völdum tvo dásamlega, ný-
fædda kiðlinga úr hópnum.
— Hvenær getum við
fengið þá, hvað tekur það lang-
an tíma að venja þá af spena?
spurði ég 'bóndann.
- Venja þá af? Það þarf ekki
að hafa áhyggjur af því. Takið
þá bara með, þeir éta, þegar þeir
eru orðnir nógu svangir. Vesa-
lings kiðlingarnir voru frá sér af
hræðslu og jarmið var líkast
barnsgráti. Will batt reipi um
hálsinn á þeim og settist upp í
aftursætið með þá á hnjánum,
en Roger ók.
Þeir verða fljótt rólegir,
sagði hann.
En - það leið þó nokkur tími
þangað til þeir urðu rólegir.
Þeir hlupu um hlöðuna í algeru
æði, meðan ég náði í mjólkur-
skál og Will bjó út bás handa
þeim úr pappakössum. Hann tók
vasahnífinn, sem hann bar alltaf
á sér, og skar gat á aðra hliðina,
eins konar dyr.
Stundum hef ég líka á mér
hníf, mjög líkan hnífnum hans.
Þegar ég tek hann upp, sé ég
fyrir mér hárbeitt hnífsblað í
hinni risavöxnu, fagurlagaðri
hönd hans. Ég sé hann fyrir mér
þegar hann skar blómið af Júd-
asartrénu og ég sé hann líka,
þegar hann kraup niður og skóf
moldina frá fyrstu hreðkunni,
svo ég gæti borðað hana strax.
Þegar Roger kom heim með
bókapakkann og bað mig að lána
sér skæri, til að klippa bandið,
hugsaði ég, hálfergileg: — Hvers
vegna getur hann ekki gengið
með vasahníf líka?
Svona, svona, sagði Will og
gekk varlega inn í hlöðuna
og kom básnum fyrir í einu
horninu. — Við setjum svolítið
hey á gólfið og þá geta þeir
haldið hitanum hvor á öðrum.
Kiðlingarnir hlupu inn í básinn,
glaðir yfir að komast undan
þessum skrítnu manneskjum og
við heyrðum að þeir hættu smátt
og smátt jarminu. Will settist á
hækjur sér við hliðina á mér og
þannig sátum við þegjandi og
virtum litlu skinnin fyrir okkur.
Svo stungu þau litlu höfðunum
forvitnislega út um dyragatið og
þá litum við hvort á annað og
hlógum hjartanlega.
Þegar við gengum heim að
húsinu, sagði Will: — Þegar þeir
eru vaxnir upp úr kassanum,
verður orðið það hlýtt að þeir
þurfa ekki skýli. Þú skalt ekki
hafa áhyggjur af þeim, það er
ástæðulaust. í nótt eða fyrra-
málið byrja þeir að eta eitthvað
svolítið og það er nóg vatn hjá
þeim, svo þeir líða enga neyð.
En ég var ekki róleg. Sg vakn-
aði um miðja nótt og hugsaði
hvað það hlyti að vera dásam-
legt í Suður-Ameríku, þar sem
húsdýrin fengu að ganga um í
íbúðarhúsunum eins og fólkið.
Það hefði verið dásamlegt að
geta teygt út hendina og strokið
mjúku ullina og finna að þeim
var ekki kalt, jafnvel þótt Will
hafi fullvissað mig um að hann
hefði séð kiðlinga fæðast í
snjónum, án þess að þeim yrði
meint af.
Sg klæddi mig vel og óð gegn-
um snjóinn á móti vindinum og
hélt á ljóskeri í dofnum fingr-
um. Þegar ég hafði lokað á eftir
mér hlöðudyrunum og snýtt mér,
kveikti ég i sígarettu og gekk út
í hornið þar sem kiðlingarnir
voru. Bak við skilrúmið sá ég
Will sitja á gömlum mjaltastól
og horfa á geiturnar litlu, sem
lágu rólegar í pappakassanum
sínum.
— Vina mín litla, sagði hann,
— maður á aldrei að reykja í
hlöðu.
Daginn eftir átu kiðlingamir
úr hönd minni. Will sýndi mér
hvernig ég átti að bita niður
maísstöngina og ég sat á mjalta-
stólnum, með maískomin í lóf-
unum. Kiðlingarnir komu og
lyktuðu forvitnislega af henni.
Svo urðu þeir djarfari og maul-
uðu í sig maísinn, eins og litlar
ryksugur.
— Nú treysta þeir þér, sagði
Will. — Nú geturðu fengið þá
til að fara með þér hvert sem er.
20 VIKAN 52 tbi.