Vikan - 23.12.1970, Blaðsíða 32

HEYRA MA
Cþó lægra tátíj
OMAR VALDIMARSSON
Ari Jónsson
ARI JÓNSSON er einn þeirra söngvara sem þarf að velja lög fyrir af mikilli
kostgæfni, og á þeim plötum sem komið hafa út með Roof Tops hefur það
tekizt bærilega. Það sama verður alls ekki sagt um nýútkomna tveggja laga
plötu frá HSH (sem enn á ný hefur hafið útgáfu), og fyrir bragðið verður
lítið gaman að plötunni. Hefði rétt verið farið að hefði þetta sjálfsagt getað
orðið söluplata ársins, því Ari er ákaflega vinsæll og góður söngvari — á
sínu sviði.
Eins og fyrr segir, þá eru á plötu Ara tvö lög, bæði við brezkan undirleik
og stendur á hljómplötuumslaginu að þetta sé stereo-plata. Jæja. Hvað er þá
alvörustereo? Og að halda því fram að Pétur Steingrímsson hafi séð um upp-
töku er ekki rétt — að öllu leyti. Hann sá aðeins um að hljóðrita söng Ara inn
á undirleikinn, sem var keyptur utanlands frá. Þá held ég að mér þýði ekki
að draga að nefna það öllu lengur, en mér finnst Pétri Steingrímssyni vera að
fara aftur í upptökum sínum. Bágt á ég með að trúa að brezka upptakan hafi
ekki verið betri en þetta — og ekki hefur verið farið alveg svona illa með
upptökuna í pressun, eða hvað?
Ef við snúum okkur þá að lögunum, þá eru þau bæði erlend og bæði heims-
þekkt fyrir. Á A-hlið er hið stórkostlega lag Paul Simons, „Bridge Over Trou-
bled Waters“, sem við íslenzkan og venjulegan texta Guðmundar Hauks hefur
hlotið nafnið „FYRIRHEIT“. Það er óhjákvæmilegt að bera túlkun Art
Garfunkels við aðrar útgáfur og vitaskuld stenzt ekkert samanburð. Því hefði
verið betra að setja þetta lag á B-hlið.
Þar er aftur á móti lag eftir Tommy Roe; það sama og hann sendi frá sér á
eftir „Dizzy“. Við texta Guðmundar Hauks heitir það „ÉG KEM“. Ari byrjar
heldur illa og á köflum efast ég meira að segja um að hann sé „hreinn“ en
það á sérstaklega við í tvísöngsköflum.
HSÞ, í guðanna bænum, gerið betur næst, þó ekki væri nema bót á
umslagi!
★
Fiðrildi
Söngtríóið FIÐRILDI keraur aldrci fram meir, cn ég er illa svikinn cf piata
þeirra, nýútkominn hjá FÁLKANUM, á ckki eftir að verða spiiuð mikið í
öllum óskalagaþáttum og partýum — og iögin af henni sungin f rútum.
Á þessari plötu eru fimm lög, og á hlið A eru þau kölluð „ABA-DABA
BRÚÐKAUPSFERÐ" og „BREKI GALDRADREKI“. Fyrra lagið er einstaklega
skcmmtilegt og auðlært og mjög tæplega er hægt að halda því fram að Hinrik
Bjarnason fari venjulegar ieiðir f textagerð sinni, cn hann gerði háða textana
á þeirrl hlið. Góðir eru þcir ekki, en ævintýraiegir, hrcinasta fantasía, og þvi
skyldi maður ætia að börnin verði hrifin, en þess plata er hugsuð sem barna-
plata. Öll lögin eru vel flutt, og er banjóleikur HANNESAR J. HANNESSONAR
ábcrandi í fyrsta laginu, enda leikur hann á það af snilld. Þá má lika heyra í
píanói og er Karl Sighvatsson þar að verki.
Söngur þeirra þriggja er góður, en einhvcrn veginn finnst mér að meira
hefði mátt nota HELGU STEINSEN, þó svo hún njóti sín mjög vel í bak-
grunninn. Samraddað hljóma þau mjög vel saman og held ég að mér sé óhætt
að fullyrða að hvergi séu hnökrar á söngnum. Þ6 kann ég ekki vel við titr-
inginn f rödd Hannesar og það er óþægilcgt að hlusta á hann syngja svo í
gegnum nefið.
Hinum megin eru lögin „SAGAN AF PALLA LITLA“, sem er eftir Hannes,
bæði ljóð og Iag, „í DÝRAGARÐ ÉG FER“, eftir Tom Paxton við undarlegan
texta Ómars Ragnarssonar og „MARBENDILL" cftir Paul Stookcy við tcxta
E. Ólafssonar.
Lag Hannesar er mjög gott barnalag, og minnir á Ómar Ragnarsson upp á
sitt bezta. Þar lcikur Karl aftur með á pínó og auk þess leikur Hannes á gítar
og SNÆBJÖRN KRISTJÁNSSON á kontrabassa. Textinn, ja — sjáifsagt nær
hann tilgangi sfnum.
Hannes syngur „í dýragarðl" með skjálfandi röddu cn þar finnst mér Snæ-
björn beztur í söng. Hann hcfur hreina og góða rödd og á mjög auðvelt með
að halda sér á ótrúlegustu nótum. Þar er gitarleikur góður og bassaleikur
sömuleiðis, enda eru ekki margir hérlendir sem hafa náð jafn mikilli leikni
á kontrabassa og Snæbjörn — ef við tölum um yngri menn.
Síðasta lagið er svo „Marbendill", og myndi ég telja það skásta textann.
Helga syngur af prýði og þeir félagarnir ná mjög vel saman í fallegum hrynj-
anda.
í heild er þetta vænleg plata og líkleg til sölu. Upptöku annaðlst Pétur
Steingrimsson og hefur hann leyst það verk sitt af hendi mcð prýði. Prcssun
er góð — en umslag ekki tilbúið.
★
Ævintýri
Hafi hljómsveit einhvern tíma tekið stökkbreytingu frá fyrstu plötu til
þeirrar næstu, þá er það ÆVINTÝRI. Platan, sem kom út með hljómsveitinni
í byrjun þessa árs, var fyrst og fremst hugsuð sem söluplata og lögin í þeim
dúr, þó svo að tilraun hafi verið gerð til að flytja á henni alvarlegt tónverk,
þ. e. Pílagrímakór Wagners.
Nú hefur TÓNAÚTGÁFAN sent frá sér tveggja laga stereo-plötu með Ævin-
týri, og eru bæði lögin eftir þá félaga í sameiningu, en báða textana hefur
gert Sigurjón Sighvatsson, bassaleikari hljómsveitarinnar. Þegar maður lítur
á nöfn laganna, getur maður með engu móti búizt við gleðilegu efni, því þau
heita „ILLSKA“ og „LÍFSLEIÐI“. En lögin sjálf eru full af fjöri og lífsgleði
og má sjálfsagt reikna þetta ósamræmi þeim í Ævintýri eitthvað til frádráttar.
„Illska“ byrjar á heldur ógreinilegum munnhörpuleik Björgvins Halldórs-
sonar, með hinum hljóðfærunum. Ég hefði kosiff að heyra meira í munnhörp-
unni, en hún kemur hvergi til sögunnar eftir að söngurinn byrjar. Þetta er
langt lag, reyndar bæði yfir sjö mínútur, og því er mikið að ske, en óhjá-
kvæmilega er nokkuð um endurtekningar, sem þeir félagar reyna þó að gæða
lífi og fjölbreytileik.
Gítarleikur er góður; æpandi á köflum en aldrei yfirþyrmandi. Bassi og
bassatromma eru í mjög góðri „harmóníu“, en tónninn í sneriltrommunni er
slæmur, minnir einna helzt á blikkdós, og er það sennilega tæknigalli. Söngur
er góður, og held ég að mér sé óhætt að fullyrða að Björgvin hefur ekki gert
betur á plötu áður, þó margt hafi dágott frá honum komið.
„Lífsleiði“ einkennist af snilldarlegum orgelleik, og mun það vera brezkur
hljóðfæraleikari sem á heiðurinn af því. Lagið byrjar á marg-endurteknum
„frösum“ (sem raunar einkenna dálítið plötuna), og þegar Björgvin hefur
söng sinn, leggur maffur við hlustirnar, því hann hljómar ekki ákaflega líkt
sjálfum sér til að byrja með. Lagið er að mestum hluta tvískipt, það er að
segja: Það skiptist í hæga og hraða kafla. Hröðu kaflarnir eru betri fyrir
minn smekk, og er ekki laust við að þeir hægu minni mig á „Summerwine“
með Nancy Sinatra, það er að segja síðasta línan: „í þágu okkar allra . . .“
Síðan kemur inn í dæmigerður rússneskur marstaktur og aftur er farið út í
poppið.
Hljóðfæraleikur er góður enn sem fyrr, en sami leiðindatónninn í tromm-
unum. Bæði þessi lög finnst mér skemmtileg, og má segja að þau geti flokk-
ast undir „þungt popp“; einfaldar melódíur gerðar margbrotnari og flóknari
í flutningi. Þeir félagar eiga hrós skilið fyrir góða vinnu á efni sínu, og sömu-
leiðis tæknimenn brezkir fyrir góða upptöku og samsetningu rása (mixingu).
Eitthvað hefur þó mistekizt í pressun, því bágt á ég með að trúa að trommur
Sigurðar Karlssonar hljómi svona í raun og veru.
Textar Sigurjóns eru báðir fullir af góðum meiningum, en mikið til endur-
tekning á því sem áður hefur verið sagt. Eitt er það sem einkennir þá báða,
og leyfi ég mér að vitna í annan: „Drepið, drepið, drepið, segja ÞEIR . . .“
Síðan heldur hann áfram og talar um að við (þjóðfélagsþegnarnir) eigum að
rísa upp gegn allri þessari kúgun og misrétti, en hvers vegna segir hann þá
ekki: „Drepið, drepið, drepið, segjum VIÐ . . .“? Við höfum talað nóg, og nú
verður að fara að láta athafnir tala.
En hvað um það, þessi plata Ævintýris er ánægjuleg og setur þá enn í
fremstu röð íslenzkra popphljómsveita. Umslag er unnið af Baldvin Halldórs-
syni og ekki einasta frumlegt, heldur og einfalt og skemmtilegt, en hræddur
er ég um að platan mín fari fljótlega út úr, það er að segja að það rifni í
brotinu.
32 VIKAN 52- tw-