Vikan - 23.12.1970, Blaðsíða 47

minn, sem er aðeins tvo metra
frá mér, er í þann veginn að
missa vitið og grípur ef til vill
til versta úrræðisins, ofbeldis:
Hann lifir ekki lengi, því að
upphlaup hans verður þeim
átylla til að beita hann útsmogn-
ustu læknisfræðilegu aðferðum,
til að kála honum á eins vís-
indalegan hátt og mögulegt er.
Það liggur við að ég fyrirverði
mig fyrir að vera þetta sterkari
en hann. Eg spyr sjálfan mig,
hvort ég sé líkur sérgæðingun-
um, sem eru aldrei sælli með sig
í loðfeldum sínum og lúxusbíl-
um en þegar þeir sjá almenn-
inginn standa illa klæddan og
skjálfandi á strætisvagnabiðstöð-
um. Lífið er oft samlíkingar.
Einn fékk tíu ár, ég lífstíð. Eg
fékk lífstíð, en er aðeins tuttugu
og átta ára, einhver annar fékk
fimmtán ár og er kominn yfir
fimmtugt.
Hlustaðu nú! Ég nálgast lokin,
og eftir sex mánuði vonast ég
eftir að vera búinn að ná mér
til fullnustu og reiðubúinn til
nýrrar flóttatilraunar. Sú tilraun
verður enn nafnfrægari en sú
fyrsta. Það þarf ég ekki að ef-
ast um. Ég verð strokinn aftur
innan sex mánaða, það er ákveð-
ið.
Síðasta nóttin í einangrun-
inni! Fyrir seytján þúsund fimm
hundruð og átta klukkustundum
gekk ég inn í klefa 234. Eitt sinn
á þeim tíma voru dyrnar opnað-
ar, þegar ég var leiddur fyrir
fangelsisstj órann, svo að hann
gæti dæmt mig til þyngri refs-
ingar. Þeir hafa talað fjórum
sinnum við mig á þessum tíma,
auk grannans, sem ég skiptist á
fáeinum orðum við daglega. Eitt
sinn kom læknirinn og sagði:
„Snúið yður við! Hóstið!" Eitt
sinn var það til að segja mér,
að ég skildi fella bálkinn þegar
blístrað væri. Og svo skrafið við
fangelsisstjórann og við varð-
manninn út af aumingjanum
sem'brjálaðist. Ekkert af þessu
var hægt að kalla mikla skemmt-
un. Bg sofna vært án þess að
hugsa um nokkuð annað, en að
á morgun verður dyrunum fyrst
lokið upp fyrir mér í alvöru. Á
morgun sé ég sólina, og verði ég
sendur til Royale get ég andað
að mér sjávarlofti. Á morgun er
ég frjáls. Eg hlæ. Frjáls! Á
morgun byrja ég fyrir alvöru að
afplána lífstíðarrefsingu mína.
Er þetta það sem ég kalla að
vera frjáls? Eg veit, ég veit! En
það er þó ekkert í samanburði
við það, sem ég hef orðið að þola
hér. Hvernig skyldi þeim Cloú-
siot og Maturette líða?
Deyjandi félagi.
Klukkan sex fæ ég kaffið og
brauðbitann. Mig langar til að
segja: „En mér verður sleppt út
í dag. Ykkur skjátlast." Svo man
ég að ég er haldinn minnisleysi,
og ef ég skyldi nú viðurkenna
að ég reyndi að leika á fangels-
isstjórarm, hver veit þá nema
hann bætti á mig þrjátíu dögum
í einangruninni. En hvað sem í
skerst hafa lögið boðið að mér
skuli sleppt úr einangrunarklef-
anum á Saint-Joseph í dag, tutt-
ugsta og sjötta júní 1936. Eftir
fjóra mánuði verð ég þrítugur.
Klukkan er átta. Ég er búinn
með brauðið mitt, allan bitann.
Ég hlýt að fá mat í búðunum.
Þeir opna dyrnar. Þar stendur
næstráðandinn og tveir varð-
menn.
— Charriére, refsivist yðar
hér er lokið. Það er tuttugasti
og sjötti júní 1936. Fylgið okk-
ur!
Ég gang út. Þegar ég kem út
í garðinn er sólin þegar nógu
hátt á lofti til að blinda mig.
Mig svimar. Eg skelf í hnjálið-
unum og svartir flekkir dansa
fyrir augunum. Þó hef ég aðeins
gengið fimmtíu metra, þar af
þrjátíu í sólskininu.
Þegar að stjórnarbyggingunni
kemur sé ég Maturette og Clou-
siot. Maturette er ekkert nema
beinin, kinnarnar djúpar lautir
og augun djúpt sokkin. Clousiot
liggur á börum. Hann er bleik-
ur eins og lík og lyktin af hon-
um eftir því. Ég hugsa: „Er ég
eins?“ Mig langar að líta í speg-
il. Ég segi við þá:
—• Hvernig líður ykkur?
Þeir svara ekki.
— Hvernig líður ykkur?
— Nú, svona, segir Maturette
mjög lágt.
Mig langar að tala um að ein-
angrunarvist okkar sé lokið og
að þar með sé okkur frjálst að
tala. Ég faðma Clousiot, kyssi
hann á báðar kinnar. Hann lít-
ur á mig gljáandi augum og
brosir.
— Vertu sæll, Papillon!
—• Nei, ekki það.
— Því er lokið með mig.
Nokkrum dögum síðar dó hann
á sjúkrahúsinu á Royale. Hann
varð þrjátíu og tveggja ára og
hafði verið dæmdur í tuttugu
ára fangelsi fyrir að stela reið-
hjóli, sem hann hafði alls ekki
stolið.
Fangelsisstjórinn kemur:
— Inn með þá. Maturette og
Clousiot, þið hafið hegðað ykk-
ur vel. Ég hef látið þess getið í
skýrslunum um ykkur. Þér,
Charriére, þar sem þér hafið
framið alvarlegt brot á reglu-
gerðinni fáið þér slæma hegðun-
areinkunn.
— Afsakið, fangelsisstjóri, en
hvað hef ég gert?
— Munið þér þá virkilega
ekki eftir þegar við fundum
sígaretturnar og kókoshnetuna?
— Nei, svo sannarlega ekki.
— Látum okkur sjá, hvað
hafið þér fengið að éta síðustu
fjóra mánuðina?
— Hvað þá? Nú, auðvitað allt-
af það sama síðan ég kom.
—■ Þetta tekur nú út yfir allt.
Hvað átuð þér í gær?
—■ Það sem mér var gefið, eins
n oire V $ Aí? A
Oskar lands-
mönnum
gleðilegra \ola og
farsœls komandi
árs
KEIMMÐ
BÖRMJNUM
AÐ VARAST
ELDINN
Varist eldinn
yfir hátíðarnar
BRUIVABÓTAFÉLAG
ÍSLAIMDS
Laugavegi 103 — Sími 24425.
52. tw. VIKAN 47