Vikan - 04.02.1971, Blaðsíða 28

Loksins var hann búinn aS fá vitneskju um
hver guilni pardusinn var!
Og nú var ennþá þýðingarmeira að sjá til þess
að Damaris færi aldrei til London ...
ÞRIÐJI HLUTI
SPENNANDI FRAMHALDSSAGA EFTIR SYLVIA THORPE
Áður skeð:
Fyrsti kafli skeði í Englandi
árið 1653. Kit Brandon, sem þá
var sextán ára hafði misst föð-
ur sinn, sem barðist fyrir kon-
unginn í borgarastríðinu og
féll við Worchester. Hann er
á leið til að segja móður sinni
að hann ætli til sjós, þegar
hann bjargar lítilli telpu og
það eina sem hann veit um
hana er að hún heitir Damaris,
að faðir hennar var liðsforingi
í her púritana og að móður-
bróðir hennar er hrokafullur
aðalsmaður, sem skaut föður
hennar til bana. Móðir hans
tekur við telpunni og lætur
sem hún sé dóttir hennar. Inn-
an á kjól telpunnar finna þau
nælu með skjaldarmerki, gulln-
um pardusi.
Annar hluti fer fram í Vest-
ur Indíum mörgum árum síð-
ar. Hinn ungi Sir Jocelyn Wade
er á leið til Jamaica til að biðla
til Reginu Charnwood, þegar
skipið, sem hann siglir með, er
tekið af sjóræningjum og
brennt. En Lucifer skipstjóri á
„Loyalist" hjargar honum.
Nafn skipstjórans er reyndar
Kit Brandon og hann er ekki
venjulegur sjóræningi, heldur
einn af þeim víkingum, sem
höfðu konungsleyfi til að taka
spænsku sjóræningjaskipin. —
Hann tekur Sir Jocelyn með
sér í land og býður honum að
dvelja á heimili sínu. Sir Jo-
celyn verður undrandi, þegar
hann kemur þangað, svo glæsi-
legt er heimili Brandons, Fall-
owmead, og ekki verður hann
síður undrandi, þegar hann er
kynntur fyrir Damaris Brand-
on . . .
Sir Jocelyn varð svo undr-
andi að hann nam staðar og
hneigði sig, hann hafði haldið
að Kit Brandon myndi kynna
þessa undurfögru konu sem
eiginkonu sína. Óþolinmæði
Kits í Port Royal, svipurinn í
augum hans, þegar hann vafði
hana örmum, var þannig að
Wade hélt að þarna væri mað-
ur sem væri innilega ástfang-
inn, en það hlaut að vera
ímyndun.
Ungfrú Brandon hneigði sig
og bauð hann velkominn, en
svo sneri hún sér strax að
bróður sínum og spurði um
Alex og Nick.
Kit tók undir arm hennar og
leiddi hana og gest sinn inn í
húsið. — Þeir koma rétt bráð-
um, svaraði hann. — Það var
ýmislegt sem þeir þurftu að at-
huga og þegar því er lokið
koma þeir. Ég vildi flýta mér
að koma Sir Jocelyn heim til
okkar. Hann er að koma frá
Englandi og er sennilega bú-
inn að fá nóg af skipum í bráð.
Frá Englandi! Damaris
sneri sér að Sir Jocelyn með
ljómandi augnaráði. — Hafið
þér verið við hirðina? Séð kon-
unginn?
— Sg hef oft haft þann heið-
ur, svaraði hann brosandi. —
Hans Hátign er svo elskulegur
að telja mig meðal vina sinna.
Hún var greinilega hrifin af
þessum fréttum, því að hún
horfði á hann með lotningu.
— Þér eruð lánsamur, sagði
bróðirinn alvarlega, — og fyr-
ir okkur, sem ekki erum svona
lánsöm, er það mikill heiður
að hafa vin konungsins sem
gest á heimili okkar.
— Heiðurinn er algerlega
mín megin, sagði Sir Jocelyn
og hneigði sig af mikilli hátt-
vísi fyrir ungfrú Brandon. —
Hans Hátign yrði án efa mjög
glaður við að heyra um slíka
hollustu hér í þessum fjarlæga
hluta ríkisins.
Þau höfðu gengið gegnum
rúmgóðan forsalinn og voru
komin inn í stóra stofu, þar
sem mjög hátt var til lofts. Það
var búið að setja vín og skraut-
leg glös á borð og Damaris gekk
strax að því og skenkti í glös-
in.
-—• Já, Brandonættin hefur
ávallt verið konungsholl, sagði
Kit hugsandi. — Faðir minn
barðist undir fána konungs
þangað'til hann féll við Wor-
chester, og hefði ég haft tæki-
færi til þess, þá hefði ég líka
boðið fram sverð mitt í þjón-
ustu konungs.
í síðustu orðunum var svo-
lítið bitur tónn og Damaris leit
snögglega á hann. — Þjónar þú
honum kannske ekki með því
að vernda nýlendurnar fyrir
ágangi Spánverja?
— Jú, og þjóna sjálfum mér
um leið, svaraði Kit með þyrk-
ingslegu brosi. — Sjóræningj-
ar auðga sjálfa sig.
— Já, þannig er það í þess-
ari veröld, sagði Jocelyn hlæj-
andi. — Ef ég vildi gæti ég
sagt frá mörgum, sem auðga
sig hressilega undir því yfir-
skyni að vinna fyrir konung-
inn og þjóðina.
— Við munum ekki óska
slíkra frétta, Sir Jocelyn! Da-
maris rétti honum glasið með
glettnisbrosi. — En þér verðið
að segja okkur hvort hirðlífið
sé eins glæsilegt og spennandi
eins og við höfum heyrt. Ó,
hve ég þrái að fara þangað og
sjá þetta allt með eigin aug-
um!
Sir Jocelyn horfði á hana og
hugsaði með sjálfum sér að
konungurinn yrði líklega ekki
lengi að koma auga á fegurð
hennar. Andlit hennar, með há-
um kinnbeinum, fagurlöguðum
munninum og blágrænum aug-
unum, var ef til vill frekar
hrífandi en fagurt, en gullna
hárið var dásamlegt og það
var eins og hin brennandi sól
hefði ekki haft nokkur áhrif
á ijósa og mjúka húðina. Hún
var í svo flegnum kjól að háls
og axlir komu vel í ljós og þótt
hún væri frekar lágvaxin, var
óvenjulegur yndisþokki yfir
hreyfingum hennar. Og til við-
bótar þessum töfrum var hún
mjög eðlileg í framkomu og
geislandi af gleði. Hún yrði
sannarlega prýði við hvaða
hirð sem væri.
Og skartgripir ungfrú Bran-
don myndu iíka vekja athygli
hvar sem var. Hún var með
glitrandi demanta í eyrum og
á fingrum og um hálsinn bar
hún stóran gullkross settan
demöntum. Það kom Wade til
að hugleiða hvort Brandon-
systkinin væru kaþólikkar, —
hann vissi ekki að þessi kross
var gjöf frá Nick Halthrop og
að hann hafði náð í hann um
borð í spænsku sjóræningja-
skipi.
Hugsanagangur hans var
truflaður með því að Kit spurði
systur sína hvort hún hefði
ekki hitt Charnwoodsysturnar,
sem væru nýkomnar heim til
Jamaica.
Hún hristi höfuðið. — Nei,
þær hafa verið hér aðeins eina
viku. Ég held að þær hafi far-
ið til Barbados, til að heim-
sækja einhverja ættingja.
Hvernig vissir þú að von var
á þeim?
— Sir Jocelyn sagði mér
28 VIKAN 5- tbi.