Vikan - 04.02.1971, Blaðsíða 37

Roylon sokkabuxurn- arfást í flestum vefn- aðar- og snyrtivöru-
FEINSTRUMPFHOSE
verzlunum um land
allt í úrvali lita og
gerða.

Við gerum okkur far
!;• 1 um að bjóða aðeins
i íg| i það bezta, svo við-
f'' í skiptavinirnir verði
ánægðir með verð og
' . ■ ■•,■ gæði.
UmliodsineiiiK: Ágnst Ármann lif. Sími 33100
er mjöf vandfenginn heiður.
Hann andvarpaði og tæmdi
glasið. -—• Hylli konungsins er
töluvert atriði, en það gæti
gert það erfitt fyrir mig að
sannfæra föður stúlkunnar um
að tilgangur minn sé heiðar-
legur.
— Ég held að þér hljótið að
geta tekið þessu rólega, sagði
Kit brosandi. — James Charn-
wood er ekki púritani. Ham-
ingjan sanna, hann er heiðar-
legur maður nú, en auðæfi
hans eru, eins og mín, byggð á
spænsku gulli. Og hver hefði
hag af því að fá hann í mót-
stöðu við yður og í hvaða til-
gangi?
— Sami maður og hefur
komið óorði á vin minn, Mar-
tin Farrancourt og segir að
hann hafi slæm áhrif á ungfrú
Oliviu og hafi reynt að fá hana
til að taka kaþólska trú. Til-
gangurinn er auðvitað sá að
reyna að fá hennar sjálfur.
—- Vitið þér hver sá maður
er?
— Mig grunar það, Brandon
skipstjóri. Það er nefnilega til
eins konar frændi, stjúpsonur
frænkunnar sem systurnar
bjuggu hjá í Englandi, maður
sem heitir Ingram Fletcher. Ef
mér skjátlast ekki mikið, þá
lítur hann hýru auga til Charn-
woodauðsins og þar af leiðandi
reynir hann að losna við með-
biðla á þennan hátt. Það var
að minnsta kosti hann, sem
fylgdi systrunum til Vestur-
Indía.
Kit lyfti brúnum. — Ekki
getur hann átt báðar systurn-
ar?
— Eg veit ekki hvað hann
hefur í huga, sagði Jocelyn,
heldur myrkur á brúnina, —
hann veitir þeim báðum jafn
mikla athygli. Að öllum líkind-
um hefur hann meiri áhuga á
Oliviu, sem er eldri, en ef hún
skyldi ekki vilja þýðast hann,
þá getur verið að hann reyni
til við Reginu.
— Við skulum þá vona að
ungfrú Olivia brosi blítt til
hans, því að ég er hræddur um
að Farrancourt vinur yðar hafi
litla möguleika til að eignast
hana fyrir konu. James Charn-
wood hefur séð of mikið til að-
ferða Spánverja, til að líta
mildum augum á pápista.
— Ef satt skal segja, þá held
ég ekki heldur að það geti orð-
ið nokkuð af hjúskap á milli
þeirra, sagði Jocelyn, — því að
fjölskylda Martins er líka á
móti því. Hann á bróður, jarl-
inn af Chelsham, og það er
maður sem vill láta hlýða sér.
Það eru fáir sem þora að and-
mæla honum, hann hefur allt
of mikið vald.
— Vald? Kit var undrandi.
— Og hann er kaþólskur?
— Já, en eins og margir ka-
þólikkar barðist hann með kon-
unginum í borgarastríðinu og
þrír af bræðrum hans féllu
fyrir málstað konungsins. Þess
utan hefur hann verið í vin-
fengi við drottningarmóðurina
í mörg ár. Það eru meira að
segja sögur á kreiki um að
hann standi í einhverju sam-
bandi við Frakkland og Spán,
en slíkar sögur eru oft sagðar
um kaþólikka. Sjálfur held ég
að hann hafi ýmis járn í eldin-
um heima í Englandi og haldi
þannig vinsældum sínum við
hirðina, en ef svo er þá gerir
hann það á lymskulegan hátt
og enginn veit hvert samband
hann hefur við hvern. í Lon-
don er líka sagt að gullni par-
dusinn sé alltaf einn á ferð.
Kit hafði hallað sér rólega
aftur á bak, meðan hann hlust-
aði á unga manninn, en nú
hrökk hann við, eins og hann
hefði verið sleginn. Hann varð
náfölur og starði á gestinn og
augu hans urðu köld og athug-
ul.
— Hvað sögðuð þér? spurði
hann og nú var það í þeirri tón-
tegund, sem Lucifer skipstjóri
notaði um borð í skútu sinni.
Sir Jocelyn varð undrandi.
— Þetta er auðvitað spaug,
stamaði hann vandræðalega. —
Gullpardusinn er hluti af
skjaldarmerki Farrancourtfjöl-
skyldunnar og jarlinn er stund-
um kallaður „Gullni pardus-
inn“.
—- Jæja, er hann kallaður
því nafni? Nú talaði Kit hægt
og rólega, eins og hann væri
annars hugar. — Þekkið þér
jarlinn af Chelsham vel?
— Það þekkir hann enginn
vel, Brandon skipstjóri. En
eins og ég sagði er ég góður
vinur Martins bróður hans,
enda er hann ákaflega elsku-
legur og vinsæll, en það er
bróðir hans ekki. Hann er hátt-
vís við alla, en sýnir engum
trúnaðartraust, ekki einu sinni
Martin. Það þekkir enginn
leyndarmál hans.
Það var eins og Kit hefði
verið snertur með töfrastaf,
honum fannst hann vera kom-
inn fimmtán aftur í tímann,
standa úti í næturmyrkrinu og
heyra þessi sömu orð af vörum
örvæntingarfulls manns, sem
stóð á götunni með ungt barn
í faðminum.
— Það þekkir enginn leynd-
armál hans, sagði hann lágt og
faldi andlitið í höndum sér. —
Enginn nema djöfullinn, herra
hans og meistari.
Sir Jocelyn heyrði ekki orð-
in sem voru aðeins lágt tuld-
ur, en hann virti skipstjórann
fyrir sér með vaxandi óróa.
hann skildi ekki hvað hann
hafði sagt, sem gat komið gest-
gjafa hans þannig úr jafnvægi,
manni, sem hann áleit að hefði
mikið vald á sjálfum sér, en
áður en hann gat svarað eða
spurt um nokkuð, kom ungfrú
Brandon inn í stofuna. Sir Jo-
celyn varð feginn trufluninni.
Hann var sakleysið sjálft og
hann skildi hvorki upp né nið-
ur.
5. tbi. VIKAN 37