Vikan - 11.02.1971, Blaðsíða 32

PAPILLON
Framhald af bls. 1 7.
ins eru ekki lengur á milli
okkar, kem ég auga á félaga
minn grafinn í fenið upp að
mitti. Skelfingin gefur mér
málið á ný og ég öskra: „Syl-
vain! Sylvain! Hreyfðu þig
ekki, leggstu flatur! Losaðu
fæturna ef þú getur!“ Vindur-
inn ber orð mín til hans. Hann
kinkar kolli til merkis um að
hann skilji. Ég leggst á mag-
ann og reyni að aka mér áfram.
Ég er trylltur, og kraftar mín-
ir magnast að því skapi, og á
furðustuttum tíma hef ég nálg-
ast hann um þrjátíu metra. Ég
hef sjálfsagt haldið þannig
áfram í klukkustund, og er þá
kominn allnærri honum; það
geta ekki verið eftir nema
fimmtíu eða sextíu metrar. Þó
sé ég hann illa.
Blessaður, Sylvain!
Ég gefst upp. Hendur, hand-
leggir og andlit er allt þakið
leðju. Ég reyni að þurrka úr
vinstra auganu; í það hefur
setzt saltmenguð leðja sem
svíður sárt undan. Við þetta
streyma tár fram í augun og
ég sé ekkert. Að lokum sé ég
þó Sylvain; hann liggur ekki
lengur, heldur hefur rétt úr
sér, og aðeins efri hluti líkam-
ans stendur upp úr feninu.
Fyrsta flóðaldan er nýskoll-
in yfir. Henni tókst ekki að
rífa mig af flekanum, heldur
færði mig í kaf sem snöggvast
og hélt svo áfram í land. Allt
kviksyndið er þakið löðri. Hún
kaffærði líka Sylvain, sem nú
er sokkinn upp að bringspöl-
um. Ég hugsa: „Þeim mun
lengur sem brimar, þeim mun
linara verður kviksyndið. Ég
verð að komast alveg til hans,
kosti það hvað vill.“
Örvæntingin magnar krafta
mína um allan helming líkt og
dýrs, sem veit unga sína í
hættu, og líkt og móðir sem
bjarga vill barni sínu úr yfir-
vofandi hættu róta ég og róta
í leðjunni til að komast nær
vini mínum. Hann starir á mig
án þess að segja orð, án þess
að hreyfa sig hið minnsta, augu
hans galopin og furðustór.
Sjálfur hef ég ekki af honum
augun, líkt og mér finnist öllu
máli skipta að missa ekki sjón-
ar af honum. É'g mjakast áfram
enn, en tvær nýjar flóðöldur,
sem gengu alveg yfir mig hafa
bleytt í kviksyndinu, svo að nú
miðar mér miklu hægar en fyr-
ir klukkutíma. Enn skellur yf-
32 VIKAN 6- tbi.
ir mig flóðbylgja og er sú
miklu mest; hún drekkir mér
næstum og hefur nærri rifið
mig af flekanum. Ég setzt upp
til að sjá betur. Sylvain er nú
sokkinn upp að öxlum. Ég er
tæpa fjörutíu metra frá hon-
um. Hann starir ákaft á mig.
Ég sé á honum að hann veit að
hér mun hann deyja, kafna í
leðjunni, aðeins þrjú hundruð
metra frá fastri jörð.
Ég leggst aftur flatur og
reyni enn að róa mér áfram
með höndunum; en nú er kvik-
syndið orðið að soppu. Við
störum ákaft hvor í annars
augu. Hann gefur mér merki
um að hætta þessari fyrirhöfn,
hún sé til einskis. Ég held samt
áfram og er aðeins þrjátíu
metra frá honum þegar ný og
geysistór flóðalda skellur yfir
mig og næstum skolar mér af
sekkjunum. Flekinn lyftist og
færist til um fimm eða sex
metra. Þegar aldan er farin hjá
lít ég upp. Sylvain er horfinn.
Kviksyndið er spegilslétt und-
ir þunnri himnu freyðandi sjó-
vatns. Það sést ekkert af aum-
ingja vini mínum, ekki hönd,
ekki fingur. Mín tilfinninga-
legu viðbrögð eru andstyggi-
leg, sjálfsbjargarhvötin gerir
mig svellkaldan innvortis: „Þú
lifir. Þú ert einn, og þegar þú
nærð inn í frumskóginn, án fé-
laga, þá biða þín þar varla
neinir sældardagar, þótt þú
eigir að heita frjáls."
Papillon kemst í land og
hittir negra sem kallast Súkku-
Iaðikakan. Sá visar honum veg-
inn til Kínverja að nafni Cuic-
Cuic, sem líka er strokumað-
ur úr fanganýlendunni. Kín-
verji þessi býr á ey í strand-
fenjunum ásamt tömdum grís
og nokkrum öðrum húsdýrum.
Súkkulaðikakan útvegar Pa-
pillon, Cuic-Cuic og öðrum
Kínverja, einhentum manni að
nafni Hue, bát, sem þeir hyggj-
ast nota til að komast til Brezka
Hondúras, þar sem þeir telja
víst að þeir fái öruggt griðland.
Sólin er komin hátt á loft
þegar Cuic-Cuic vekur mig.
Hann færir mér te og brauð.
Alls staðar í híbýlum hans er
fullt af skrínum. Ég tek eftir
tveimur búrum, fléttuðum úr
tágum.
— Til hvers eiga þessi búr
að vera?
-— Ég hef þau undir hænsn-
in, sem við tökum með sem
nesti.
— Þú ert ekki með réttu
ráði, Cuic. Við tökum hænsnin
ekki með.
— Jú, ég vil hafa þau með.
—- Ertu eitthvað verri. Ef
bæði hænur og hanar taka til
við að gaukla og gala á leið-
inni niður fljótið, þá getur það
haft verulega hættu í för með
sér, eins og þú efalaust skilur?
— Ég vil ekki skilja hænsn-
in við mig.
— Steiktu þau og legðu þau
í feiti eða olíu. Þá geymast þau
í nokkra daga.
Þegar mér loksins hefur tek-
izt að sannfæra Cuic-Cuic, fer
hann út að handsama hænsn-
in, en gaggið í fyrstu hænunni
sem hann náði hefur greini-
lega verið aðvörunarmerki fyr-
ir hin, því að þeim tekst hon-
um ekki að ná fyrr en eftir
óralanga mæðu. Þau fela sig
öll í runnunum. Það var und-
arlegt með þessi dýr, en þau
hljóta einhvern veginn að hafa
fundið á sér hættuna.
Klyfjaðir eins og múlasnar
þokum við okkur gegnum runn-
ana, með grísinn sem leiðsag-
ara. Cuic-Cuic hafði grátbeðið
um að við tækjum hann með.
Ertu viss um að þetta
óargadýr reki ekki upp skræk,
þegar verst gegnir?
— Já, það get ég svarið f.yr-
ir. Hann steinþegir þegar ég
segi honum að halda sér sam-
an. Hann skrækti ekki einu
sinni þegar tígrisdýr ætlaði
eitt sinn að ráðast á okkur. Og
þó reis þá hvert hár á hans
skrokki.
Til hafs.
Öryggi Cuic-Cuics sannfærir
mig og ég samþykki að taka
hans heittelskaða grís með. Það
er orðið dimmt þegar við kom-
um 'að felustaðnum. Súkkulaði-
kakan er þar fyrir ásamt þeim
einhenta. Tvö vasaljós gera
mér mögulegt að fylgjast með
öllu. Ekkert vantar, hvorki
seglútbúnað eða annað. Ég
kenni Cuic-Cuic að setja upp
segl og draga þau niður aftur.
og hann endurtekur hreyfing-
ar mínar nokkrum sinnum.
Hann er fljótur að læra. É«
borga negranum, sem hefur
sýnt sig í að vera ærleg mann-
eskja. Hann er svo barnalegur
að hann hefur tekið með sér
límpappír og peningaseðla, sem
rifnað höfðu í parta hjá hon-
um. Hann biður mig að líma
þá saman fyrir sig. Ekki eitt
andartak datt honum í hug að
ég tæki af honum peningana.
Fólk sem er gott og réttlátt
grunar meðbræður sína ekki
um græsku. Súkkulaðikakan er
heiðarlegur maður og réttlát-
ur. Síðan hann sá hvernig
fangarnir eru meðhöndlaðir,
hikar hann ekki andartak við
að hjálpa hverjum sem er úr
þeirra hópi til að flýja úr hel-
víti fanganýlendunnar.
■— Blessaður, Súkkulaðikaka.
Óska þér og þinni fjölskyldu
alls góðs.
— Kærar þakkir.
Ég stíg síðastur um borð.
Súkkulaðikakan ýtir frá og
báturinn rennur frá landi.
Nú hefur rignt í rúmlega
klukkustund. Ég nota málaðan
mjölpoka fyrir regnstakk. Cu-
ic og sá einhenti skýla sér á
sama hátt.
Fljótið er straumhart og
hvirfilstraumar víða í því. Eft-
ir fjóra tíma förum við fram
hjá tveimur vitum, sínum á
hvorum bakka. Ég veit að haf-
ið er nærri, því að vitarnir eru
nálægt ósnum. Við setjum upp
segl og komumst vandræða-
laust út úr mynni Kourou-
fljótsins. Sterkur vindur stend-
ur á okkur frá hlið. Við stefn-
um til hafs, skjótumst eins og
ör út úr fljótsmynninu og fjar-
lægjumst ströndina hratt.
Fjörutíu ldlómetra framundan
sjáum við vitann á Royale, sem
vísar okkur veginn.
Fyrir þrettán dögum var ég
skammt handan þessa vita, á
Djöflaeynni. Engan gleðisvip
er að sjá á 'kínversku félögun-
um mínum tveimur, þótt allt
hafi gengið svona vel. Þessir
öndvegis menn hafa aðra að-
ferð en við til að sýna tilfinn-
ingar sínar.
Þegar við erum komnir góð-
an spöl frá landi segir Cuic-
Cuic með ósköp eðlilegri rödd:
— Þetta gekk þó slysalaust.
Sá einhenti bætir við: —- Já,
við komumst erfiðleikalaust til
hafs. Ég er þyrstur, Cuic-Cuic.
Gefðu mér lögg af tafia.
Svo fáum við okkur allir
góðan rommslurk.
Allt étið nema grísinn.
Við höfum ekki áttavita, en
á fyrsta flóttanum lærði ég að
stýra eftir sól, stjörnum og
vindi. É'g stefni því án þess að
hika út á opið haf og.læt siglu-
toppinn bera í pólstjörnuna.
Báturinn fer ágætlega í sjó;
hann rís og hnígur mjúklega á
öldunum og tekur sjaldan inn
sjó. Þar eð vindurinn er mjög
sterkur erum við langt frá
ströndinni og eyjunum þegar
morgnar. Hefði það ekki verið
of áhættusamt, hefði ég látið
það eftir mér' að sigla einn
hring kringum Djöflaeyna til
að virða hana fyrir mér úr
fjarlægð.