Vikan - 11.02.1971, Blaðsíða 45

um verður að fullu lokið. — Það
hefur enginn komið nálægt hon-
um nema ég, sagði Sigríður, — og
ég ætla að Ijúka honum núna fyrir
febrúar. Þá á maðurinn minn þrí-
tugsafmæli. dþ.
UlVf FIMMTUGT
ER KONAN...
Framhald af bls. 11.
— Já, sagði ég og sá í hug-
anum röð af 25 ára gömlum
konum, sem drúptu höfði eins
og blóm.
— Nú höfum við hér í Ott-
awa margar konur um fimm-
tugt, konur á bezta aldri, hélt
afi áfram. ■— En við höfum svo
fáa karlmenn sem kunna að
meta þær. Og hvers vegna?
Vegna þess að þeir sem eru
nægilega gamlir til að kunna
að meta þær, eru þegar kvænt-
ir og hafa þess vegna misst
hæfileikann til að kunna að
meta fegurð. Og ef þeir af ein-
hverri tilviljun eru piparsvein-
ar, þá eru þeir með meinsemd
í maganum. Þetta getur ekki
gengið. Ég er ekki að hæðast.
Ég tala af samúð. Ég hef alveg
stálmaga. Þannig fórust afa
orð.
Jæja, hann var búinn að fara
í síðdegiste til hennar nokkr-
um sinnum og dáðst að fína
borðbúnaðinum hennar, þegar
hann gerði sér grein fyrir því
að hann hafði stungið nefinu í
gapandi ginið á ljóni.
Gunboat hafði tekið sér frí
frá að trufla frið borgaranna
með því að velta öltunnum
með miklum gauragangi inn í
kjallara og kom í heimsókn til
ekkjunnar. Hann birtist, eftir
því sem afi sagði, „í þröngum
hvít- og bláröndóttum línföt-
um, sem gerðu það að verk-
um, að hann leit út eins og
stór nautatunga, sem litli son-
ur slátrarans hafði í flýti vafið
innan í kryplaðan brúnan
pappír“. Um hálsinn hafði
hann rautt bindi á teygjubandi.
Andlitið á honum var rautt og
grómtekið af þvotti, eins og
eldhúsgólf. Og milli handanna,
sem litu út eins og gulrófu-
knippi, hafði hann blómvönd
og konfektkassa. Þegar hann
sá mig lagði hann gjafirnar á
borðið og öskraði eins og naut:
Hver er þetta?
Og mín elskulega hefðar-
kona svaraði: — Þetta er hríf-
andi sögumaður, sem skemmt-
ir mér dásamlega vel. Gjörðu
svo vel og fáðu þér sæti.
í næstu tvo klukkutíma tal-
aði ég hratt og mest frönsku
— það er afi sem enn hefur
orðið —, en Gunboat skilur
hana ekki þegar hún er töluð
af list. Ég talaði um málverk
Monets, músik Debussis og
franska þingið. Ég bjóst við að
Gunboat mundi sofna undir
þessu. En því fór fjarri. Hann
hafði alveg furðulegt úthald.
Satt að segja var það ég, sem
fór að dotta undir mínu eigin
suði.
Skömmu seinna fréttum við
að Gunboat hefði orðið ákaf-
lega afbrýðisamur, stigið upp
á bjórtunnu og svarið, að slá
afa út úr samkeppninni, ef
ekki alveg af þessari jörð.
Þegar ég minntist á þetta við
afa, fóru ofurlitlir kippir um
þessi vesælu hundrað pund
hans, en andlitið var jafn graf-
alvarlegt. — Menn hafa dáið
og ormarnir étið þá, sagði hann.
— En aldrei vegna ástarinnar.
Gunboat þóttist vita það, að
frú LaChance yrði honum ekk-
ert þakklát, ef hann bryti þessi
mjóu bein í afa. Hann bar sig
því slóttuglega að. Dag nokk-
urn sendi hann fegurðardís,
sem afi hafði einhvern tíma
snúizt lítillega í kringum heim
til okkar. Og þessi fegurðardís
lýsti því yfir í háum hljóðum,
að afi hefði lofað henni í lög-
legu bréfi að kvænast henni.
Þar sem minni afa var orðið
lélegt, en hugmyndaflug hans
aftur á móti ákaflega auðugt
þegar hann var að skrifa ástar-
bréfin, þá neitaði hann þessu
ekki. í stað þess bauð hann
ungfrú Finklewort fínasta
kampavín, sýndi henni hnappa-
safn sitt af einkennisbúningum
og borða heiðursfylkingarinn-
ar. Hann spurði hvort ungfrú
Finklewort hefði nokkurn
tíma dottið í hug að láta stærri
áhorfendahóp en nokkra vini
njóta hinnar hrífandi fegurðar
sinnar, með því að koma fram
á leiksviði. Hann kallaði hana
greifafrú, eins og hann væri að
rugla henni saman við ein-
hverja hæstvirta aðalsfrú. Og
þegar ungfrú Finklewort loks
kvaddi, kyssti afi á hendina á
henni með djúpri hneigingu
svo það heyrðist braka í bak-
inu á honum.
En Gunboat gafst ekki upp.
Nokkrum vikum seinna stóð
afi frammi fyrir héraðsdóm-
stólnum og varði mannorð sitt.
Ung tildursrófa, sem afi kvaðst
aldrei á ævi sinni hafa séð, bar
fram ákæru. Afi skemmti sér
konunglega, meðan hann var
að sanna dómaranum að þessi
heillandi unga kona væri móð-
ir tveggja barna af vafasöm-
um uppruna og að hún hefði
tvisvar verið handtekin og
dæmd fyrir þjófnað. Þetta end-
aði með því að afi bar sigur
af hólmi, og myndir af honum
birtust bæði í Ottawa Citizen
og Le Droit.
í vanmætti sínum lá Gun-
boat nú við sturlun. Hann byrj-
aði að senda afa undarlega og
dularfulla hluti, í þeim tilgangi
að hefja taugastríð. Meðal gjaf-
anna voru dauð mús, lifandi
ugla -— móðir Gunboats í álög-
um, eftir því sem afi sagði —
þurrkuð hauskúpa af mann-
ætu og heilmikið af öðrum úr-
vals helgigripum. Afi hafði
bara gaman af þessu. Hann
hafði átt beinagrind í fullri
stærð í mörg ár. Svo fór hann
að fá upphringingar frá tatara-
konu með hása titrandi rödd,
sem spáði honum hörmulegum
örlögum, ef hann færi ekki
strax úr héraðinu.
Afa fannst þetta allt fremur
skemmtilegt upp að vissu
marki. En hann var þó fágað-
ur smekkmaður. Og hann var
ekki vanur langdregnum æv-
intýrum. — Ef satt skal segja,
sagði hann kvöld nokkurt, —
þá er ég að verða þreyttur á
þessum nashyrningi. Ef frú La-
Chance væri ekki svona ynd-
isleg, þá mundi ég hætta við
hana fyrir einhverja fegurðar-
dís, sem ekki er svona erfið
viðureignar. En ég er því mið-
ur ákaflega heillaður af ekkj-
unni. Auk þess hef ég ekki hitt
neina aðra fegurðardís að und-
anförnu. Það virðist því ekki
vera um annað að ræða en að
losa sig við Gunboat.
— Með einvígi, eða hvað?
sagði pabbi.
— Með kampavínstöppum og
tíu skrefa fjarlægð, stakk Des-
monde upp á.
— Kampavínstappar fljúga
ekki tíu skref, svo nokkurt
gagn sé í, sagði Felix.
— Ég hef mínar eigin að-
ferðir, svaraði afi þungur á
brún.
Ég vona að þú gætir þess
að meiða engan, sagði mamma.
— Ekki sjálfan mig að
minnsta kosti, krunkaði afi.
Nú hafði afi komizt að því
að Gunboat var ákaflega vana-
fastur maður. Hann vissi að
hann kom alltaf í heimsókn til
ekkiunnar á sama tíma og eft-
ir sömu götunni gegnum dimm-
an skóg fyrir austan borgina.
Svo afi ráðgerði að veiða Gun-
boat í gildru — og það í hinni
sönnu merkingu orðsins.
Dag nokkurn tók hann mig
á eintal, án þess þó að hafa
sett mér ákveðinn tíma, og lét
mig draga kross úr blóði úr
þumalfingrinum á mér og
sverja að segja ekki nokkurri
manneskju það sem hann ætl-
aði að trúa mér fyrir. Ég sór
og gerðist samsærismaður hans.
Skömmu seinna fórum við
báðir austur fyrir borgina og
útbjuggum bjarnargildru. Auð-
vitað var þetta ekkert annað
en mannagildra. Eftir að ein-
hver var fallinn í gildruna,
féllu bitarnir og vírinn niður,
svo að ómögulegt var að kom-
ast upp úr henni hjálparlaust.
Sem betur fer hafði afi vit á
að skilja eftir mat og vatn í
gröfinni. Hann sagðist hafa í
hyggju að láta Gunboat vera
nokkra daga í gildrunni þang-
að til hann væri nægilega
hræddur til að láta ekkjuna í
friði. Þá ætlaði hann að sleppa
keppinaut sínum út. Við kom-
um okkur fyrir í myrkrinu og
biðum.
— Hefurðu samvizkubit?
hvíslaði afi.
— Ekki ef þetta tekst, svar-
aði ég hátíðlega.
Það var komið niðamyrkur,
þegar við þóttumst sjá Gun-
boat koma. Eins og kom í ljós
seinna vorum við því miður
svo ákafir í að fela gildruna
og sjá hvernig þetta meistara-
verk okkar reyndist, að skiln-
ingavitin voru ekki í eins góðu
lagi og þau gátu verið. Við
felldum gildruna. Síðan ókum
við í flýti til baka til Ottawa,
til að hafa fjarvistarsönnun.
Afi var fremur bráðlátur.
Þremur dögum seinna hringdi
hann til lögreglunnar og til-
kynnti með skrækum rómi, að
horfni maðurinn úr ölgerðar-
húsinu væri í skóginum aust-
ur af Ottawa.
Afi hafði auðvitað verið allt-
of taugaóstyrkur til að koma
nálægt ekkjunni í fjarveru
Gunboafs. Það var líka eins
gott, því hann hefði ekki fund-
ið hana heima. Hún var í
gryfjunni með Gunboat.
Mánuði seinna var gefin út
sú tilkynning, að LaChance
ekkjan og Gunboat ætluðu að
ganga í heilagt hjónaband.
Þegar við sögðum afa fréttirn-
ar, setti hann upp heimspeki-
legan svip. Hann sneri upp á
vaxbornu broddana á yfir-
skegginu sínu og sagði: — Þeg-
ar kona og maður hafa eytt
fjórum sólarhringum saman í
gryfju — fjórum heilum dög-
um og fjórum nóttum —- án
þess að hafa nokkra gæzlukonu
hjá sér, nú þá geta þau auð-
6. tbi. VIKAN 45