Vikan - 18.03.1971, Blaðsíða 7

GRIPURINN DÝRMJETI OG SAFNID
Rammbyggt þrímastra
skip varpaði akkerum á
úfnum haffletinum skammt
frá Eldey. Bátur sigldi í
land, og voru á honum sex
karlmenn og þrír drengir.
Mennirnir þrömmuðu með
axlaðar kylfur að sjófugla-
liópnum, sem verpti í eynni.
Fuglarnir voru hræddir, en
yfirgáfu þó ekki egg sín, er
mennirnir nálguðust. Þeir
réðust inn í mitt fuglagerið
með kylfurnar á lofti. Svo
tók einn mannanna sér
livíld, þurrkaði sér um enn-
ið og leit upp í klettana.
Hátt yfir höfði sér kom
hann auga á tvo stóra fugla.
„Geirfuglar“, æpti hann upp
yfir sig.
Mennirnir brugðu við
skjótt og tóku að fikra sig
upp klettana. Þeir nálguð-
ust varlega með brugðnum
kylfum. Þegar þeir voru í
um 20 feta fjarlægð, garg-
aði karlfuglinn og fuglarn-
ir tveir tóku á rás eins hratt
og þeir gátu. En þeir voru
á landi, og allar hreyfingar
þeirra voru þvi hægar og
klunnalegar. Kylfurnar
féllu. Og einn mannanna,
sem var staðráðinn í að láta
fuglana ekki sleppa, steig á
egg, sem kvenfuglinn Iiafði
verpt skömmu áður, og
braut það mélinu smærra.
Hann hafði ekki hugmynd
í FObbRI
AlaVÖRU
um, að hann hafði gert
fuglategund aldauða.
Eittlivað á þessa leið lýs-
ir Allan Eckert þeim at-
burði, er siðasta geirfugls-
parið var drepið hér við
land hinn 3. júni 1844. Þessi
saga liefur verið mönnum
ofarlega í liuga að undan-
förnu í tilefni af hinni
slcyndilegu „heimkomu"
geirfuglsins fræga, sem
keyptur ntu- á upphoði hjá
Sotheby í Lundúnum fyrir
tæpar tvær milljónir króna.
Það er óvenjulegt og sann-
arlega ánægjulegt, þegar
næstum öll þjóðin verður
allt í einu sammála um að
lirinda einhverju í fram-
kvæmd og gerir það upp á
eigin spýtur. Slik fram-
takssemi og einhugur mætti
gripa um sig miklu oftar
og kannski af mikilsverð-
ara tilefni en i þetta sinn.
Þúsundir manna
streymdu til að sjá dýrgrip-
inn, sem hafður var til sýn-
is í Þjóðminjasafninu, en
síðan verður honum kom-
ið fyrir í sýningarsal Nátt-
úrufræðistofnunar Islands
við Hlemmtorg. Geirfngl-
inn dýrmæti beinir athygl-
inni að náttúrugripasafninu
og aðhúnaði ])ess. Sú var
tíðin, að náttúrugripasafn-
ið var til liúsa i safnahús-
inu við Hverfisgötu. Um
það safn eiga margir hlýj-
ar endurminningar, er þeir
voru leiddir jiangað i
bernsku á sunnudögum. En
skyndilega var safnið horf-
ið af sínum gamla stað, og
í mörg ár var það lokað.
Menn sættu sig við lokun-
ina í trausti þess, að einn
góðan veðurdag yrði opn-
að spánnýtt og glæsilegt
náttúrugripasafn. Þótt hið-
tíminn yrði langur, rann
loks upp hin stóra stund.
En æ, hvilik vonbrigði! Nú-
verandi lmsnæði safnsins er
ekki irieira en ein stór stofa,
og þar eru áreiðanlega færri
gripir lil sýnis en var í
gamla safninu, þólt þeim
sé smekklega komið fyrir.
Það er ekki vanzalaust,
hversu illa hefur verið bú-
ið að náttúrugripasafninu
nú um langt skeið. Reynd-
ar er í ráði að hyggja nýtt
hús á háskólalóðinni fyrir
náttúrufræðistofnunina og
þar verður væntanlega gert
ráð fyrir glæsilegu náttúru-
gripasafni. En hvenær
skyldi það risa af grunni?
Geirfuglinn er kominn
heim, en nú vantar stórt og
veglegt náttúrugripasafn,
þar sem hann getur setið í
öndvegi og minnt á, að
óhappaverk á borð við það
sem gerðist fyrir rúmri öld,
mega ekki endurtaka sig.
G. Gr.
ll.TBL. VIKAN 7