Vikan - 18.03.1971, Blaðsíða 14

fræga kirkjugarð, ráfaði ég í
kringum nálæga byggingu,
til að gefa vini mínum
tækifæri til að hverfa,
og gekk síðan inn
um íburðarmikla
liliðið inn íkirkju
garðinn.
Þetta var dýrð-
legt kvöld, og ég
rambaði lengi um
garðstígana.
Grafirnar í Forest
Lawn Memorial Park
eru ekki lilaðnar upp eins
og tíðkast annars stað-
ar. Það sjást engar „grafir“,
aðeins litlar töflur í velbirtu gras-
flötunum, en þær gefa til kynna
að í jörðinni þar undir liggi ein-
liver sofandi. Og ef ekki er vand-
lega að gáð, sjást ekki einusinni
töflurnar, og maður gæti ætlað, að
þetta væri lystigarður lifandi
fólks.
Ég fór inn í margra hæða skál-
ann með öskukrukkunum, en sú
íburðarmikla sýndarmennska, sem
þar ríkti, gat eklci komið mér í
bið rétta hugarástand. Einmitt um
það leyti sem ég ætlaði þaðan út,
sá ég krjúpandi veru í afkima
innst i löngum göngum. Þessi vera
faðmaði að sér krukku cina og
þrýsti vanganum að köldum stein-
inum. Yarirnar bærðust. Hún tal-
aði við krukkuna. Nú kyssti hún
hana og stóð upp. Ég gat með
naumindum forðað mér inn i ann-
að innskot i veggnum til að láta
bana komast frambjá. Þetta var
vinur minn, sem hafði ekið með
mér. Augun voru uppljómuð og
andlitssvipurinn fjarrænn. Og
bann brosti.
Þegar fótatak bans fjaraði út,
gekk ég að krukkunni. Þar stóð:
Tatjana.
1920—1933.
Barn. Barnið bans? Ábugi minn
á þessum undarlega manni vakn-
aði á ný. Ég fór inn í bílinn og ók
út úr garðinum í þeirri von að
bafa aftur upp á vini minum. Það
tókst: Fyrir framan hliðið stóð
hann og veifaði til ökumanna sem
fóru þar frambjá. Ég tók hann
uppí.
Hann leit lortrvggnislega á mig.
„Voruð þér líka i krukkuskálan-
um“?
Nei“, laug ég. „Hvað liafið
þér fyrir stafni i kvöld“?
„Ekkert sagði hann.
„Má ég bjóða yður
heim til mín í mat“ ?
„Já. Hvað er á
boðstólum“?
„Vínar nauta-
steilc með öllu
tilheyrandi og
margvíslegum sós-
um. Lizt yður vel á
iað“ ?
„Ég gæti sell sál mina
fyrir það“.
Siðan féll hann aftur í
djúpa þanka. Það sem eftir
var leiðarinnar skipti hann sér
ckkert af mér.
vernig væri að taka eina
skák“? spurði ég eftir
kvöldverðinn.
Við borðið liafði hann minnst á
það lauslega, að hann væri Rússi,
en hefði búið í tólf ár í Banda-
ríkjunum.
Við fórum i vinnustofu mína,
sein konan mín hafði útbúið úr
gömlum skúr.
„Já“, sagði gestur minn og and-.
varpaði, „hér er hægt að skrifa“.
„Svo fremi að manni detti eitt-
livað í liug“, sagði ég.
„Það er auðvitað skilyrði“, sagði
hann og lézt ekki skilja þegjandi
tihnæli mín um að fá að heyra
sögu hans.
„Ég er allsslaðar á veiðum eft-
ir efni í sögu“, sagði ég.
„Ég óska yður góðrar veiði“!
sagði hann um leið og hann sett-
ist niður við taflborðið. Við vörp-
uðuin hlutkesti, og hann fékk hvítt
og byrjaði með bragði, sem hvergi
myndi fyrirfinnast í neinni skák-
bók. Eftir tíu leiki var ég kominn
í ])á aðstöðu, að ])að gilti einu
hvaða mann ég hreyfði, ég hlaut
alltaf að tapa. Ég leitaði í örvænt-
ingu að leið út úr ógöngunum, en
hún fyrirfannst ekki.
„Ég gefst upp“, sagði ég, enda-
])ótt allir taflmennirnir væru enn-
þá í borðinu. Hann kinkaði kolli
og ruglaði saman mönnunum og
raðaði upp þeiin svörtu til að gefa
mér tækifæri á að ná mér niðri.
I næsta tafli tókst mér strax í
byrjun að drepa eitt peð. Hann
virtist vera nokkuð utangarna.
Hann skotraði augunum alltaf við
og við í hornið þar sem cellóið
mitt stóð. Augun voru enn votari
en ella. Voru það ef til vill tár?
Mér tókst að drepa annað peð og
það þriðja. En svo varð ég allt í
einu mát.
„Er þetta italskt hljóðfæri“?
spurði hann um leið og hann tók
saman tafhnennina, og henti á
cellóið.
„Já“.
„Má ég“?
Hann nálgaðist liljóðfærið og
lyfti því næstum blíðlega. Hann
virti ástfanginn fyrir sér mjúkar
línurnar. Hann lyfti því upp og
borfði inn í F-götin. Og það lá við
að liann missti það úr liöndunum.
Ég vissi hvað hann liafði lesið:
Antonius Strandivarius
Cremomensis
Faciebat Anno 1700 (A/S.)
„Nci“, hrópaði liann upp.
„Sumir fagmenn efast um að
það sé elcta“, sagði ég til að hemja
hrifningu lians. „Viljið þér revna
það“ ?
„Nei“, sagði hann næslum lotn-
ingarfullur. Og eftir andartak:
„Elcki ég. En hvað það er lítið og
snoturt“.
„Eins og ástmey“, sagði ég.
Hann starði á mig, náfölur. Allt
blóð var horfið úr andliti hans.
Ég lézt ekki hafa tekið eftir
breylingunni og bætti við í glens-
tón: „Vitaskuld má maður ekki
liugsa um það, að litla ástmeyjan
er tvöhundruð fjörutíu og fjög-
urra ára“.
„Nei“, sagði liann brostinni
röddu. „Það má maður auðvitað
ekki.... og nú verð ég að fara“.
Þar dugðu engar úrtölur.
undum okkar bar eklci sam-
an fyrr en þrem mánuðum
síðar. Við sátum fyrir
framan blaktandi arineldinn hvor
með sína pípu yfir einni whisky-
flösku.
Og í þessu andrúmslofti sagði
vinur minn mér eina þá furðuleg-
ustu sögu sem ég hef nokkru sinni
heyrt áður.
„Ég fer bráðum að deyja“,
sagði hann, „og þegar þar að kem-
ur, vil ég hafa fulla vissu fyrir
því, að minni síðustu ósk, sam-
kvæmt erfðaskrá minni, verði full-
14 VIKAN 11. TBL.