Vikan


Vikan - 18.03.1971, Blaðsíða 28

Vikan - 18.03.1971, Blaðsíða 28
Gleymdu ef )ú getdr FRAMHALDSSAGA EFTIR LENU WINTHER ELLEFTI HLUTI Myrkur umlykti hana. Henni fannst eins og það kæmi í bylgjum á móti henni. Stundum sá hún rauða flekki. En skyndilega rofaði til. Skær birta streymdi til hennar og skar hana í augun. Ég skil ekki hvernig heimurinn er að verða, tautaði Ellen við sjálfa sig og gekk fram f eldhús. María hlaut að minnsta kosti að vera þar. Nú þurfti hún, Ellen, að standa í því leiðindastarfi að útvega sér nýja þjónustustúlku, bara að því að stelpan hún Anna var svona siðlaus og illa uppalin. Og ekki hafði Börje tekizt að koma vitinu fyrir Mikaelu, þótt hún skipaði honum að fara upp til hennar, strax og hann kom heim úr vinn- unni. Reyndar var ekki von til þess, að heegt væri að koma í veg fyrir þetta glapræði, fyrst Ingvar var svona veikur fyrir konu sinni og henni undirgefinn á flestan hátt. Hún gaf fyrirskipanir um kvöld- verðinn með þrumandi raustu. Veturinn kom snemma þetta ár- ið. Það var orðið nístandi kajt fyrr en varði. Ingvar fékk slæmt kvef aðeins fáeinum dögum áður en dansleikurinn mikli hjá Bergman konsúl átti að fara fram. Það var útilokað, að hann gæti farið þang- að. En hann vildi ekki heyra á það minnst, að Mikaela yrði af dansleiknum vegna veikinda hans. — En ég hef enga ánægju af dansleiknum, ef þú verður ekki með, mótmælti hún. — Auk þess veldur það gestgjöfunum bara ó- þægindum* ef það kemur ein stök dama. — Þú ferð á ballið, sagði Ellen hásri röddu. — Mér er svo hræði- lega illt í hálsinum, að það er bezt að ég verði heima hjá Ingvari. Þú og Börje geta farið og verið full- trúar fjölskyldunnar. Kæra Mika- ela, það þýðir ekkert fyrir þig að neita þessu. Við getum ekki hunds- að alveg þetta boð, ekki þegar Bergman konsúll á i hlut. Mikaela lét aftur augun. Hún megnaði ekki að berjast gegn bæði eiginmanni sínum og tengdamóð- ur, allra sízt þegar þau lögðu sam- an. Fyrstu óþægindin vegna þung- unarinnar voru farin að segja til sín. Sérstaklega varð henni óglatt, þegar hún komst í hugaræsing. Og hún átti sannarlega erfitt með að varast það við tilhugsunina um, að hún og Börje ættu að aka sam- an ein í bíl til dansleiksins. Þau höfðu forðazt hvort annað síðan þau rifust vegna kaupanna á bú- garðinum handa Onnu og Nils. Og þeim hafði tekizt að vera aldrei ein. En það var meira en mílu vegalengd að hinni nýju villu Bergmans konsúls, og Börje ók allt- af bílnum sjálfur. Hún mundi neyð- ast til að sitja við hlið honum í bílnum, fast upp við hann . . . — Kæri Ingvar, sagði hún biðj- andi. — Má ég ekki senda afboð fyrir mig. — Þú þarft ekki að vera nema örstutta stund á dansleiknum, sagði Ingvar. — Gerðu það fyrir mig að dansa nokkra dansa við pabba. Hann hefur svo gaman af að dansa. Og svo langar mig til að vita hvernig þér lízt á villuna. Það var bersýnilegt, að Mika- ela mundi ekki sleppa við að fara á dansleikinn. Síðan sagði Ellen: — Greta Stening hringdi til mín í morgun. Elzta dóttir hennar er líka boðin á dansleikinn. Það var mjög elskulegt af Bergman konsúl að bjóða henni, finnst mér. Og ég lofaði, að hún yrði með í bílnum hjá okkur. Mikaela varpaði öndinni létt- ara. Ingrid Stening var lífleg, glað- lynd og skemmtileg stúlka. Hún þurfti ekki lengur að hafa áhyggj- ur af ökuferðinni. Grænn kvöldkjóll Mikaelu und- irstrikaði silfurgljáann á Ijósu hári hennar og gerði augun dekkri. Dansleikurinn var verulega vel heppnaður. Mikaelu var boðið upp í hvern einasta dans. Það var þröng af karlmönnum í kringum, hana allt kvöldið. Hún kom því ekki ( verk að dansa við Börje, eins og hún hafði lofað Ingvari. En um eittleytið um nóttina kom hann til hennar. — Eigum við ekki að fara að þakka fyrir okkur og kveðja . . . sagði hann. — Við eigum talsverða leið fyrir höndum. — Jú, við skulum gera það, svaraði Mikaela. — Ég skal fara og leita að Ingrid Stening. — Þú þarft þess ekki, sagði Börje og brosti til hennar. — Veiztu ekki, að hún er bezta vinkona yngstu dóttur Bergmans konsúls? Hún ætlar að gista hér í nótt. Við verðum tvö ein í bílnum á heim- leiðinni, Micka litla. Mikaela stóð hreyfingarlaus og starði á hann. Svo að hún mundi þá verða ein með honum eftir allt saman — og það meira að segja um miðja nótt. Hvað átti hún að taka til bragðs? Átti hún að láta líða yfir sig. Það var líklegt, að Bergman konsúll og kona hans mundu þá bjóða henni að vera þarna yfir nóttina og jafna sig. Nei, hún gat ekki vakið á sér athygli meðal alls þessa fólks. Hún beit á vör og kerti hnakkann. Hún gat ekki haldið áfram að flýja undan föður Ingvars allt sitt líf. Þau urðu að gera upp sakirnar og komast að einhverri niðurstöðu. Og þau gátu svo sem vel gert það í nótt, fyrst tækifæri bauðst til þess. — Jæja þá, sagði Mikaela og tókst að brosa ofurlítið til tengda- föður síns. — Fyrst Ingrid gistir hér, þá verðum við tvö ein í bíln- um á heimleiðinni. Við skulum fara og þakka gestgjöfunum fyrir okkur. Börje Rickardsson horfði á Mika- elu, þar sem hún gekk á undan honum um salina. Grannur og fall- egur vöxtur hennar og hreyfingar höfðu eggjandi áhrif á hann. Hann minntist Ingigerðar, vinkonu henn- ar, og um leið hitnaði honum um hjartaræturnar. Hvernig hafði Mikaela í raun og veru lifað, á meðan hún dvaldist í Stokkhólmi? Var hún nokkuð betri en Ingigerð- ur, þegar allt kom til alls? Hann minntist þess, hversu óttaslegin hún varð, þegar hann hótaði henni að fara til Gautaborgar og heim- sækja Ingigerði. Hann ætti eigin- lega að láta verða af því. Hann þurfti að vita, hvað hafði í raun og veru gerzt. Það var Ijóta ólánið, að kvenmaður af þessu taginu skyldi klófesta saklausan son hans. Oðru máli gegndi þegar peningar og eignir Per Unos Melanders fylgdu með. En nú höfðu þeir runnið honum úr greipum. Hvers vegna skyldi hann þá vera að hlifa henni? En því gat hann ekki neitað, allra sizt þegar hann gekk sísvona rétt á eftir henni, að hún var með afbrigðum girnileg stelpa. Ef hún væri bara ekki alltaf svona kuldaleg við hann. Ef hún væri svolítið kát og skemmtileg eins og Ingigerður. Það væri vissulega gaman að fara á fjörurnar við hana, en það kom náttúrlega ekki til greina. Hún var tengdadóttir hans — því miður. Hann vildi ekki valda neinu hneyksli. Hún þóttist hafa tromp á hendinni, geta afhjúpað hann hvenær sem hún vildi frammi fyr- ir syni hans og eiginkonu. Bara et hún gæti skilið, að ofurlítið hlið- arspor, sem enginn vissi um, var aðeins svolítið krydd í tilveruna. Hún var köld og miskunnarlaus, jafnvel þótt hún hefði sjálf vafa- sama fortið f þessum efnum. Hann varð að reyna að tala við hana, á meðan þau óku heim. Hann ætlaði að byrja ofur varlega, en sýna henni síðan fram á með festu, að það væri gagnslaust fyr- ir hana að ætla sér að setja honum stólinn fyrir dyrnar. Ef hún ætlaði 28 VIKAN 11.TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.