Vikan - 18.03.1971, Blaðsíða 44

^Fataverzlun fjölskyldunnar
c^Austurstræti

lestinni var hún svo aðfram
komin, að hún sofnaði, og það
sóttu á hana illir draumar.
Þegar ég sótti Tatjönu á járn-
brautarstöðina í Kolberg,
þekkti ég hana varla aftur, hún
var náföl og í mikilli geðs-
hræringu. Til allrar hamingju
gat ég róað hana útaf nótun-
um. Ég hafði fundið þær í
stóru töskunni, meira að segja
í hólfi, þar sem Tatjana hafði
sjálf lagt niður dótið sitt.“
„Og róaðist hún við fréttina
um nóturnar?“ spurði ég.
„Auðvitað! Samt sem áður
hrópaði hún nokkrum sinnum
upp um nóttina. f morgun var
hún á æfingu með hljómsveit-
inni. Eftir æfinguna heimtaði
ég að hún færi í rúmið. Þá
fendurtóku sig hræðsluköstin
hennar, og hún var komin með
óráð, svo að ég vildi láta hana
hætta við hljómleikana. Þegar
hún heyrði það, reis hún upp
og — það sem á eftir fór, vitið
þér. Hún lék yndislega, fannst
yður ekki?“
Við fórum í næsta herbergi.
Löng augnhár Tatjönu gáfu
ekki til kynna hvort augun
væru alveg lokuð eða hálf-op-
in. Hún lá hreyfingarlaus.
„Hún er falleg eins og eng-
ill,“ sagði ég við Alexöndru.
„Hún er flón,“ leiðrétti hún
mig. „Auk þess, Boris Michail-
owitsch, eruð þér ekki hér til
að virða fyrir yður fegurð
hennar.“
Ég settist við rúmið, þreif-
aði á púls Tatjönu og beygði
mig yfir hana.
„Hafið þér hitamæli?“ spurði
ég.
Alexandra fór í hina stofuna
til að sækja hann.
Púls Tatjönu var daufur en
reglulegur, og engin alvarleg
einkenni. É'g efaðist um að hún
væri meðvitundarlaus. Ég
horfði rannsakandi á andlit
hennar, en mér var ómögulegt
að vita, hvort hún liti á mig
undan augnhárunum eða ekki.
Ég virti fyrir mér fallegu and-
litsdrættina. Mér varð starsýnt
á munn hennar. Hann var
þroskaðri en umhverfið sem
hann var í, og virtist kæra sig
kollóttan um, að hann skyldi
tilheyra hálfvöxnu barni. Hann
var aðlaðandi, ögrandi, skip-
andi,
„Hvernig líður þér, Tatjana
Ivanovna Petrova?“ spurði ég
á rússnesku.
Augnlokin lukust hægt upp.
Undrunarsvipur var í augun-
um — sennilega vegna rúss-
neskunnar. Þá lauk hún aug-
unum alveg upp. „Vel,“ sagði
hún og renndi augunum athug-
andi yfir andlit mitt. Allt í
einu komu spékopparnir í ljós:
„Þú sazt á fyrsta bekk, er það
ekki?“
„Jú, og ég hef heyrt í lista-
konu af guðs náð, sem mun
verða mesti cellóleikari allra
tíma. Og ég skal hundur heita
ef ég hef ekki gert þig albata
á morgun.“
Hún lokaði augunum aftur.
Með örlitlum þrýstingi fingr-
anna gaf hún mér til kynna,
að Alexandra væri komin inn
í herbergið með mælinn.
„Sefur hún?“ spurði Alex-
andra.
„Já,“ sagði ég, til þess að
gera Tatjönu það til hæfis að
vera með henni í samsærinu.
„Ég held að hún verði bráð-
um mjög svöng,“ sagði ég.
,.Á ég að steikja handa henni
litla dúfu?“
„Frekar tvær, Alexandra
Petrova."
„Gott.“
Við vorum aftur ein.
„Opnaðu litla munninn,"
sagði ég og stakk mælinum
upp í hana. Hún lá hreyfingar-
laus. Ég var búinn að sleppa
púlsinum en hún hafði lagt
fingurna yfir hendina mína.
Allt var hljótt.
Á meðan ég virti Tatjönu
fyrir mér hugsaði ég um ósam-
ræmið í því, sem Alexandra
44 VIKAN ll.TBl.