Vikan - 25.03.1971, Blaðsíða 35

TATJANA
Framhald af bls. 31.
„Á ég að sækja hana?“
„Nei.“
Ég beindi augum mínum að
andliti Tatjönu. Hún lét það
viðgangast. Ég renndi augun-
um niður eftir hálsinum og
niður á axlir þar sem mjótt
band hélt uppi sundbolnum
hennar. Hún lét sem ekkert
væri og hreyfði sig ekki. Hún
hafði stungið upp í sig litla
meninu með maríumyndinni,
sem hékk í keðju um hálsinn
og horfði þögul á mig. Stelling
hennar gaf mér tækifæri til að
gægjast enn einu sinni inn á
mjúku litlu bungurnar sem
seinna ættu eftir að verða að
brjóstum.
„Heldurðu ekki að ég blind-
ist ef þú hylur ekki betur þenn-
an fyrirferðarmikla barm
þinn“?
Hún fór að skellihlæja,
óþvingað. Djúpum dillandi
hlátri.
Síðan þagnaði hún aftur og
horfði á mig. „Þau eru nú ekki
alveg eins lítil og þú heldur!"
Og eins og til að sannfæra
sjálfa sig, dró hún sundbolinn
svolítið út og kíkti inn fyrir.
Og sveimér ef þarna voru ekki
tveir litlir broddar, sem hefðu
getað stungið út úr manni aug-
un.
Hún stóð upp og hljóp út í
sjóinn. Háar öldur umluktu
hana.
Brátt kom hún aftur og lagð-
ist niður við hliðina á mér.
„Af hverju viltu kvænast
mömmu?“
„Til þess að eignast þig fyrir
litla dóttur.“
„Elskarðu mig eins og litla
dóttur?"
Ég anzaði ekki.
Hún endurtók spurninguna.
„Það kemur þér hreint ekki
við, fjárans slangan þín,“ sagði
ég að lokum. „Auk þess má ég
alls ekki elska þig.“
Hún sat hugsi og lét sandinn
renna gegnum fingurna.
„Ég er ekki að spyrja um
hvað þú megir. Eg er að spyrja
hvað þig myndi langa til.“
En ég varði heiður minn eins
og gömul piparkerling. „Hver
er kominn til að segja að ég
elski þig?“
„Þú sagðir mér það. Það voru
fyrstu orðin sem þú sagðir við
mig.“
„Þá hef ég eflaust átt við:
Eins og dóttur."
..En núna?" hélt hún áfram.
Eg svaraði engu.
Hún fór að demba yfir mig
hnefafylli af heitum sandi.
„Þú brennir mig,“ sagði ég.
„Ég veit það,“ sagði hún.
„Elskarðu mig eins og dóttur
eða á annan hátt?“
Hún var allt í einu orðin ná-
föl.
„Á annan hátt,“ sagði ég.
Ég veit ekki hvers vegna ég
öskraði svona hátt, að flestir á
ströndinni hafa hlotið að heyra
það.
Tatjana virtist líka verða
skelkuð. Hún stokkroðnaði.
Hún skimaði í kringum sig til
að vita hvort nokkur hefði
heyrt til mín. Hún hristi með
höfðinu hárið frá enninu og
stóð upp.
„Það þarf að toga allt upp
úr þér, Boris Michailowitsch,“
sagði hún. Og enn einu sinni
hljóp hún út í sjóinn og synti
frá landi.
„Hún elskar yður. Guð veri
með yður.“ Það var Alexandra,
sem stóð við hliðina á mér og
þurrkaði af sér sjávarvatnið.
„Þér eigið við að hún sé mér
þakklát."
„Hún elskar yður, og þér vit-
ið það.“
„Hvaða afstöðu getur maður
tekið til þess?“
„Hvaða afstöðu er hægt að
taka til jarðskjálfta? Ef Tat-
jana einsetur sér að giftast yð-
ur, getur enginn Guð, enginn
djöfull og ekki einu sinni þér
sjálfur gert neitt við því.“
„Það er gott að ég skuli eiga
konu og tvær dætur.“
„Það eru hindranir . . .“ sagði
Alexandra eins og véfrétt.
„En ekki óyfirstíganlegar,
eigið þér við?“
„Þér vitið að þær eru ekki
óyfirstíganlegar. Það er undir
því komið hve vel Tatjönu tekst
að ná ástum yður.“
„Hvað á ég að gera?“
„Flýja."
„Undan Tatjönu?“
„Undan Tatjönu og yður
sjálfum, Boris Michailowitsch.
Eða þér getið líka látið brúði
yðar drukkna, ef þér syndið
ekki strax á eftir henni. Það
yrði líka lausn.“ Hún hélt
höndunum að munninum og
hrópaði „Tatjana".
Ég gerði eins.
Tatjana virtist ekki heyra til
okkar.
„Hún er svo sannarlega enn-
þá of veikburða til að synda
svona langt út,“ sagði ég og
lagði út á eftir henni.
Þegar ég náði henni var hún
í þann veginn að snúa við, en
var þegar orðin ákaflega móð.
Ég held að hún hafi verið mjög
glöð yfir því að ég skyldi vera
kominn.
„Legðu þig á bakið á mér og
haltu um hálsinn, en þrýstu
ekki á adamseplið, vertu af-
slöppuð og gerðu aðeins smá
sundtök með fótunum. Um leið
og við komum á land flengi ég
þig duglega,“ sagði ég.
Ekkert svar.
Snerting læra hennar yfir
lendum mínum þegar hún gerði
hin fyrirskipuðu fóta-sundtök,
verkaði á mig eins og yndisleg
blíðuatlot. Þegar við stigum á
land var Alexandra fokreið.
„Þú ferð strax í fötin.“
„Já, mamma.“
„Hvernig væri það, að við
klæddum okkur öll í fötin og
færum í göngutúr?" sagði ég.
Þetta var samþykkt.
Við gengum meðfram klett-
unum. — Tatjana hékk á hand-
legg mínum eins og ekkert væri
sjálfsagðara — og gengum að
næsta fiskiþorpi.
Á einasta veitingahúsi stað-
arins borðuðum við hádegis-
verð. Nýjan soðinn ál með
steinseljukartöflum og agúrku-
salati. Auk þess heimabruggað
rauðvín úr karöflu. Auk þess
hafði ég Tatjönu mér við hlið.
Ó, já, herra minn, ennþá eru til
lífsnautnir.
Á heimleiðinni hékk Tatjana
enn fastar á handlegg mínum.
Litli líkami hennar sendi mér
allan tímann boðskap. Eg er
hér . . Ég er hér . . . það er
ég sem þú elskar. . . . Það er
ég sem þú elskar, ekki mamma.
É'g vissi það sjálfur hvort eð
var.. . .
É'g var í andlegu uppnámi
þegar ég kom heim. Ég stillti
mér fyrir framan spegilinn og
gáf andlitsgerpi því, sem starði
á mig, öll þau uppnefni sem
mér komu til hugar. Þú ert
elliær asni, sem ræðst á litlar
telpur. Þú ert kvikindi sem
bregzt trausti móður. Þú ert
svín, sem tekur framhjá kon-
unni þinni. Þú átt það ekki
skilið að eiga sjálfur dætur.
Hvernig fyndist þér ef einhver
færi að eltast við þínar dætur?
Var ég að eltast við nokk-
urn? Hafði ég fram að þessu
gert nokkuð sem ég þyrfti að
fyrirverða mig fyrir. Nei, ekki
ennþá. Eg andaði léttar. Ef ein-
hver var að eltast við nokkurn,
þá var það Tatjana. En kann-
ski var þetta bara ímyndun
mín. Kannski var þetta bara
saklaust barnalegt þakklæti.
Nú, látið nú ekki eins og
kjáni, herra minn, sagði speg-
ilmynd mín við mig. Barnaleg?
Ef þér viljið minnast þess, fyr-
ir hvað hún átti að vera yður
þakklát, verðið þér að játa að
hún sé ekki lengur neitt barn.
Saklaus? Ef við sleppum nú
allri væmni, herra minn, þá
vitum við að hver hreyfing,
hvert augnatillit, hvert bros er
bein ögrun við hvern þann sem
er ekki algjörlega náttúrulaus.
Það þýðir ekkert að fara eins
og köttur kringum heitan graut,
asninn yðar, sagði spegilmynd
mín.
Þér hafið á réttu að standa,
sagði ég, maður stendur betur
að vígi gagnvart hættunni, þeg-
ar maður hefur viðurkennt
hana.
Til hamingju, sagði spegil-
mynd mín, og nú er forvitni-
legt að vita hvernig þér ætlið
að mæta henni. Já, ég skal!
Það væri hlægilegt að láta
þennan kjána sljóvga sig.
Kjána? Þegar hún sat við
cellóið var hún enginn kjáni.
Og þegar hún sat ekki við
cellóið — þá ekki heldur. Eg
fann hvernig ég féll fyrir
henni einmitt þegar ég var að
reyna að komast undan henni.
Ég settist fyrir framan mynd-
ina af konu minni og dætrum
til þess að öðlast styrk. Það
var fúrðulegt hvað þær gátu
brugðizt mér! Þær voru mér
eins og ókunnar manneskjur.
Eins og þær tilheyrðu liðinni
tíð. Ég svaf illa þá nótt. Ef ég
blundaði stund og stund
dreymdi mig órólega drauma:
Tatjana kom, spjallaði elsku-
lega við konu mína og dætur,
síðan sneri hún sér að mér og
sagði: „En hvað þú átt töfrandi
konu og hvað þú átt töfrandi
dætur.“ Og síðan tók hún í
hendina á mér og sagði: „En
komdu nú!“
Klukkan þrjú um nóttina
þoldi ég þetta ekki lengur, fór
framúr og fékk mér steypubað
og ákvað að fara til fjölskyldu
minnar í Berlín strax sama
kvöld. Ég sendi konu minni
skeyti. Klukkan 11 hringdi ég
til Alexöndru og sagði að ég
yrði að fara til Berlínar í áríð-
andi erindagjörðum og að ég
myndi heimsækja hana klukk-
an fjögur til þess að kveðja
hana og Tatjönu. Síðan fór ég
að pakka niður.
Klukkan hefur verið um það
bil 12 á hádegi þegar hringt
var á dyrabjöllunni. Það var
mjög stutt hringing. Eins og
það hefði verið óvart. Eitt and-
artak fannst mér hjartað hætta
að slá. Eg lauk upp hurðinni.
Það var Tatjana.
Hún var mjög föl. f augun-
um var undarlegur glampi.
12.TBL. VIKAN 35