Vikan - 25.03.1971, Blaðsíða 38

„Ég hef beðið góðan Guð að
taka mig til sín, ef þú eigir
ekki barnið,“ sagði hún. Þá
faðmaði ég hana að mér eins
fast og ég gat án þess að kremja
hana, og talaði við hana:
„Guð er algóður og alvitur.
í góðleika sínum myndi hann
ekki hlusta á þessa vitlausu
bæn þína. Því að í alvizku
sinni veit hann, að ég muni
elska barnið þitt eins og eitt-
hvað sem er heilagt. Því að
það yrði þó alltaf þitt barn.
Það gætirðu ekki svarið fyrir.
Og hann veit líka að þú mund-
ir elska það. Því að enda þótt
ég ætti það ekki, þá hefði til-
koma þess orðið þess valdandi
að við kynntumst. Er það ekki
nóg ástæða til að hægt sé að
elska það?“
Þá lagði Tatjana armana um
hálsinn á mér, en þeir voru
ennþá ískaldir af næturloftinu.
Með oddi annars brjóstsins
snart hún hjarta mitt. Það var
merki þess, að hún vildi hverfa
til mín.
Hlífið mér við að fara út í
nákvæmar lýsingar á því, sem
síðar gerðist.
Morguninn eftir var Tatjana
komin með óráð, svo að við
gátum ekki haldið áfram ferð-
inni. Um hádegið vissi ég, að
það var lungnabólga. Um kvöld-
ið sendum við eftir öðrum
lækni. Og um morguninn eftir
presti.
Hann lét okkur takast í
hendur og gaf okkur saman. Eg
setti hringinn á fingurinn og
hélt í litlu hönd hennar þar
til ég fann, að hún var orðin
köld.
Þá leið yfir mig.
Hann gat ekki haldið áfram.
Hundurinn minn, Winnetou,
hafði lagt hausinn á hné gests-
ins míns og mændi á mig, hvort
mér dytti ekkert í hug til þess
að hughreysta hann.
Nei, mér datt ekkert í hug.
„Ég hef látið ösku Tatjönu í
Memorial Park,“ hélt sögumað-
ur minn áfram, „og hef ákveð-
ið að ösku minni skuli verða
blandað saman við hennar að
mér dauðum. Kostnaðurinn við
bálför mína er þegar greiddur.
Eg hef gengið frá öllu í erfða-
skrá minni. Það eina sem ég
bið yður um, herra minn, er
að þér sjáið um að síðasta ósk
mín verði framkvæmd ná-
kvæmlega.... “
„Já, það var þá ekki fleira,
herra minn.“
Tveim vikum síðar fékk ég
bréf:
„Kæri vinur.
Læknirinn hefur lofað mér
því, að ég muni deyja í byrj-
un næstu viku. Loksins! Að ég
skuli ekki fyrir löngu síðan
hafa svipt mig lífi stafar af
því, að ég er ekki viss um að
sjálfsmorðingjar komist á þann
sama stað þar sem ástmey mín
er. Tólf ára sjálfsafneitun er
langur tíma, herra minn, en nú
eru ekki einu sinni tólf dagar
eftir. Verið þér því viðbúinn
að láta setja syndugar leifar
mínar í hreinsandi logann.
Ég hefði gjarnan viljað heyra
aftur Andante Bachs. Viljið þér
leika það fyrir mig við þetta
tækifæri. Þér þurfið ekki að
fyrirverða yður. Það mun eng-
inn heyra til yðar nema ég og
Tatjana. Þér verðið einn við-
staddur þessa litlu hátíð sem
útfararfélagið sér um og ég hef
þegar borgað. Daginn eftir ætl-
ið þér að vera svo góður að
blanda ösku okkar saman og
setja krukkuna aftur á sinn
stað.
Lifið heill, kæri vinur. Og
Guð launi yður skilning yðar á
flónsku minni.
Yðar hamingjusami
Boris M.“
Á miðvikudaginn í vikunni
á eftir lézt Boris Michailo-
witsch Leventieff.
Laugardaginn eftir átti sér
stað þessi óvenjulega athöfn.
Bekkirnir voru tómir, en kist-
an var fallega skreytt.
Ég lék Andante Bachs.
Ég gerði feilnótu á sama stað
og ég er vanur. Og ef Tatjana
hefði heyrt það, myndi hún
sennilega hafa hlegið sínum
litla, djúpa, dillandi hlátri....
Síðan þrýsti ég á hnappinn eins
og mér hafði verið sagt. Kistan
fór af stað. Hlið brennsluofns-
ins opnuðust eins og tveir
armar.
Daginn eftir kom ég til að
blanda saman öskunni. Starfs-
maður við bálstofuna aðstoðaði
mig.
f kapellunni rétt hjá hófst
orgelleikur.
En hljómurinn sem barst
hingað var svo daufur, að erf-
itt var að greina hvort verið
væri að leika fyrir jarðarför
eða brúðkaup.
Það var sunnudagsmorgunn.
☆
Mlft PERSÖNULEGA
ALIT,..
Framhald af hls. 21.
Zeppelin. Annars finnst mér
að þú ættir að fá fleiri þýddar
greinar um Led Zeppelin (en
ekki persónulegt álit) í þátt-
inn. Og alls ekki troða Trúbrot
í hann viku eftir viku (þó að
þeir séu fínir), því ég vona að
þú hafir þó vit til þess að vita
að allir hafa ekki eins smekk
og þú.
Platan LZ 3 er alveg stórfín
og ég er alls ekki ein um það
álit. Það eru aðeins þessir sem
þykjast vera „miklir“ sem eru
svo miklir fábjánar að hafa
ekki vit á lögunum á LZ 3!
BLESS!
Mjög óánægður lesandi
og Led Zeppelin að-
dáandi).
P.S. Nafn mitt skiptir von-
andi engu máli enda vil ég
ekki persónulegt álit þitt á
bréfinu.
Eins og lesendur hafa vænt-
anlega gert sér grein fyrir þá
er súpan hér að framan bréf
sem mér barst 1. marz síðast-
liðinn. Strax vil ég taka fram,
varðandi „pé-essið“ að nafnið
skiptir mig ekki nokkru máli,
en sú staðreynd að bréfritari
(sem er eftir öllu að dæma
kvenvera) ritar nafnlaus bréf,
segir manni nægilega mikið
um viðkomandi.
Þá vil ég líka að það sé strax
ljóst, að ég er langt í frá
svekktur yfir þessu bréfi.
Margt í því á við rök að styðj-
ast, eins o’g til dæmis fullyrð-
ingar dömunnar um Trúbrot,
mitt persónulega álit og fleira.
En einhvern veginn kemst ég
ekki hjá því að fá á tilfinning-
una að þetta sé hennar per-
sónulega álit — þó hún sé ef
til vill ekki ein um þær skoð-
anir.
Nokkrir hlutir þarfnast skýr-
inga frá minni hendi og er
sennilega gæfulegast að byrja
á byrjuninni. Mér finnst per-
sónulega „Led Zeppelin III"
ekkert sérlega leiðinleg plata
en mér finnst hún ekkert ofsa-
lega skemmtileg. Það sem mér
finnst að henni yfirhöfuð er að
hún er (að mínum dómi) „yf-
irpródúseruð", það er að segja:
Hún er ekki ekta; of mikið er
um tæknibrellur í upptökunni.
Þá er gott að það komi fram
að umrædd setning var ekki í
greininni um Zappa „þegar
hún barst mér (þér) í hend-
ur“. Greinina skrifaði ég nefni-
lega sjálfur, en hafði að vísu
viðtalið, sem hnýtt var í end-
ann, eftir nokkrum erlendum
blöðum og magazínum. Þannig
vinn ég mest allt það erlenda
efni sem er í þættinum: safna
upplýsingum úr öllum áttum
og reyni svo að greina matinn
frá moðinu.
Ég veit það fullvel að það er
töluvert um mínar persónu-
legu skoðanir í þessum þætti
og ég hef ekki hugsað mér að
leggja það niður. Þetta er það
blaðamennskuform sem ég hef
trú á, þegar greint er frá hlut-
um eins og þeim sem um ræð-
ir, en fólk verður vitaskuld að
gera sér grein fyrir því að
þetta er mín persónulega skoð-
un og mín persónulega skoðun
þarf alls ekki alltaf að vera
rétt. Lesendur mínir hljóta að
gera sér grein fyrir því enda
ætlast ég alls ekki til að allt
sem ég segi sé gleypt og gilt
tekið; það þætti mér slæmt.
En varðandi títtnefnda setn-
ingu í 8. tbl., þá tel ég nú að
hún hafi á vissan hátt náð til-
gangi sínum: Ég fékk einhver
lífsmerki frá lesendum, og nú
veit ég að allavega er til ein
stelpa sem les þáttinn.
Kinks fannst mér lélegir og
„hefðu þeir bara neitáð að
koma hingað“ hefði mér verið
alveg nákvæmlega sama. Hafi
einhverjir jákvæðir hlutir ver-
jð gerðir af Kinks þegar þeir
voru hér í haust, þá fóru þeir
alveg fram hjá mér — og sjálf-
sagt fleirum. Það sem ég skrifa
skrifa ég frá mínum sjónarhóli
en ekki einhvers annars, og
má ég til dæmis spyrja þig:
Hvernig þætti þér að ég skrif-
aði svokallaða „hljómplötu-
gagnrýni" eftir forskrift frá
ömmu þinni?
Varðandi það að ég troði
Trúbroti í þáttinn „viku eftir
viku“, þá langar mig að segja
þetta: Það hefur alltaf verið
markmiðið hjá mér að greina
frá því sem merkast er hverju
sinni. Um það verð ég sjálf-
sagt að dæma sjálfur en allar
uppástungur eru mjög vel
þegnar. Nú hafa nær allir ís-
lenzkir hljómlistarmenn viður-
kennt að Trúbrot hefur haft
gífurleg áhrif á það sem er að
ske hér í poppinu og því tel
ég að mér beri skylda til að
fylgjast náið með þeim. Hitt
er svo annað hvort mat mitt er
alltaf rétt og vil ég ekkert
fullyrða um það. En hefði ég
ekki „vit til að vita að allir
hafa ekki sama smekk“ og ég,
þá léti ég mér ekki detta í hug
annað en að vera með greinar
um Bob Dylan og Spike Jones.
Annars þætti mér ákaflega
vænt um að heyra frá fleiri
lesendum og skulu allar uppá-
stungur teknar til athugunar.
P.S. Þetta bréf er birt orð-
rétt, en helztu stafsetningar"
villumar eru leiðréttar!
☆
38 VIKAN 12.TBL.