Vikan - 25.03.1971, Blaðsíða 47

Balanchine’s er bezt, og í nú-
tíma-klassískum ballet er hon-
um enginn fremri.
— Hver er munurxnn á nú-
tímaklassískum ballet og venju-
lega klassiskum?
— Þegar ég hugsa um klass-
ískan ballet þá hugsa ég um
þessa gömlu góðu eins og
„Svanavatnið“, „Hnotubrjót-
inn“ og fleiri. Þetta eru gamlir,
klassískir ballettar, og nútíma-
klassískur ballet er byggður á
sama forminu og við höldimi
okkur við sömu grunnatriðin.
Þetta getur Balanchine betur
en nokkur annar. í nútímaball-
et er formið hinsvegar varla til.
Þar getur maður gert svo til
hvað sem er. Béjart á það til að
tala í sínum dönsum, og mér
finnst það ágætis dæmi um þá
skoðun mína að hann sé allt
of... ja, „commercial“, ef ég
má nota svona orð.
—• Það er állt í lagi, þetta
orð er löngu landlœgt. En gœtir
þú hugsað þér að koma heim,
alkominn, og kenna? Reyna að
koma islenzkum bállet á það
stig sem hann gœti væntanlega
verið á?
— Alls ekki núna.
— Nei, en eftir kannski 10
ár?
— Hver veit? Ég hef aldrei
planlagt neitt í sambandi við
ballet. Ég tek hlutina eins og
þeir koma og hingað til hefur
það gengið vel, svo ég setla að
halda því áfram.
— Nú ertu 28 ára gamall;
hvað getur þú búist við að vera
áktívur í mörg ár í viðbót?
— Einn erfiðasti hlutinn af
þessu starfi er að halda sér við,
og það veltur alveg á því hvern-
manni tekst það, hvað maður
dugar lengi. Yfirleitt er reikn-
að með að karldansarar séu við
þetta þar til þeir eru eru um
það bil fertugir, en nú er til
dæmis Erik Bruun, sá danski
orðinn 43 ára og hann er ennþá
að dansa í New York — og hann
dansar ákaflega vel. Svo það er
hægt að búast við að ég geti
dansað í 10—15 ár ennþá ... að
öllu óbreyttu.
— Fara ekki flestir fyrrver-
andi bálletdansarar út í það að
kenna?
— Jú, eða þá að kóreógraf-
era. Sumir hætta alveg og reyna
að snúa sér að einhverju öðru,
en þeir eru færri. Mjög margir
reyna fyrir sér í kóreógrafíu,
og £ heiminum er mjög mikill
hörgull á góðum kóreógröf-
um. og aðrir stofna sína eigin
dansflokka, litla flokka, og sýna
hér og þar og semja. Sem dæmi
um skortinn á góðum kóreó-
gröfum, þá get ég nefnt þér
að ballettar Balanchine’s eru
sýndir um allan' heim.
— En þú treystir þér ekki til
að segja til um hvort þú kemur
heim þegar þú hœttir að dansa?
— Nei, ég veit ekkert um
það.
— Nær állir listamenn hálda
því fram, að þeirra listgrein sé
frjálsasta tjáningar- og túlk-
unarformið. Finnst þér þú
hnepptur eða takmarkaður á
einhvem háttí þinni list?
— Nei, allavega hef ég þá
ekki gert mér grein fyrir því.
Ég verð sífellt að halda áfram
og reyna að. gera betur ef ég á
ekki að staðna. Mér finnst al-
drei neitt nógu gott hjá mér. í
listinni eru engin takmörk. Hún
er endalaus. Það kemur fyrir að
þegar ég hef náð einhverju
ákveðnu spori, sem ég hef unn-
ið að í margar vikur, þá finnst
mér ég hafa misst eitthvað
annað í staðinn. En það er ekki
oft sem ég geri mér grein fyrir
því hvað það var sem ég missti
— ef það.var þá eitthvað.
— Þú ferð sem sagt álltaf á
sviðið til að skemmta fólki?
— Já, til að gleðja það. Það
er svo lítið gert af því nú orðið,
það er mikið meira um hitt.
Þetta er heimur sem er erfitt
að lifa í og ég vil gera mitt til
að gera léttara á köflum.
— Hvenœr kemur þú aftur?
spurði ég.
Hann leit upp og hló við. —
Hver veit? svaraði hann. — Ef
ég dansa í Evrópu getur vel
verið að ég reyni að stoppa hér
í nokkra daga, en það veltur
alveg á hversu mikið ég dansa
með flokknum; ég get ekki
fengið frí þegar mér sýnist.
Sjálfur veit ég ekki hvenær ég
kem aftur, en mig langar til að
koma fljótlega. Og það er búið
að biðja mig að koma aftur ...
Hann hló aftur.
— Er eitthvað sem þú vilt
segja sjálfur að lokum?
— Tja... Eins og ég sagði
áðan, þá vissi ég ekki við hverju
ég átti að búast, en ég er ákaf-
lega þakklátur fyrir móttök-
urnar. óvald.
SA6A SYNDUGU
NUNNUNNAR
Framhald á bls. 19.
urnar, sem gengu árla til
messu, hávaxna, herðabreiða
„systur“, sem flýtti sér áfram
og gekk mjög niðurlút. Þar
var Gian Osio á ferð.
Fljótlega var þetta á allra
vitorði í klaustrinu. Sumar
nunnurnar þögðu af meðaumk-
un, öðrum fannst þetta kitlandi
og jafnvel spennandi og þær,
sem annars hötuðu Marianna,
þögðu vegna heiðurs klaust-
ursins.
Þær létu líka sem þær væru
heyrnarlausar, þegar þær
heyrðu sársaukavein frá klefa
ungu nunnunnar eina nóttina.
Það var ekki um að villast,
þar var kona í barnsnauð.
Barnið var andvana fætt og
Gian tók barnslíkið með sér.
Marianna lét ekki kvalirnar
á sig fá, hún hafði mikil óþæg-
indi af mjólkinni í brjóstun-
um. Hún fleygði lyklinum, sem
hún hafði látið gera handa Gi-
an. Hún bannaði elskhuga sln-
um að koma í viðtalsherberg-
ið. Hún sat í klefa sínum til að
gera yfirbót, en bað stundum
systur Ottaviu, sem var gæzlu-
kona hennar að gá fyrir sig
hvort það gæti verið að Gian
stæði við klausturmúrinn!
Ef hann stóð þar, sagði hún
æst: — Ég hef bannað honum
að renna til mín augum eða að
tjá mér ást sína! En finnst þér
hann samt ekki fallegasti mað-
urinn sem þú hefur séð?
Marianna háði ógurlegt sál-
arstríð. Að lokum fékk hún
járnsmið til að smíða nýjan
lykil að hliðinu. Árið 1604
fæddi hún lifandi dóttur. Gi-
an Osio tók barnið með sér og
lét skíra hana Alma Francesca
og gaf henni föðurnafn sitt. f
kirkjubókunum var nafn móð-
urinn skráð „Isabella Meda,
ókunn í héraðinu".
Meda var nafn á þorpi í
grenndinni, Isabella hét stúlk-
an, sem hann kastaði eplinu í
forðum. Litla stúlkan, Alma
Francesca, var lifandi eftir-
mynd ungu nunnunnar. Gian
Osio sá ekki sólina fyrir dótt-
ur sinni og umvafði hana ást-
úð og klæddi hana í silki og
knipplinga. Það var aldrei haft
hátt um það hver hin raun-
verulega móðir væri, þótt flest-
um væri það Ijóst.
Þegar Marianna missti föður
sinn, var hún einkaerfingi hans
og lögleg lénsfrú, þar af leið-
andi varð hún auðugasta og
valdamesta manneskja í
Monza. Það var því ekki ráð-
legt að tala um hið fyrra líf-
erni hennar.
f þvottahúsi klaustursins hóf-
ust nú hræðileg morð.
Góður ásetningur getur haft
sínar skuggahliðar. Til þess að
vernda hina leynilegu fjöl-
skylduhamingju sína, sá Gian
sig neyddan til að fremja morð.
Þannig var mál með vexti:
Tveim dögum fyrir heimsókn
eins kirkjuhöfðingjans, lét
Marianna setja þjónustusyst-
urina Catarinu, sem hafði ver-
ið hyskin við störf sín, í straff
í þvottahúsi klaustursins. Þá
hótaði Catarina að segja kirkju-
höfðingjanum frá því hvernig
telpan Alma Francesca væri til
komin.
Marianna varð skelfingu
lostin og sneri sér til Gians
Osio. Þá sömu nótt fór hann
til þvottahússins í fylgd með
Mariönnu, sem stóð hjá hon-
um meðan hann sló Catarina
niður. Til þess að kasta ryki í
augun á varðnunnunum, hjó
Gian gat á vegginn og það var
látið út ganga að systir Cata-
rina hefði strokið út um gatið.
Meðan kirkjuhöfðinginn var
í heimsókn, kom upp sá kvitt-
ur í Monza að þjónustusystirin
hefði alls ekki getað gert þetta
gat, vegna þess að engin verk-
færi voru í þvottahúsinu. Smið-
urinn, sem hafði smíðað vara-
lykilinn og lyfsalinn sem hafði
sett saman hreinsiefni fyrir
Marianna, sögðu hiklaust að
systir Catarina hefði verið
myrt.
Það skipti engum togum,
Gian þaggaði niður í þessum
tveim vitnum; hann stakk
smiðinn með rýting en skaut
lyfsalann.
Borgaralegu yfirvöldin sendu
löggæzlumenn eftir morðingj-
anum.
Federico Borromeo kardínáli,
var heiðarlegur, guðhræddur
og réttsýnn maður, enda komst
hann í heilagra manna tölu, sá
sér ekki annað fært en að láta
taka fasta Benediktsnunnuna,
þrátt fyrir auð hennar og ætt-
göfgi.
Gian Osio hafði sloppið úr
haldi og var þá búinn að vera
á flótta í margar vikur, en þótt
undarlegt megi virðast hvarf
hann aftur dulbúinn til klaust-
ursins í Monza.
Það þekkti hann enginn, en
hann heyrði Marianna hljóða,
þegar hún var dregin út úr
klaustrinu. Honum var ljóst að
hann þurfti að fjarlægja allt
sem gat bent á glæp hennar.
Eins og lömb, til slátrunar
leidd, báðu systurnar Ottavia
og Benedetta Gian að hjálpa
þeim til að flýja, því að þær
héldu og það með réttu, að
kardínálinn yrði þeim þungur
í skauti.
Dómurinn og framkvæmd hans
var ótrúlega grimmilegt, jafn-
12. TBL. VIKAN 47