Vikan - 25.03.1971, Blaðsíða 19

inununn elerkari; en
var hennar veiklelki . . .
skaðræðisskepnu, munaðarsegg
og kvennabósa. En þar með var
ekki allt talið: í ofsalegri bræði
kom hún því til leiðar að Isa-
bella var látin fara úr skólan-
um.
Nú á tímum myndu sál-
fræðingar heimfæra þetta upp
á afbrýðisemi. Sjálfri fannst
henni hún vera að gera skyldu
sína.
Til þess að verja heiður sinn,
því Osio varð mjög móðgaður,
vildi hann hefna sín á þessari
skapbráðu nunnu og hann valdi
sér að fórnardýri ungan mann,
sem sá um lén og eigur henn-
ar og var í hennar þjónustu.
En unga nunnan var mjög hrif-
in af þessum pilti.
Hún varð ofsareið og heimt-
aði að yfirvöldin létu hann
sæta refsingu, en þar sem Osio
var hátt settur maður var hann
aðeins dæmdur til að falla á
kné fyrir henni og biðja hana
fyrirgefningar. Nunnan frá
Monza naut þess að niður-
lægja hann. Hún hafði sigrað
óvin sinn.
Eftir þetta var Osio tíður
gestur í samtalsherbergi klaust-
ursins, þar sem hann lét að
því liggja að það væri ein-
göngu til að gera yfirbót og
sýna þakklæti sitt. Bak við
tvöfaldar grindur, hlustaði
Marianna á orð hans, undir
eftirliti gæzlusystur.
Hún hafði kallað hann öll-
um illum nöfnum, en hann
kallaði hana „hjálparhellu sál-
ar sinnar“.
Hinn reyndi kvennabósi
hafði ekki annað í huga en
næturævintýri í klaustrinu.
Marianna hélt að þessar sam-
ræður væru skaðlausar, en
hvorugu þeirra var þá ljóst að
þau voru að fá ofurást hvort á
öðru. Teningunum var kastað.
Gian Osio, sem ekki var sér-
lega góður bréfritari, fékk
prest, Arrigone að nafni, til að
skrifa fyrir sig heit ástarbréf.
Hann stakk þessum bréfum í
ávaxtakörfur og önnur ílát,
sem hann færði henni til
klaustursins. í fleiri vikur þrá-
bað hann hana um að reyna
einhver ráð til að hitta sig og
tala við sig undir fjögur augu.
Svo fór að Gian Osio komst
gegnum hlið klaustursins, dul-
búinn eins og nunna og það
var Marianna sem skaut slag-
brandinum frá.
„Osio fleygði mér strax til
jarðar,“ sagði hún, sjö árum
síðar. En systurnar, sem gættu
hliðsins voru ekki á sama máli,
sögðu eitthvað annað. Þær
héldu því fram að hann hefði
í fyrstu kysst hana innilega og
sýnt henni blíðuhót og síðan
hnigu.þau til jarðar í faðmlög-
um....
Þetta fyrsta skipti elskaði
hann hana þarna í garðinum,
síðar fóru þau venjulega inn í
klefa hennar.
Oft kom hliðsystirin að opnu
hliði á morgnana, þótt hún
hefði kyrfilega gengið frá því
læstu að kvöldi. Oft sáu nunn-
Framhald á bls. 47.
ÞaS var hinn strangi kardináli, Frederico Borromeo, sem lét múra nunnuna inni og þaS var líka hann, sem
náSaSi hana eftir 14 ár. Marianna de Leyva lézt 17. janúar áriS 1650.
12. TBL. VIKAN 19