Vikan - 29.04.1971, Blaðsíða 13

átt það skilið að fá gótt tæki-
færi.
Cliff brosti, dálítið skökku
brosi. Jú, hann hafði sannar-
lega unnið til þess að fá tæki-
færi. Hann var- búinn að berj-
ast fyrir því að skapa sér þekkt
nafn í svo mörg ár. Byrjaði
með statistahlutverkum, fékk
stundum þjónshlutverk, og
sagði „já, herra minn“ og
„nei, herra minn“, og svo var
hann kominn aftur í statista-
hópinn. Þetta endurtók sig
alltaf og hann komst ekkert
áfram.
Einhver sló á öxl hans og
Cliff sneri sér við. Það var
Peter Haverty, gamall vinur
og vinnufélagi frá statistadög-
unum.
Ég óska þér til hamingju,
Cliff. Ég var að lesa þetta rétt
núna.
Cliff brosti hógvadrlega og
fann fyrir einhverjum óþæg-
indum.
Þakka þór fyrir. Pete.
— Þetta lítur út fyrir að
vera stóra tækifærið fyrir þig,
sagði Pete hjartanlega. — En
meðan ég man, ég sá fyrrver-
andi vinkonu þína fyrir nokkr-
um dögum.
Cliff hrökk við. — Áttu við
Sally? Sally Brunell?
— É'g get ekki svarið fyrir
að það hafi verið hún, sagði
Pete Haverty. — En ég er
samt nokkurn veginn viss. Það
er reyndar heil eilífð síðan ég
sá hana síðast.
— Sömuleiðis, tautaði Cliff
hugsandi og beit á vörina. —
Siðast þegar ég heyrði frá
henni, hafði hún miðlungs-
hlutverf á miðlungsleikhúsi.
einhvers staðar fyrir norðan.
Jæja, sagði Pete og leit
snögglega á Cliff. — Hún hef-
ur kannske heyrt að Cliff
Kynton sé á leiðinni til hæða
og voni . . . e . . . að komast
upp í vagninn með þér. Þegar
rignir á prestinn, drýpur líka
á hringjarann. . . .
Hann klappaði aftur vin-
gjarnlega á öxl Cliffs. — Hjart-
anlega til hamingju, gamli
minn. Ég vona að allir draum-
ar þínir rætist.
Cliff stóð kyrr i sömu spor-
um og horfði á eftir honum.
Hvað var Pete að láta skína í?
Að Sally eygði tækifæri nú,
þegar hann hafði fengið þetta
hlutverk? Að það væri ástæð-
an til að hún hafði komið aftur
til London?
Hann gekk hægt út að götu-
horninu, sneri sér svo við og
horfði á leikhúsið. Bráðum
yrði nafnið hans letrað við
innganginn með stórum stöf-
um. Það myndi glitra í kvöld-
rökkrinu og segja íbúum borg-
arinnar að Cliff Kynton væri
kominn í hóp þekktra leikara.
Ef Sally hefði ekki yfirgef-
ið hann, gæti verið að nafn
hennar hefði komið til með að
standa þar líka. við hlið hans.
Þau hefðu getað orðið sam-
ferða upp þrepin....
Og eins og svo oft áður,
hvarflaði hugur hans til kvölds-
ins, sem þau töluðu saman i
síðasta sinn. Hvað var eigin-
lega langt síðan? Eitt ár . . .
kannske lengra.
Þau höfðu setið við litla,
hrörlega borðið á veitingahús-
inu bak við leikhúsið.
Þau sátu andspænis hvort
öðru, hvort með sinn kaffi-
bolla. Sally var þreytt, það
voru drættir í andlitinu, en
samt var hún svo falleg. Hún
var líkust engli, andlitið var
fagurlega mótað og mjög lif-
andi. Hvorki þreyta né hjarta-
sorg gætu nokkurn tíma eyði-
lagt fegurð hennar.
Þetta kvöld lagði hún spil-
in á borðið. — Það er eins gott
að segja sannleikann strax,
Cliff. Ég get ekki meir. Þú
tönnlast stöðugt á því að þú
eigir enga framtíð fyrir hönd-
um, og ég er farin að trúa því
Framhald á bls. 43.
17. TBL. VIKAN 13