Vikan - 29.04.1971, Blaðsíða 47

I
NY stuðla-
LAUSN SRILRUM
Léttur veggur meS
hillum og skápum,
sem geta snúiS
á báSa vegu.
SmiSaSur í einingum
og eftir máli, úr
öllum viSartegundum,

Teikning: Þorkell G.
GuSmundsson
húsgagnaarkitekt.
SÖLUSTAÐIR:
Sverrir Hallgrímsson,
SmíSastofa,
Trönuhrauni 5.
Sími: 51745.
Hús og skip.
Sími: 84415.
HíbýlaprýSi,
Hallarmúla.
Sími: 38177.
Það var þá þess vegna að
okkur var sleppt. — í£g vissi
að það gat ekki verið tilvilj-
un! sagði Bill. — Að þér skyld-
uð einmitt koma á vettvang á
þessu augnabliki, á ég við.
Hver var það sem hringdi til
yðar, Brannigan?
Brannigan hristi höfuðið. —
Ég hef mikið hugsað um það,
læknir, og er kominn að þeirri
niðurstöðu að það hafi verið
kvenmaður.
— Hver?
— Ég veit það ekki, ég er
ekki einu sinni alveg viss um
að það hafi verið kvenmaður.
Röddin var há og hvínandi, og
það gat hafa verið karlmaður,
sem hefði þá látizt vera kona.
Svona, heyrið þér. . Hann
talaði í falsettu og hristi höf-
uðið vonleysislega. —• Það eina
sem ég er viss um er að það
getur ekki hafa verið ungfrú
Bennet. Það getur hafa verið
einhver, sem vissi að John
Ransome yrði myrtur, og að
ungfrú Bennet var á leið til
hans og að sá hinn sami hafi
viljað koma sökinni á hana.
Þetta sagði ég við Wilkinson,
og hún fékk að fara heim.
En, bætti hann við, — það
hjálpar engu að síður lítið
fyrst ungfrú Bennet var þarna.
Og enn sem komið er hafa
þeir ekki komizt á spor neins
annars. Nema þá.... Hann
leit afsakandi á Bill. — Þið
frændi yðar báðir höfðu ástæð-
ur til að vilja ryðja Ransome
úr vegi. Því verður ekki neit-
að.
Hann hafði rétt fyrir sér.
Því varð ekki neitað.
— Ég hef hallazt að því að
það hafi verið ritarinn hans,
sagði Brannigan. — Ég á við
kvenmanninn sem vann hjá
honum. Hún var vön að
hringja í mig öðru hvoru, til
að láta mig vita að ég gæti
sótt launin mín heim til hans,
eða til að gera eitt eða annað
fyrir hann. En hver sem það
hefur verið, þá er útlitið ekki
mjög gott fyrir ungfrú Bennet.
Bill hrukkaði ennið og leit
á mig. — Vissi Sugar að þú
ætlaðir til Johns eftir töskun-
um áður en þú kæmir til henn-
ar að klippa Maurice?
Með öðrum orðum sagt: var
það Sugar sem hafði reynt að
beina athygli lögreglunnar að
mér?
— Nei. Hún hringdi í mig
síðdegis. Hún átti þá annríkt
og ég líka. Það var rétt áður
en Lady átti að gjóta. Ég er
viss um að ég nefndi ekki við
neinn að dótið mitt væri hjá
John.
Bill stóð upp. — Ég ætla að
hringja til Everetts. Hann
gekk að símanum, sem var við
hliðina á peningakassanum.
Það var farið að dimma úti,
og Brannigan sagði að vetur-
inn virtist á næstu grösum. Svo
kom Bill aftur.
— Everett segir að John hafi
vitað af töskunum í þvotta-
herberginu. Honum líkaði það
ekki og sagði eitthvað um að
heimili hans væri engin vöru-
geymsla. En Everett minntist
ekki á það við neinn annan . . .
ekki heldur Rosie. Má bjóða
yður annan bjór, Brannigan?
Hann kinkaði kolli, og Bill
gaf þjónustustúlkunni merki.
Svo sagði hann: — Brannigan,
þér hafið staðið í sambandi við
lögregluna. Ég hef spurt Wil-
kinson um þetta, en hann hef-
ur ekki svarað neinu að gagni
. . . Vitið þér nokkuð um
skýrslu lögreglulæknisins? Eg
á við . . . hvenær heldur lög-
reglan að frændi minn hafi
verið skotinn?
Brannigan varð undrandi á
svip. — Um það leyti sem ég
kom að honum.
— Já, en.... Ég hef hugsað
um eitt. Það er alltaf erfitt að
tímasetja dauðsföll nákvæm-
lega. Að þessu sinni var óvenju
heitt í húsinu, og líkið mundi
því hafa stirðnað seinna en
ella....
— Ungfrú Bennet sagðist
hafa heyrt hann tala við ein-
hvern, þegar hún kom heim til
hans, skaut Brannigan inn í.
— Hún heyrði raddir. Hún
gerði ráð fyrir að það væri
John og einhver annar.
— Það gat hafa verið út-
varpið! brauzt út úr mér. —
Ég heyrði raddirnar aðeins
ógreinilega, og ég gerði ráð
fyrir að dyrnar væru lokaðar.
Það getur hafa verið í útvarp-
inu, og að það hafi verið stillt
lágt!
Brannigan hristi höfuðið
dapurlega. — Það var hljótt
eins og í gröf — afsakið sam-
líkinguna — þegar ég kom.
Ekkert opið útvarpstæki.
— John frændi átti útvarps-
tæki, sem hægt var að tíma-
stilla, sagði Bill. — Það hefði
getað verið stillt þannig að það
þagnaði klukkan níu.
— Það veit ég, Ransome
læknir, sagði Brannigan. — En
það breytir engu. Þótt svo að
ungfrú Bennet hafi heyrt í út-
varpi en ekki í viðstöddum
mönnum, þá var hún engu að
síður stödd á staðnum, því er
nú fjandans ver. Hún var þar
þegar hann var skotinn, og ...
Hann hikaði, en hélt áfram
17. TBL. VIKAN 47