Vikan - 02.12.1971, Síða 20

FRAMHALDSSAGA
EFTIR
PAULE MASON
SJÖUNDI HLUTI
Hann hafði aldrei verið nærgöngull við hana.
- Hann hafði ekki einu sinni kysst hana, þótt
hún óskaði einskis frekar...
FIMMTUDAGUR
— Þú lítur ljómandi vel út
í þessum bláa sloppi, sagði
Kollok skyndilega í allt öðrum
tón. Hann brosti og virtist glað-
ur og áhyggjulaus aftur.
— Ég var nú að hugsa það
sama um þig, sagði Heidi, sem
var undrandi og ánægð yfir
þessari skyndilegu breytingu á
honum.
— Þú átt við að þú hafir
hugsað það sama um náttföt
læknisins. Þau fara mér Ijóm-
andi vel, er það ekki? sagði
hann og strauk ánægður brjóst
sitt.
— Jú, svaraði hún og roðn-
aði.
Hann fór að hlæja.
— Hvað áttu við, stúlka
mín? Segðu mér hvað þú ert
að hugsa?
Hún sagði ekki neitt og hélt
niðri í sér andanum. Hann hélt
áfram að hlæja og augu hans
voru eins blá og náttföt lækn-
isins.
— Ég get það ekki, sagði
hún og roðnaði ennþá meir.
— Ég vil ekki segja þér það.
— En þú þarft þess ekki
heldur, tautaði hann og henni
fannst máttur sinn þverra.
Hann hafði aldrei verið nær-
göngull við hana. Hann hafði
ekki einu sinni kysst hana,
þótt hún þráði það svo mjög.
Hann snerti hana ekki held-
ur núna, en henni fannst sem
hefði hann gert það. Hún varð
að tala, segja hvað sem væri,
til að losa þessa spennu sem
var á milli þeirra.
— Dreymdi þig eitthvað í
nótt?
Hann varð hræðslulegur á
svipinn, það var eins og and-
litið lokaðist og hann leit til
hennar, eins og á verði.
— Hvers vegna spyrðu um
það?
— Ekki af neinni sérstakri
ástæðu, sagði hún og yppti öxl-
um. -— Er þetta ekki einmitt
venjuleg spurning að morgni
dags?
— Það er nú undir ýmsu
komið, sagði hann. Hann var
ennþá á verði.
— Ó, mér þykir svo gaman
að dreyma, flýtti hún sér að
segja. Þessi varðstaða hans
hafði óþægileg áhrif á hana. —
Finnst þér ekki gaman að
draumum?
- Dreymir þig oft?
— Já, mjög oft! Á hverri
nóttu!
Til að dylja tilfinningar sín-
ar, lagði hún áherzlu í orðin.
— Manstu hvað þig dreym-
ir?
Hann reyndi að halda augna-
ráði hennar föstu.
— Ekki alltaf, sagði hún. —
En ég vildi óska að ég gerði
það.
—t Hvers vegna?
— Ég veit það ekki . . .
kannske vegna þess að mér
þykir mikið öryggi í því, eitt-
hvert samhengi. Ef ég gleymi
draumum mínum, þá er ég
miður mín á daginn.
Hún sá að þetta vakti áhuga
hans, þótt hann reyndi að tala
með ópersónulegri rödd, rétt
eins og hún væri tilraunadýr,
sem hann væri að athuga í
einhverju sérstöku augnamiði.
— Segðu mér hvernig þú ert
miður þín.
—■ Þegar ég gleymi draum-
unum, finnst mér ég hafi misst
eitthvað — einhvern hluta af
sjálfri mér. Mér finnst ég þá
ekki í samræmi við sjálfa mig.
Ég reyni allan daginn að
finna það sem ég hef misst.
— Og finnurðu það? Hann
var mjög ákafur.
— Stundum.
— Hvernig?
— Stundum skeður eitthvað
um daginn, sem minnir mig á
drauminn. Það er eins og ég
komist þá í samræmi. Strax.
Það er eins og elding . . . Hef-
ur þú ekki fundið þá tilfinn-
ingu? Hefur þetta aldrei hent
Þig?
— Nei.
— Manst þú þá ekki hvað
þig dreymir? spurði hún og
var nú sjálf orðin áköf. Henni
fannst mjög mikilvægt að vita
þetta.
— Mig dreymir alls ekki.
Mig hefur aldrei dreymt nokk-
urn skapaðan hlut, sagði hann
snöggt.
— Aldrei?
— Aldrei.
Þau horfðu þögul hvort á
annað, eins og eitthvað mikil-
vægt hefði komið fyrir.
Fyrir nokkrum augnablikum
höfðu þau verið svo nálægt
hvort öðru, en nú var eins og
gjá hefði myndazt milli þeirra.
Hún hló og flýtti sér að segja
eitthvað, eins og til að brúa
þessa gjá.
— Að öllum líkindum gleym-
ir þú bara draumunum, það er
skýringin. En þig hlýtur að
dreyma, það eiga allar mann-
eskjur drauma, það er ég viss
um; jafnvel dýrin.
Hún sá eitthvert undarlegt
blik í augum hans og hélt
áfram að tala. Án þess að
hugsa um hvað hún sagði,
hellti hún úr sér heilmiklum
orðaflaum:
— Ég hef oft séð dýr sem
dreyma. Bæði ketti og hunda.
Hundar eiga ábyggilega oft
drauma. Og hestar líka, þeir
20 VIKAN 48. TBL