Vikan - 02.12.1971, Qupperneq 35

og margir hálf-Indíánar geru.
Við bjuggum hér og þar.“
Drengurinn var í samfestingi
og jakka af föður sínum, og
hefði sá getað verið frakki á
honum, hefði hann ekki farið
honum svo illa. Klippt var
framan af ermunum til þess að
hæfa drengnum, og það var nú
allt og sumt. Vasarnir voru of
neðarlega, svo að drengurinn
varð að hafa hnefana kreppta
til að halda höndunum heitum.
Nú var klukkan ellefu fyrir há-
degi.
Pabbi hans Dónalds fór inn
um dyrnar, og hann ætlaði að-
koma fljótt aftur og síðan ætl-
uðu þeir að fara heim og
mamma og pabbi myndu hætta
að rífast.
Haggerty’s kallaðist þessi
staður. Það var inngangur á
horninu og annar niðri i þver-
götunni. Harry Efaw fór út um
dyrnar á 37. stræti fimm mín-
útum eftir að hann fór inn.
Hann hafði ekki gleymt drengn-
um úti á götunni, hann vildi
bara losna burtu frá honum
einn dag, losna frá þeim hinum
Hka. Hann hafði fengið sér
\ ií-kiglas, sem kostaði of mikið.
Glasið kostaði kvartdollar, og
það var of mikið fyrir einn lít-
inn viskísjúss. Hann hvolfdi í
sig drykknum, og flýtti sér síð-
an út þaðan. Hann ætlaði sér
að koma aftur eftir fáeinar mín-
útur og sækja strákinn og fara
svo að kaupa mat og meðöl og
fara heim og athuga hvort
nokkuð væri hægt að gera fyrir
iitlu, veiku stúlkuna. En hvern-
ig sem þetta nú var, hvað sem
hann hugsaði, þá hélt hann bara
áfram að ganga.
Loks fór Dónald inn, og sá
þá, að þar leit öðruvísi út en í
nokkurri annarri búð, sem hann
hafði séð. Maðurinn í hvíta
jakkanum horfði á hann og
sagði:
— Hér máttu ekki vera.
Farðu heim, drengur.
— Hvar er hann pabbi minn?
— Er einhver hér inni faðir
þessa drengs? hrópaði maður-
inn, og þá sneru sér allir sem
þar inni voru við, og horfðu á
drenginn, sjö menn sátu og
horfðu á Dónald. Þeir horfðu á
hann andartak, og svo sneru
þeir sér aftur við og héldu
afram að drekka og spjalla.
— Pabbi þinn er ekki hér,
liver sem hann nú er, sagði
maðurinn.
— Harry, sagði Donald.
Harry Efaw.
— Ég þekki engan sem heit-
ir Harry Efaw. Komdu þér nú
lieim.
— Hann sagði mér að bíða
hér fyrir utan eina mínútu.
— Já, ég skil. Það kemur
fjöldi fólks hingað inn og fær
sér drykk og fer svo út aftur.
Hann hefur líklega gert það. Og
ef hann hefur sagt þér að bíða
fvrir utan, þá er bezt þú gerir
það. Þú mátt ekki vera hér inni.
— Það er kalt úti.
— Ég veit að það er kalt úti,
sagði barþjónninn. En þú mátt
ekki vera hér inni. Bíddu úti
eins og pabbi þinn sagði þér að
gera, eða farðu bara heim.
— Ég get það ekki, sagði
drengurinn.
— Veiztu hvert heimilisfang-
ið er?
Drengurinn skildi greinilega
ekki hvað þessi spurning merkti
svo að barþjónninn reyndi að
orða hana öðruvísi.
— Veiztu hvaða númer er á
húsinu og hvað gatan heitir?
— Nei. Við fórum. Við áttum
að kaupa meðöl handa Alice.
— Já, ég skil, sagði barþjónn-
inn, þolinmóður, og ég veit líka
að það er kalt úti, en það er
alla vega bezt að þú farir héð-
an út. Smástrákar mega ekki
vera hér inni.
Maður á sjötugsaldri, meira
en hálffullur og hálfdauður stóð
upp frá borði sínu og gekk til
barþjónsins.
— Ég skal gjarna fara heim
með drenginn, ef hann getur
vísað veginn.
— Seztu, sagði barþjónninn,
strákurinn ratar ekki heim.
— Hann ratar kannski, sagði
maðurinn. Sjálfur hef ég átt
barn og gatan er enginn staður
fyrir lítinn dreng. Ég vil gjarna
fara með honum heim til henn-
ar mömmu hans.
— Ég skil það, sagði bar-
þjónninn, en farðu nú og seztu.
— Ég ætla að fara með þig
heim, stráksi minn, sagði gamli
maðurinn.
— Seztu nú, næstum því æpti
barþjónninn, og gamli maður-
inn sneri sér vonsvikinn við..
— Hver heldurðu eiginlega
að ég sé? sagði hann stillilega.
Drengurinn er hræddur og hon-
um er kalt og hann verður að
komast heim til mömmu sinnar.
— Viltu vera svo elskulegur
að fá þér sæti? sagði barþjónn-
inn. Ég veit allt um þennan
dreng. Og þú ert heldur enginn
maður til að fara með drenginn
heim til mömmu hans.
— Einhver verður að fara
með hann heim til hennar
mömmu hans, sagði gamli mað-
urinn mjúkmáll, og svo hikstaði
hann.
Hann var í svörtum, poka-
legum fötum, og barþjónninn
vissi að hann hafði fengið þau
hjá góðgerðastofnun. Hann hef-
ur haft á sér kringum þrjátíu
eða fjörutíu sent fyrir bjór,
peninga, sem hann hefur trú-
lega betlað á götunni.
— Það er kominn þriðji dag-
ur jóla, hélt sá gamli áfram.
Það er ekki svo langt liðið frá
jólahátíðinni að einhver okkar
get.i látið hjá líða að reyna að
minnsta kosti að hjálpa litlum
dreng að rata heim.
— Hvað gengur eiginlega á?
drafaði í öðrum kráargesti, þar
sem hann sat á stól sínum.
— Ekkert, sagði barþjónninn.
Pabbi þessa drengs hefur sagt
honum að bíða hérna fyrir ut-
an, það er nú ekki annað. Bar-
þjónninn sneri sér að Donald
Efaw. Ef þú veizt ekki hvernig
þú átt að komast heim, þá
skaltu bíða fyrir utan, eins og
pabbi þinn sagði, og síðan kem-
ur hann áreiðanlega aftur og
sækir þig. Út með þig núna.
Drengurinn fór út fyrir, og
tók sér stöðu, þar sem hann
þegar hafði staðið í meira en
klukkutíma. Gamli maðurinn
þokaði sér fram og í áttina til
hans. Barþjónninn teygði sig þá
yfir barborðið og greip í axlir
mannsins, er hann stóð í sveiflu-
hurðinni, sneri honum alveg við
og leiddi hann aftur að stólnum.
— Seztu nú, sagði hann hæg-
lætislega. Það er ekki þitt mál
að hafa áhyggjur af drengnum
þarna, og ég skal sjá um að
ekkert illt komi fyrir hann.
— Hver heldurðu eiginlega
að ég sé? sagði gamli maðurinn
enn einu sinni.
Barþjónninn stóð í dyrunum
á kránni, og skimaði upp og
niður eftir götunni. Hann var
stuttur maður, kraftalegur íri,
og hann sneri sér við og sagði:
— Hefurðu litið í spegil ný-
Framhald á bls. 60.
eftir pabba sínum, sem ætlaði aðeins að
Hann tiafði staðið eina klukkustund og beðið
bregða sér frá í fáeinar mínútur..;
48. TBL. VIKAN 35