Vikan - 02.12.1971, Blaðsíða 41

sitja hérna hjá mér stundarkorn
og drekka eitthvað mér til sam-
lætis?
— Það veit hamingjan, ég er
guðsfegin. Bókaherbergið var
í skjóli og ýlfrið heyrist ekki
þangað. — Það er sannárlega
betra en að vera uppi og hlusta
á þetta hrollvekjandi ýlfur,
sagði hún og settist niður.
—. Betra en. hvað? Bros hans
var nú horfið.
— Vælið frá Sírenugjótunni.
Þetta yoðalega hljóð. Mig hryll-
ir við því!
— Ég heyri það varla nú
orðið, en ég skil að þér finnist
það óþægilegt.
_ Hún dró fæturna inn undir
sig. og tók við glasinu, sem
hann rétti henni.
—• Þið Alán voruð miklir.vin-
ir, er það ekki rétt? spurði hann
og rödd hans var mild.
*— Ég hafði mikið álit á hon-
um. Svo.flýtti hún sér að skipta
um viðræðuefni. — Geturðu
ekki bent mér á einhverja góða
bók?
—’ Það skal ég géra áður en
þú férð upp. En talaði' við mig
stundarkorn áður.
— Hvað eigúm við að tala
um?
— Penelope.
— Nei, helzt ekki, sagði' Hel-
en.
— Jú. Ég Verð • að minnsta
kósti að biðja þig fýrirgefning-
ar, ég kenni sjálfum mér um
þetta, skilurðu það?
— Mér finnst engin ástæða
til þess.
— Jú, Helen, mér er það full-
ljóst að ég á sökina. Ég hefði
mátt vita að ung og falleg
stúlka gæti aldrei unað hér á
eynni. Henni leiðist og ég get
ekki veitt henni það sem hún
krefst af lífinu.
Rödd hans var daufleg ög
þung og Helen vorkenndi hon-
um svo að hún fékk kökk í
hálsinn.
— Það hafa verið aðrir menn,
ég hef látið það óátalið, en það
hefur ekki verið auðvelt. Ég
ætti ekki að vera að íþyngja
þér með áhyggjum mínum, en
ég er aðeins í mikilli þörf fyrir
að létta á mér, tala um þetta við
einhvern. Síðan þú komst hing-
að, hefi ég haft það á tilfinn-
ingunni að ég gæti talað við þig,
að þú værir skilningsrík. Já,
það hafa fleiri menn komið við
sögu. Alan. Og nú er það John
Harvard, ég hefi séð hana fara
þangað...
Helen hafði ekki hugsað sér-
að tala um samband sitt og Al-
an, en það gæti verið honum
léttir.
— Ekki Alan, Charles. Þaú
hafa kannski eitthvað daðrað
. hvort við annað og það hefði
getað orðið nánara samband, en
svo kom ég þar á milli. Við Al-
an elskuðum hvort annáð, við
ætluðum að gifta okkur innan
skamms .... Rödd hennar kafn-
aði.
Hann hallaði sér fram og
greip hönd hennar og það var
eitthvað í augnaráði hans, ein-
hver þörf fyrir samúð, gagn-
kvæman skilning. Hún dró
höndina varlega til sín, eins og
hún væri að forðast einhverja
hættu.
— Ég held að þú þurfir ekki
að hafa áhyggjur af John Har-
Vard heldur, sagði hún. — Hann
er örugglega ekki sú mannteg-
und, sem leggur sig eítir eigin-
koriúm annarra.
— Enginn skyldi taka hann
of trúanlegan, hann er einmana
og útskúfaður.
— Útskúfaður?
Charles stóð upp, gekk að
skrifborðinu og kom aftur til
hennar með úrklippu úr dag-
blaði. Þar var sagt frá forn-
leifafræðingi, sem hafði unnið
að uppgrefti við Petra, sem var
arabisk höfuðborg fyrir Krists
burð. Einhverjir ómetanlegir
gullmunir höfðu horfið og forn-
leifafræðingur, John Harvard
að nafni, hafði verið bendlaður
við þjófnað á þéssum munum,
eða að minnsta kosti fyrir að
hafa ekki varðveitt þessa muni
af meiri kostgæfni. Það hafði
ekki verið hægt að sanna neitt,
munirnir höfðu ekki komið í
leitirnar og John Harvard hafði
verið rekinn úr félagi fornleifa-
.fræðinga,-
— Það varð líka til þess að
kona hans skildi við hann, sagði
Charles. — Ég kenndi í brjósti
um hann og veitti honum 'tæki-.
færi til að • stunda störf sín
hérn'a. Mér fannst hann. fá of
hárðan dóm fyrir þessi mistök,
ef það voru þá mistök.
— Það var fallega gert af þér,
sagði Helen hlýlega.
— Það var ekki eingöngu í
velgerðarskyni, sem ég gerði
það. Ég hefi rhikinn * áhuga á
uppgref.ti hérna á eynni og John
er mjög fær í sínu fagi.
— En hann stendur þá í mik-
illi þakkarskuld við þig og
myndi ábyggilega ekki launa
það með því að svíkja þig á
nokkurn hátt.
,-Það var langt frá því að hún
tryði sjálf orðum sínum, því að
það var eitthvað furðulegt við
að Penelope skyldi heimsækja
hann, þar sem hún lét í ljós
andúð á honum, en það gat ver-
ið að hún héldi því fram til að
dyljast sjálf. En Charles var nú
orðinn hressari í bragði. Það
var reyndar furðulegt að hún
hafði aldrei hugsað út í það að
John Harvard hefði verið
kvæntúr. Hún fann skyndilega
til örþreytu og stóð upp.
— Nú hlýtur Sírenuhljóðið
að vera hætt, ég ætla að fara að
sofa. Góða nótt, Charles.
Hann hafði.líka staðið upp og
hann tók andlit hennar milli
lófa sinna og kyssti hana á enn-
ið. — Sofðu rótt, Helen litla.
En hve hann var notalegur,
hugsaði hún, þegar hún gekk
upp stigann og þegar hún var
komin í rúmið, fann hún ennþá
fyrir vörum hans. Þótt þetta
hafi yerið lausleg snerting,
fannst henni sem eitthvað byggi
undir, eitthvað, sem gerði hana
órólega. Hún óskaði að þetta
hefði ekki skeð.
Néesta morgun var Helen
ákveðin í að gleyma þessum
litla atburði kvöldið áður. Þessi
koss var aðeins vináttuvottur,
enda höfðu þau kynnst nokkuð
undanfarna daga. Það gat ver-
ið að hann væri í þörf fyrir að
tala um hjónaband sitt. Helen
varð því glöð, þegar Penelope
sagði henni að þau hjónin ætl-
uðu til St. Malo yfir helgina.
— Þú hefur vonandi ekki
neitt á móti því að vera ein í
nokkra daga?
— Auðvitáð ekki!
Framhald, á bls. 96.
48.TBL. VIKAN 41