Vikan - 02.12.1971, Blaðsíða 67

Auðvitað
alltaf
— Hvaðan hefur hann fengið
þennan frakka?
Drengurinn sneri sér frá og
horfði niður fyrir sig.
— Þetta er einn af gömlu
jökkunum mínum, sagði bar-
þjónnjnn. Hann á reyndar sjálf-
ur jakka, en honum þykir bara
vænt um þennan.
Drengurinn horfði allt í einu
vongóður upp til barþjónsins.
— Já, það er nú þannig með
þessa peyja, John, þeir vilja
alltaf líta út eins og umrenn-
ingar.
— Satt er orðið, sagði hinn.
Hann fór úr hvíta jakkanum,
smeygði sér í yfirhöfnina sína
og tók drenginn sér við hönd.
— Góða nótt, sagði hann, og
kvöldþjónninn svaraði og horfði
á hann fara út á götuna með
drenginn.
Þeir gengu saman í rökkrinu
í þrjá stundarfjórðunga, þar til
þeir fóru inn í sætindabúð og
settust þar við barborðið.
— Súkkulaði eða vanillu?
— fssóda með vanillu og ann-
an með súkkulaði, sagði bar-
þjónninn við gotterískarlinn, og
þegar drykkirnir voru komnir
á barborðið, byrjaði barþjónn-
inn á vanillusódanum. Dreng-
Agfa Iso-Pak- myndavélin
er tilvalin fyrir
byrjendur.
Verö aöeins kr. 1056.00
Agfa Iso-Pak C, er fyrir
kasettu-filmu og
flashkubb, sem snýzt
sjálfur viö hverja
myndatöku.
Verö aðeins kr. 1644.00
Agfalso-Pak Ci, er fyrir
kasettu-filmu og
flashkubb, en þar að auki
sýnir hún rautt Ijós ef
næg birtuskilyrði eru ekki
fyrir hendi.
Verð aöeins kr. 2242.00
Agfa-Gevaert
urinn drakk hinn, og siðan
gengu þeir aftur út í snjóinn.
— Reyndu að muna í hvaða
átt þú átt heima. Geturðu það?
— Ég veit ekki hvaða átt.
Barþjónninn stóð kyrr í
snjónum og reyndi að gera það
upp við sig, hvað gera skyldi,
en það var erfitt að finna lausn,
enda fann hann hana ekki.
— Já, sagði hann að lokum.
Heldurðu að þú gætir sofið
heima hjá mér og krökkunum
mínum? Ég á tvo snáða og eina
litla stúlku. Við finum einhvern
stað handa þér að sofa á og á
morgun kemur hann pabbi þinn
og sækir þig.
— Gerir hann það?
— Það er alveg öruggt.
Þeir gengu áfram í snjónum,
og þá heyrði barþjónninn að
drengurinn byrjaði að gráta
hijóðlega. Hann reyndi ekki að
hugga drenginn vegna þess að
hann vissi að það þýddi ekkert
að hugga hann. Drengurinn féll
heldur ekki saman, hann grét
bara hljóðlega og gekk áfram
með vini sínum. Hann hafði
heyrt talað um ókunna og hann
hafði heyrt talað um fjendur
og honum hafði skilizt að það
væri það sama, en þarna var
maður, sem hann hafði aldrei
r.éð áður, og hann var hvorki
ókunnur eða fjandmaður. Og
samt var hann svo hræðilega
einmana að vera svona án síns
slæma pabba.
Þeir byrjuðu að feta sig upp
nokkur þrep, sem voru þakin
snjó og vinur drengsins sagði:
— Hér eigum við heima. Við
skulum fá okkur svolítið af
heitum mat og síðan getur þú
sofið til morguns. Þá kemur
hann pabbi þinn að sækja þig.
— Hvenær kemur hann?
sagði drengurinn.
— Á morgun, sagði vinur
hans.
Þegar þeir komu inn í upp-
].ýst húsið, sá barþjónninn að
drengurinn var hættur að gráta.
Kannski hættur að gráta fyrir
fullt og allt.
SKYGGNA KONAN
I MELARBÚÐ
Framhald. af bls. 27.
ég öllum búskap. Hafði ekki
neinar skepnur eftir það, en
vann sisvona tíma og tíma hjá
öðrum, einkum við rakstur og
heyskap á sumrin. En er nú
hætt því líka.
Hvernig var líðan fólks og
afkoma þar vestra, þegar þú
varst að alast upp?
— Það var mesta furða hvað
fólk komst af, en ekki þýddi að
bjóða neinum nú þau lífskjör,
sem bóttu gæmileg þá. Svona
er það nú samt — ég held að
fólkið, sem' ólst upp við þessi
kröppu kjör, hafi orðið öllu
seiglumeira en sú kynslóð, sem
nú er á miðjum aldri eða yngri,
hvernig sem það má vera.
— Náði fólk háum aldri þá?
— Já, já. Ég man eftir mörgu
fólki, háöldruðu, þegar ég var
að alast upp. Einkum konum.
Það var eins og karlmenn ent-
ust verr. Og væri banahættara.
Sumir fóru í sjóinn, og svo var
það lungnabólgan; það fóru
margir úr henni á bezta aldri.
Og þó að konurnar yrðu að
taka til hendinni, þá held ég að
karlmennirnir hafi yfirleitt orð-
ið að þola meiri þrældóm, og
sér í lagi vosbúð.
— Hvernig var húsakostur-
inn?
— Hann var ósköp lélegur.
Ég man eftir því, að lambsjórar
48. TBL. VIKAN 67