Vikan - 02.12.1971, Blaðsíða 73

DOMUS
Vöruflokkar
# Fatnaður
# Skór
# Búsáhöld
# Leikföng
# Gjafavörur
# Kæliskápar, frystikistur,
og fleiri rafknúin
heimilistæki
# Ritföng
# Erlend blöð og tímarit
# Mikið úrval af alls konar
fatnaði frá Marks &
Spencer á boðstólum í
desember
KAUPFÉLAG REYKJAVÍKUR OG NÁGRENNIS
lengi, því að Steinunn, konan
sem ég var hjá, færi þá kannski
að óttast um mig. Fer ég svo
heim með henni. Hún sýnir mér
allt húsið, og þegar við komum
inn í stofuna, bendir hún mér
á ljósmynd, sem þar hékk í
umgerð á vegg.
— Þetta eru dæturnar mínar
sálugu, segir hún.
Þá féll ég í stafi. Þetta voru
stúlkurnar tvær, sem birzt
höfðu mér þá um kvöldið. Þá
yngri hafði ég aldrei séð í lif-
anda lífi, en þá eldri einu sinni,
og ekki nema í svip, og þá yngri
en hún var þarna á myndinni.
En þarna var hún öldungis eins
og ég sá hana um kvöldið, með
mikla, ljósa og liðaða hárið ...
Sagði ég þá konunni, móður
þeirra og systur Kristófers heit-
ins, hvað fyrir mig hafði borið
um kvöldið, og varð þess vísari,
að hann hafði drukknað einmitt
á þeirri sömu stundu og ég sá
sýnina og heyrði stúlkuna eldri
segja: Hann datt út, hann datt
út...
LÍKKISTAN f
LOFTSGLTJGGANUM.
— Nú boðaði þessi sýn þér
andlát manns, sem þú að vísu
þekktir, en ekki var þé nákom-
inn. En hefur þá ekki eitthvað
svipað borið fyrir þig í sam-
bandi við ástvini þína?
— Jú. Þremur árum áður en
maðurinn minn lézt, misstum
við son, tuttugu og eins árs að
aldri. Þá um sumarið var hjá
okkur drengur, vandalaus, á
fimmta ári. Eina nóttina dreym-
ir mig að ég kem út og sé þá
örn mikinn á flugi uppi yfir.
Hann steypir sér niður, sezt,
læsir klónum í annan fótinn á
mér og rífur á hann langan
skurð, inn í bein, en þó blæddi
ekki úr sárinu. Þvínæst þykir
mér hann taka drenginn og
fljúga á brott með hann. Segi
ég þá við sjálfa mig í draumn-
um: Nú trúi ég því, sem hún
mamma sagði mér, þegar ég var
lítil, að örn hremmdi á stund-
um börn. Horfi ég um hríð á
eftir erninum, þar sem hann
flýgur á brott með drenginn,
og þótti mér vængtak fuglsins
furðu mikið. Fer ég þá að huga
að skurðinum á fæti mér, þrýsti
saman börmunum og finnst það
einkennilegt, að mig skuli ekki
taka meira í slíkt svöðusár.
Heyri ég þá örninn kalla til
mín hátt uppi yfir: Sviðinn
kemur allur eftir á!
Ekki varð sá draumur lengri.
En nokkru eftir að Hjörtur,
drengurinn''-minn var látinn,
dreymir mig að ókunnugur
maður kemur inn til mín. Mynd
af feðgunum hangir fyrir ofan
rúmið mitt, og sé ég að gestur-
inn gefur henni auga., Þá þykir
mér ég segja: Þetta er hann,
drengurinn minn, sem ég missti
um daginn. Ég veit það, svarar
gesturinn og bætir svo við: Nú
er hann líka kominn fram,
draumurinn þinn um örninn.
Við það vakna ég.
Mararbúð heitir bær ekki
langt frá Melarbúð. Nokkru áð-
ur en Hjörtur heitinn lézt, var
ég fengin þangað til að reiða
heim mó. Þá viku var Hjörtur
kaupamaður í Skjaldartröð, en
ætlaði að verða næstu viku í
Mararbúð. Það var glaðasólskin
þennan dag. Ég hafði tvo hesta
undir móhripum og var taumn-
um við þann aftari brugðið um
klakk á þeim sem ég teymdi.
Ég var að ljúka við níundu
ferðina og átti ekki nema stutt-
an spöl í hlað, þegar mér verð-
ur litið heim að bænum. Lofts-
gluggi með sex litlum rúðum
var á framgafli, og sé ég nú
hvar út um hann stendur lík-
kista til hálfs og mótar fyrir
handföngum á henni neðan-
verðri gegnum neðstu rúðurn-
ar. Mér verður starsýnt á þetta;
sé að þetta er fullorðins manns
líkkista, ljós með gullinni, upp-
rennandi sól á gaflinum, sem
út vissi. Kemur mér fyrst í hug,
að nú sé einhver feigur í Bárð-
arbúð.
— Þér hefur þegar verið það
ljóst, að um sýn væri að ræða?
— Ég var ekki í neinum vafa
um það. Nem þó ekki staðar, en
teymi hestana upp með kál-
garðinum og hef ekki augun af
líkkistunni í loftsglugganum.
Fyrir það hnýt ég um stein við
heimra kálgarðshornið og er
nærri dottin, en þegar ég lít
upp aftur er sýnin horfin.
— Hvernig leið þér meðan á
sýninni stóð?
— Undarlega, en ekki bein-
línis illa og eins var eftir að
hún hvarf mér. Þegar ég kom
í hlaðið, var kallað á mig inn
að drekka kaffi, þegar ég hefði
losað úr hripunum, en vegna
þess hvernig mér leið þáði ég
það ekki, en sló því til að ég
ætlaði að fara enn eina ferð áð-
ur, svo að stæði á tugnum.
Hugsa ég með mér, að ég skuli
ekki geta um þetta, meðal ann-
ars fyrir það, að það voru börn
þarna á heimilinu. Hleypi ég
svo úr hripunum og held af stað
aftur. Spyr ég þá sjálfa mig:
Hvernig er ég eiginlega? Áreið-
anlega er ég vakandi, en und-
48. TBL. VIKAN 73