Vikan - 02.12.1971, Síða 77

frænda minn ganga með þess-'
háttar höfuðfat. Stefnir hann
fjárhópnum að réttinni, og ég
hugsa með mér, að hann megi
vera furðuheimskur, að ætla sér
að reka allan þennan hóp inn í
réttina einn og hjálparlaust. En
það ætlaði hann sér bersýni-
lega, því að hann baðaði út
höndunum og viðhafði alla til-
burði í þá átt. Nálgaðist ég nú
sandinn, og þá sýnist mér mað-
ur þessi vera allur stærri en
frændi minn og ekki að öllu
leyti líkur honum. En eins var
hann klæddur.
Honum gengur merkilega vel
að koma öllu þessu fé inn í
réttina. Ég afræð að ganga nið-
ur á sandinn, en þar lá þurrt
þang og þari á víð og dreif og
brakaði undir fæti. Þegar ég
kem nær réttinni, fer ég að
virða kindurnar betur fyrir
mér; þær eru flestar hvítar, en
þó nokkrar mislitar — gráar
svartar og mórauðar, eins og
að líkum lætur, þegar margt fé
er saman í hóp. Einkum veiti'
ég þar athygli lambgimbur, mó-
bíldóttri lambgimbur, sem ég
átti fyrir löngu siðan, og um
það er ég að hugsa, þegar ég
heyri braka í þannig fyrir aftan
mig eins og maður sé þar á
gangi. Verður mér þá litið nið-
ur eftir sandinum, sé ég ekki
neina kind þar í réttinni og
engan mann þar heldur. Og þá
brá mér í brún, því að i þetta
skiptið hafði mér alls ekki kom-
ið til hugar að um neina sýn
eða . neitt þessháttar væri að
ræða; ég átti ekki nema fáa
faðma að réttinni, og féð í henni
hafði verið mér eins raunveru-
legt og hugsast gat. Ég var
meira að segja svo sannfærð um
að þetta hefði allt verið eðlilegt
að ég trúði bókstaflega ekki
mínum eigin augum, og þegar
ég hafði svipazt um í réttinni,
brá ég mér niður á sjávarkamb-
inn og horfði í allar áttir, en sá
hvergi sauðkind eða mann. Á
heimleiðinni sagði ég við sjálfa
mig, að fótatakið, sem ég héyrði
í þanginu fyrir aftan mig, hefði
víst verið mér viðvörun, ég
hefði ekki átt að fara lengra. En
örðugt átti ég samt með að
sætta mig við það í þetta skipt-
ið.
— Og ekkert það hefur gerzt
á næstunni, sem. þú gazt sett
sýn þessa í samband við?
— Nei, nei. Alls ekki. Ekkert
þessháttar.
— Hefurðu nokkurntíma orð-
ið vör við huldufólk?
PIERRE ROBERT
Vinsælustu snyrtivörur á Islandi
í hnotskurn
Gleðileg jól
H
F
IUUKKt . ,
cMmeríóncL
DÖGG hefur jólaskreytingar í hundraðatali,
já, og við öll tækifæri.
Sendum hvert sem er.
Blómnbúðin DOCJQ
Álfheimum 6 - sími 33978.
--------------------------------/
— Aldrei. Mig langaði oft
mikið til að sjá það, ef það
skyldi vera til. En ég varð aldrei
neitt vör við það.
— En hefurðu þá séð fylgjur
manna?
— Aldrei. Ekkert þessháttar.
Ég heyrði oft um það talað, þeg-
ar ég var barn, að eitthvað
óhreint fylgdi vissu fólki, en sá
það aldrei eða varð þess vör á
annan hátt, hvorki sem barn né
eftir að ég komst á fullorðins-
árin. Og ekkert það, sem fólk
kallaði óhreint í þann tíð.
DVALARGESTURINN
— Hefur þá látna menn eða
svipi þeirra borið fyrir þig?
— Ekki hefur það verið oft,
en þó get ég ekki neitað því. Ég
var oft tíma og tíma úti á Dag-
verðará. Sagt var að þar væri
til húsa dvalargestur, sem ekki
var lengur í tölu lifenda, en
ekki vissi neinn hvaðan hann
var kominn eða annað um hann.
Hafði Helgu Halldórsdóttur,
húsmóður þar, einhverntíma
48. TBL. VIKAN 77