Vikan - 13.01.1972, Síða 43

verur, glottandi skrímsli, sem
hún kannaðist við að hafa séð
áður. Þau stóðu í kringum eitt-
hvað, steinhellu, sem lögð var
á stóra steina og herra þeirra
Satan var á meðal þeirra. Þetta
var gamall fórnarstallur.
Og Satan, með sitt villidýrs-
lega glott og horn, rétti hend-
urnar í áttina til hennar, greip
hana og lagði hana upp á alt-
arið. Síðan klæddi hann hana
úr, svo hún lá þar nakin.
Þau öskruðu öll og æptu í
æðislegri hrifningu, og allan
tímann starði maðurinn með
djöflaandlitið á hana. Augu
hennar voru galopin og kyrr.
Hún gat ekki einu sinni depl-
að augunum, það var jafn úti-
lokað og að hreyfa líkamann.
Það var eins og sálin hefði yf-
irgefið líkamann og skilið hann
eftir eins og tóma skel, hljóða
og lífvana.
Djöfullinn rak upp æðislegt
öskur og allur skarinn tók und-
ir. Síðan fóru þau að traðka í
kringum stallinn. Hún heyrði
trampið í fótum þeirra, hraðar
. . . hraðar, þangað til öll fylk-
ingin var orðin að iðandi
þvögu. Ipað var aðeins Satan
sjálfur, sem stóð grafkyrr og
hafði ekki augun af henni.
Og svo var stundin komin.
Dansinn hætti, öskrin þögn-
uðu, hljóðfærin gáfu ekki frá
sér nokkurt hljóð.
Svo gaf Satan snögga skip-
un og maður gekk fram . . .
stærri, fyrirferðarmeiri og
ruddalegri en öll hin. Það rof-
aði eitthvað til í dofnum heila
hennar. Hún varð gripin æðis-
gengnum ótta, þegar djöfull-
inn gaf skipun um að fyrir-
fara henni og þá vissi hún að
böðullinn var Rocky.
Digrir handleggir hans lyftu
henni upp og sönglið hófst að
nýju, í fyrstu lágt, en stöðugt
hækkandi, þangað til það berg-
málaði í höfði hennar. Og Roc-
ky gekk með ákveðnum skref-
um, í hæla djöfulmennisins.
Hin fylgdu öll eftir. Hvert þau
voru að fara, vissi hún ekki,
en hræðslan veitti henni aftur
möguleika á að hreyfa sig, svo
hún fór að berjast á móti. Hún
fann æðisgengið hræðsluöskur
myndast í hálsi sínum.
Rocky hló og hélt henni fast-
ar. Hún gat hreyft höfuðið,
þannig að hún sá bakið á djöfl-
inum, þar sem hann gekk í
fararbroddi. En svo sá hún and-
lit hans, hann var með tvö-
falda grímu, bæði fyrir andlit-
inu og hnakkanum.
Loksins nam hann staðar,
vék til hliðar og benti niður á
við. Þau voru nú komin á hæð-
arbrún og þegar Rocky fór að
ganga niður í móti, framhjá
djöflinum, sá hún andlit hans
aftur; að framan í þetta skipti.
Vöðvarnir í hálsi hennar voru
nú algerlega lamaðir, hún gat
ekki öskrað, en það dró ekki
úr angistinni, sem nú hafði
heltekið hana og lamaði alger-
lega hugsun hennar.
John, hugsaði hún. Það var
John. Þess vegna hafði hann
farið, áður en Penelope sótti
hana. Hálflokuð augu hennar
leituðu og fundu Penelope.
Hún var þarna meðal þessara
villidýra og beið, eins og öll
hin, eftir athöfninni.
Helen var nú ljóst að Rocky
var á leiðinni með hana að
Djöflaklettinum. Áfallið skýrði
hugsun hennar og veitti henni
aukinn kraft. Hún barðist um
á hæl og hnakka, beit hann í
handlegginn og reif í grímuna,
þangað til hún féll af honum
og hún gat læst nöglunum í
andlit hans. Hann rak upp ösk-
ur, herti takið á henni og hrað-
aði skrefum sínum. Kalt vatn
skvettist upp á bera fætur
hennar.
Öldurnar drundu við Djöfla-
klettinn og henni varð ljóst að
nú var að falla að. Hún fann
hvernig vindurinn beit hörund
hennar, þegar hann dröslaði
henni upp á Hafmeyjarklett-
inn og hún hljóðaði af sárs-
auka, þegar skarpar brúnir
klettsins skárust inn í holdið.
Rocky tók reipi úr belti sínu
og batt hana kyrfilega á hönd-
um og dró svo reipið í gegnum
gatið í klettinum, til að hengja
hana upp. Þegar hann hafði
lokið þessu hékk hún á hand-
leggjunum, eins og djöfladýrk-
endur höfðu til forna gengið
frá fórnardýrum sínum, sem
áttu að drukkna í brimsoginu,
þegar háflóð var komið.
Áður en Helen missti með-
vitund sá hún tvénnt; blikandi
hníf í myrkrinu og skuggann
af djöflinum sjálfum, sem stóð
fyrir ofan hana á klettabrún-
inni og virti hana fyrir sér.
Einhver rólaði Helen fram og
aftur og hún vildi ekki láta
róla sér, því að henni varð þá
illt. Hana verkjaði um allan
líkamann. Þessvegna vildi hún
vera hreyfingalaus. Hún heyrði
líka eitthvert hljóð, skvamp í
vatni og ískrandi væl, sem reis
og féll og reis aftur.
Framhald í næsta blaði.
PÓSTHÖLF 533
Framháld af bls. 15.
mikið af erlendum plötum,
að þœr sem ég væri að skrifa
um vœru gleymdar þegar
blaðið loks kœmi út! Öðru
máli gegnir um íslenzkar
plötur; ég tel það hreina
skyldu mina að minnast á
þœr þá sjaldan þær koma á
markaðinn og ef til vill er
ekki til neitt Ijósara dœmi
um niðurlœgingu íslenzkt
popps en einmitt afkasta-
leysi íslenzkra poppara. Þá
leiðir það af sjálfu sér að
maður er hrifnastur af þeim
sem eitthvað nenna að gera
og settu nú saman 2 og 2 og
þá fœrðu kannski svar við
péessinu. Og vissulega á ég
erlenda uppáhaldshljóm-
sveit: Því hefur þegar verið
komið fyrir í erfðaskrá
minni, að leikið skuli af „Sgt.
Pepper“ um leið og ég verð
látinn niður í kistuna.
Kæri Ómar.
Ég vil byrja á því að þakka
þér fyrir allt það efni sem
þú hefur verið með í þætt-
inum og, að mínu áliti, gert
mjög góð skil. Ég ætla að
biðja þig að birta nöfn og
æviágrip hljóðfæraleikar-
anna sem leika með Paul
McCartney í hljómsveitinni
WINGS og eins langar mig
að vita hvað platan þeirra
heitir.
Eins mættir þú birta grein
um söngkonuna, píanistann
og skáldið Carole King.
Beztu kveðjur og lifðu
heill.
B.S.
í nœsta blaði verður
greint frá Paul og nýja band-
inu hans. Carole King hef
ég miklar mætur á og því
hlýtur að koma að því að ég
treð henni einhversstaðar
inn í þáttinn.
B í Þorlákshöfn: Þetta er í
mikilli athugun. Takk fyrir
bréfið!
ISKUGGA
EIKARINNAR
Framhald af bls. 22.
mína? Frúin var greinilega
undrandi.
—■ Nei, hvern ætlið þér að
tala við.
— Þetta er frú Hannah ... ég
er frú Hannah, Heidi!
— Mér þykir fyrir því, en frú
Hannah er ekki heima, hún er
í Feneyjum, en hún kemur
mjög bráðlega heim.
— En þetta er frú Hannah,
Heidi.
— Já, ég skal skila því, þeg-
ar hún kemur, frú Sanka. Þér
skuluð reyna að hringja eftir
nokkra daga, frú Sanka. Góða
nótt!
Heidi hafði allt í einu dottið
í hug Sanka silfurmávur, sem
flaug til tunglsins á hverju
kvöldi, til að vaka yfir þeim
sem voru hættu. Hún lagði á og
vonaði innilega að frú Hannah
myndi líka eftir Sanka silfur-
mávi. Það var hún sjálf, sem
hafði fundið hann upp, ævin-
týramávinn.
Hún sneri sér róleg að Kollok.
— Þetta var frú Sanka, ein
af samstarfsmönnum læknisins.
Hún er sálfræðingur. Hún er
reyndar mesta skrafskjóða,
sagði Heidi kæruleysislega.
Kollok hló.
— Það heyrir víst starfinu
til, sagði Kollok. — Hannah
læknir er líka skrafhreyfinn, en
það ekki rétt?
Heidi hló líka. .
— Jú, þú hefur á réttu að
standa. — Læknirinn hefur
mjög gaman af að tala. Þegar
hann er heima á kvöldin, talar
hann i sífellu og frúin verður
að láta sig hafa það að hlusta á
hann.
— Eru þau hamingjusöm?
Heidi varð skyndilega alveg
róleg. Hún hafði gefið lítið út á
spurningar hans um símtalið.
Það hafði líklega heppnazt að
vekja grun frú Hannah um að
ekki væri allt með felldu heima
hjá henni... Frú Hannah
myndi örugglega geta sér til að
eitthvað væri ekki eins og það
átti að vera. Að öllum líkindum
myndi hún hringja aftur eftir
stundarkorn ... Hvað átti hún
þá að segja...
— Frú Hannah hringir
ábyggilega í kvöld, heyrði hún
sjálfa sig segja. — Hún hefir
ekki getað náð sambandi við
okkur, vegna þess að síminn
var bilaður.
Hún sá svo að Kollok horfði
rannsakandi á hana. Hún hafði