Vikan - 27.01.1972, Blaðsíða 13

Dylan reiður á ný
Ný tveggja laga plata með Bob Dylan
er að koma á markaðinn. Reyndar er illa
hægt að tala um tveggja laga plötu, því
að sama lagið er báðum megin, aðeins í
mismunandi útsetningum. Ekki hefur nafn
lagsins verið gefið upp, en það fjallar um
dauða eins 'Soledad bræðranna" banda-
rísku, Georges Jackson, en hann var myrt-
ur af fangavörðum i Kaliforníu fyrir
nokkrum mánuðum eins og menn rekur
eflaust minni til.
Öðru megin syngur Dylan með sinni
„gömlu“ rödd sem við þekkjum frá „The
Times They Are A-Changin’“, og þar eru
með honum aukahljóðfæraleikarar og
tveir söngvarar, en músíkantarnir eru
engir slakari en Leon Russell (píanó og
bassi), Ben Keith (stálgítar og dobro),
Kenney Buttrey (trommur) og Joshíe
Armstead og Rosie Hicks með raddir.
Hinum megin syngur Dylan einn . með
kassagítar og munnhörpu. Er lagið sagt
eitt það bezta sem komið hefur frá Dylan
í mörg ár og er þá mikið sagt.
Framháld á bls. 4.)
HRÆRINGAR ÁRSINS
Popphæringar ársins 1972 áttu sér stað i
byrjun þessa mánaðar. Sögusagnir gengu um
bæinn strax eftir að ákvarðanir höfðu verið
teknar, en þegar blaðið fór í prentun var
ekki hægt að fá allt staðfest. Það sem skeði
var, að eftir tiðindasaman fund hjá /F.vin-
týri ákváðu þeir félagar að hætta og þeir
Björgvin og Arnar gengu út úr samstarfinu.
Eftir urðu Birgir, Sigurjón og Sigurður og
fengu þeir Pétur Kristjánsson þegar í lið með
sér. En fljótt skipast veður í lofti. Skyndilega
hætti Sigurjón Sighvatsson við að halda
áfram samstarfinu við þá Birgi og Sigurð.
.Ftlar hann að hvíla sig i bili, en tíunnar
Hannesson úr Tilveru kemur að líkindum í
hans stað.
Ekki er vitað hvað þeir Björgvin og Arn-
ar gera í framtíðinni, en þó er ekki að vita
nema þeir reyni eitthvað að starfa saman,
þar sem þeir hafa verið mjög samrýmdir
að undanförnu og hafa mjög svipaðan tón-
listarsmekk. Þá hefur Tónaútgáfan gert þeim
tilboð um LP-plötu, sem myndi takast upp
í næsta mánuði.
Náttúra hafði um nokkurt skeið haft i
huga að fá Jóhann G. Jóhannsson í hljóm-
sveitina, og á fundi sem þeir héldu til að
ræða framtíðarhorfur, sagði Pétur upp, haf-
andi fengið tilboðið frá afgangnum af -Fvin-
týri. Þá mun Jóhann hafa farið að hugsa
málið eitthvað betur, þar sem hann vill ekki
ráða sig í hljómsveit sem söngvara, en síðar
sló hann til og er nú í hljómsveitinni sem
gitarleikari og söngvari.
Fróðlegt verður að fylgjast með frram-
vindu þessara mála, og vafalaust verðum við
búin að heyra tónlistarlega útkomu þessara
hræringa nú, þegar blaðið kemur út.
Þá eru TATARAR komnir af stað á ný, og
koma sennilega fram i næsta mánuði. Það
eru þeir Jón Ólafsson og Gestur Guðnason
sem eru áfram, með Ólafi Sigurðssyni, fyrr-
um trommara Tilveru, og Eiði nokkrum Eiðs-
syni, sem í eina tið söng með POPS.
Þá var greint frá því í blaðinu sem út
kom 6. janúar sl„ að Tilvera væri hætt, en
það leiðréttist hér með. Að vísu hætti hljóm-
sveitin eins og sagði í greininni í áðurnefndu
blaði, en nákvæmlega þremur vikum síðar
byrjuðu þeir aftur. En samkvæmt nýjustu
fréttum er allt á huldu með framtíð Tilvei u.
Framhald á bls, 44.
Árni Johnsen
„Milli lands og Eyja“
Fálkinn, LP—stereo
Þessi plata er fyrst og fremst
sigur fyrir Gunnar Þórðarson,
stjórnanda upptöku, útsetjara
og hljóðfæraleikar par excell-
ence virtuoso. Þetta er frum-
raun hans í að skrifa út músík
fyrir aukahljóðfæri (ss. strengi,
blásverk og þh.) og er ekki
hægt að segja annað en að vel
hafi tekist til, þótt dálítið þjálf-
unarskortur komi í ljós hér og
þar. Flautuleikur Gunnars er
méð afbrigðum; satt að segja er
leikni hans á hljóðfærið orðin
ótrúleg og nægir í því sambandi
að benda á lag hans, „Bergþeyr
við ströndina“.
Árni Johnsen er fyrst og síð-
ast litríkur og áberandi per-
sónu leiki, mikill músíkant er
hann ékki. Lögin sem hann
hefur samið á plötuna, alls 8,
eru ekki afgerandi á neinn sér-
stakan hátt, en þó er gaman að
einu og einu. í flest vantar þó
þann melódíska neista sem ger-
ii' út um hvort lag er gott eða
slæmt og það vantar einnig —
og þetta skiptir sjálfsagt meira
máli — melódiu í rödd Árna.
Fyrir bragðið verður hann dá-
lítið sundurslitinn frá hljóð-
færaleiknum og er ekki laust
við að maður fái á tilfinning-
una að á milli hans og hljóð-
færaleikaranna sé töluverð gjá
sem ekki hefur tekizt að brúa
við upptöku.
Hljóðfæraleikur Gunnars
Þórðarsonar (gítar. flauta,
mandólín), Björgvins Halldórs-
sonar (munnharpa), Vignir
Bergmann (gítar), Ara Jóns-
sonar (trommur) og Sigurjóns
Sighvatssonar (bassi) er góður
út af fyrir sig, en þó er ekki
laust við að munnharpan sé
dálítið ofnotuð og henni á stöku
stað beitt þar sem hún á ekki
við nema að takmörkuðu leyti.
En það er líka möguleiki að
söngur Árna geri þann gæfu-
mun. Þó er Árni ekki allur
svo dauður sem áður er haldið
fram. í þeim tveim lögum sem
hann syngur með Svölu Niel-
sen (Krummavísur og Þrjár
stökur) er hann miklu betri og
bendir það til þess, að hann
vanti einhverskonar dýpkun,
einmitt þá dýpkun sem þjálfuð
rödd Svölu Nielsen veitir hon-
um. Framhald á bls. 45.
4. TBL. VIKAN 13