Vikan - 27.01.1972, Blaðsíða 37

m KRISTJÁNSSON H.F.
UMBOJIIfl SUDURLANDSBRAUT 2 • SÍMI 3 53 00
FRAMTÍÐIN ER FORD-CORTÍNA.
Cortínan frá Ford sló i gegn um leið og hún birtist
á bllamarkaði heimsins. Nú birtist ný Cortina, bíll
áttunda áratugsins — endurnýjuð frá grunni.
Hjá Ford vinna 3S00 sérfræðingar að slikri endur-
sköpun, en það bezta er þó, að eftir allt saman
verða menn að endurskoða hugmyndir sínar um
hvað hægt sé að fá fyrir peningana.
Fjölskyldan fær sinn óskabil og sannir sportmenn
vagn sem sameinar lipurð, fegurð og kraft.
CORTINA1972
arbúningi í heilan mánuð.
Vísindamenn og stjórnmála-
menn um víða veröld skrifuðu
um hann minningargreinar og
fluttu minningarræður, þar sem
þeir röktu hinn ótrúlega lífs-
feril hans.
Fulltrúar franska þjóðþings-
ins samþykktu í einu hljóði að
bera sorgarbúning í 3 daga í
minningu hans. Mirabó greifi
sagði, er hann flutti tillöguna:
„Fram að þessu hafa þjóðir
heims aðeins klæðst sorgar-
klæðum, við andlát konunga
sinna. Hitt væri réttara að láta
sorg sína í ljós, þegar velgerð-
armenn mannkyns falla frá.“
En ef til vill er grafskriftin,
sem Benjamín Franklin samdi
sjálfur, bezta táknið um sér-
stæðan persónuleika þessa af-
burðamanns. Hún hljóðar svo:
Líkami Benjamíns Franklins
prentara.
Líkt og kápa gamallar bók-
ar hefur innihald hans verið
rifið burt, svipt letri sínu og
gyllingu. Hér liggur hann sem
fæða fyrir orma. En verkið mun
ekki glatast til fullnustu. < Það
mun, líkt og hann trúði alla tíð,
koma út einu sinni enn — í
nýrri og fullkomnari útgáfu —
leiðrétt og endurbætt _af höf-
undinum."
AUSTFJARÐAR-
ÞOKAN
Framhald af bls. 17.
átti við kolluna, sem var skral-
tóm.
„Jahá, ætlar á fyllirí á
Vopnafirði, helvítis blókin, þar
gloppaðist sannleikurinn einu
sinni óafvitandi út úr þér, en
þér verður nú ekki kápan úr
því klæðinu, karl minn. Hvar
hefur þú kútinn?“ spurði kerl-
ingin og illskan sauð í henni.
„Kútinn? Það eru ekki kút-
ar, það verða bara nokkrar
saltkjötshálftunnur, sem við
tökum á dekk.“
„Láttu ekki eins og fífl, Jón,“
öskraði kerlingin, „segðu mér
strax hvar brennivínskúturinn
er.“
„Ha, já, — hann,“ sagði Jón
og þóttist nú fyrst orðinn
hræddur Við hvað hann hafði
hleypt upp í kerlingunni. „Hann
er heima í kjallara, elskan
mín, ég faldi hann undir
óhreinu flíkunum, ég hélt, sem
sé, að þú myndir ekki þvo fyrr.
en rétt fyrir jólin.“
„Enn lýgur þú, þú ert með
kútinn hér um borð. En þú
ferð ekki á fyllirí í þessum túr,
því nú fer ég með þér,“ hreytti
kerlingin út úr sér, svo reif
hún opinn stýrisgluggann og
kallaði til okkar: „Kastið þið
lausu, strákar, því nú förum
við.“
Jæja, lagsmaður, mér brá nú
heldur, þar höfðum við fengið
nýjan skipstjóra. Henni var
sem sé ekki nóg að komman-
dera í landi, nú átti að reyna
sjóinn líka. Já, við köstuðum
lausu og svo var siglt út fjörð-
inn. Þegar út í fjarðarmynnið
kom var nokkur ylgja og svo
skellti hann allt í einu yfir
okkur sótsvartri Austfjarða-
þoku. Ég fór inn í stýrishús og
bjóst til að taka við stýrinu, en
í því skellti karlinn húfunni
sinni yfir kompásinn og skip-
aði mér niður í káetu, sagði
mér að hugsa um kerlinguna
sína, hún væri nýfarin niður,
ælandi og skælandi og liði víst
ekki sem bezt. Ekki veit ég
hve lengi ég var niðri, því eft~
ir að kerlingin var sofnuð á
öðrum bekknum og ég hafði
breitt yfir hana pokadruslur
og gömul segl, dottaði ég sjálf-
ur fram á borðið. Ég vaknaði
við að karlinn kallaði niður í
káetugatið: „Komdu upp, Tóti,
og gerðu fast.“
Ég hentist upp um gatið og
út á dekk. Enn var sama sót-
svarta þokan, samt grillti ég í
bryggjustúf rétt fyrir framan
bátinn og þegar rennt var að
honum, settum við fast. Ekki
var þetta Vopnafjörður, svo
mikið var víst, en ekki þekkti
ég mig þarna og tel ég mig þó
þekkja hvern krók og kima á
Austfjörðum. Ég grillti í kofa-
garm fyrir ofan bryggjuna,
ætlaði að ganga á land og at-
huga þetta, en karlinn veitti
því víst eftirtekt, því hann
öskraði út um stýrisgluggann:
„Enginn fer hér í land, haldið
þið ykkur um borð, hunds-
spottin.“
Var það nú kjaftur, engu
líkara en að karlinn.hefði smit-
azt og tekið pestina kerlin'gar-
innar, sem sé illskuna. Ég
hefði kannske ekki átt að
hugsa svona, því í þessu kom
kerlingin skríðandi út á dekk-
ið. Var nú mesta reisnin farin
af henni, sennilega búin að æla
illskúgallinu, enda var hún nú
föl og tekin og hin alúðlegasta
er hún spurði okkur hvort við
værum bara komnir alla leið
til Vopnafjarðar. Ég ætlaði að
fara að svara henni, að ég væri
nú ekki viss um það, þegar
karlinn gall við:
„Já, góða mín, við eruno
Framhald á bls. 40.
4. TBL. VIKAN 37