Vikan - 29.03.1972, Blaðsíða 6

SÍÐAN SÍÐAST
Nú lifa þeir eins 09 blóm í eggi hjá fósturforeldrum í Sviþjóð.
ÞAU ÆTTLEIDDU
BRÆÐUR FRÁ EÞÍOPÍU
„Það er ekki nærri eins erfitt að
ættleiða börn og af er látið, jafnvel
ekki, þótt þau komi frú fjarlægu, van-
þróuðu landi og hafi annan litarhátt
en við.“
Þetta segja sænsku hjónin Claes og
Else Cárlsson, sem ættleiddu í fyrra
tvo, svarta bræður frá Eþíópíu, Daniel,
sem er sex ára, og Bandulo, sem er
þriggja ára. Það var ekki barnleysi, sem
olli því, að þau tóku þessa ákvörðun.
Þau eiga fjögur börn fyrir, Mikael, 15
ára, Lenu, 11 ára, Pelle, 10 ára, og
Patrik, 6 ára. Þau hjónin höfðu lengi
rætt um að ættleiða dreng, sem væri
á sama aldri og Patrik og gæti verið
leikfélagi hans. Þau lásu tímaritsgrein
um ættleiðingu og höfðu síðan sam-
band við ættleiðingarmiðstöð. Þar var
þeim strax boðið að taka að sér litlu
bræðurna tvo frá Eþíópíu. Hjálparstöð
Rauða krossins í Gambela þekkti til
þeirra. Þangað komu þeir daglega til
Daniel og Bandulo vannærðir í
Eþíópíu.
að fá mat. Þegar þeir komu þangað í
fyrsta skipti, voru þeir mjög vannærð-
ir og illa haldnir. Faðir þeirra hafði
yfirgefið heimilið og móðirin hafði eng-
in tök á að sjá fyrir börnum sínum.
„Við ákváðum strax að taka þá báða.
Okkur fannst ekki rétt að aðskilja þá,
fyrst þeir voru bræður,“ segir Else
Carlsson.
Þau útveguðu nauðsynleg leyfi og
skrifuðu, en svo illa tókst til, að bréfið
glataðist í pósti og kom aldrei fram.
Þau skrifuðu aftur og fengu svarbréf
um hæl. Þá voru báðir litlu drengirnir
veikir; annar hafði fengið gulu, en
hinn malaríu. Lofað var að láta þau
hjónin vita strax og þau mættu sækja
þá — og staðið við það.
Kvöld nokkurt um miðsumarið í
fyrra komu þeir Daniel og Bandulo til
nýja heimalandsins síns, Svíþjóðar.
Bandulo hafði enn ekki náð sér til
fullnustu eftir veikindin, en að því
slepptu voru þeir vel útlítandi.
„í fyrstu fannst þeim skemmtilegast
að kveikja og slökkva á lömpum, skrúfa
frá vatnskrönum og horfa á sjónvarp-
ið,“ segir Claes Carlsson. „Sjónvarpið
var mikið undur í þeirra augum og
sömuleiðis tannburstinn. En það sem
þeim þótti þó bezt af öllu var, að þeir
skyldu mega borða eins mikið og þeir
vildu. Þeir borðuðu reiðinnar ósköp í
fyrstu, stundum sex eða sjö egg í morg-
unverð. Samkvæmt læknisráði urðu
hjónin að hafa hemil á því fyrstu vik-
urnar, hvað þeir borðuðu, og tókst það
allt bærilega".
Þeir Daniel og Bandulo lærðu sænsku
á undraskjótum tíma. Eftir aðeins tvo
mánuði gátu þeir gert sig skiljanlega
og núorðið tala þeir sænsku eins og
innfæddir.
„Daniel fer í leikskóla með Patrik“,
segir Else. „Við vitum ekki enn, hvort
hann getur byrjað í skóla í haust. Þeir
eru jafngamlir, en þó er mikill munur
á þroska þeirra eins og við er að búast.
Þeir Daniel og Bandulo hafa aldrei
átt neina raunverulega bernsku og þess
gjalda þeir að sjálfsögðu. Daniel er
sagður ærslafengnari en nokkur annar
krakki í leikskólanum.“
Hjónunum ber saman um, að drengj-
unum hafi tekizt furðuvel að samlagast
gjörbreyttum lifnaðarháttum. Þó er
eitt og eitt atriði, sem þeir eiga erfitt
með að venjast. Þeir eru til dæmis log-
andi hræddir við ketti. í sumar þorðu
þeir ekki að sofa við opinn glugga af
ótta við, að kettir kæmu hlaupandi
inn um gluggann. Þau hjónin grunar,
að þeir eigi slæmar minningar í sam-
bandi við villiketti frú Eþíópíu. Einnig
er þeim lítið gefið um heimilishundinn.
Þeir harðneita að klappa honum og
hafa verið staðnir að því að sparka í
hann. Skýringin er ef til vill sú, að í
Eþíópíu eru hundar ekki hafið sem
húsdýr, heldur eingöngu villtir.