Vikan - 29.03.1972, Qupperneq 17

hristi bara hófuðið.
— O, það er bara ein hjátrúin af átján
hér um slóðir, sagði hann og yppti öxlum.
— Bændafólkið hér í Bretagne er einhver
sjúklega hjátrúarfyllsti lýður í allri Norð-
urálfu, og þjóðsagan um mannætuhópinn
er ein vinsælasta kvöldsagan þeirra. Ég
hef heyrt nokkra gömlu bændurna vera
að ræða hana í drykkjustofunni í kránni.
Ég heyrði nú ekki nema orð á stangli, af
því að þeir töluðu bretónsku mállýzkuna.
En það lítið ég gat skilið, var fullóhugn-
anlegt, enda þótt það væri auðvitað ekki
annað en bölvuð vitleysa. Ef fólkið hérna
trúir þó ekki væri nema tíundapartinum
af þjóðsögunum sínum — nú jæja, þá get
ég ekki annað sagt en það, að það hlýtur
að lifa í stöðugum ótta eftir að dimmt er
orðið.
— Þetta er heiðarlegt og almennilegt
fólk, skipaði einlægni mín mér að segja,
— enda þótt sálarlífið hjá því sé frekar
frumstætt.
— Það er ekki nema hárrétt hjá þér,
sagði Alan af innilegri sannfæringu. Þrátt
fyrir þetta kristilega yfirboð, eru íbúarnir
í Bretagne hundheiðnir niður í tær. Þeir
hafa bænaölturin sín við vegina, að vísu,
en svo hafa þeir líka fornaldarlegsteina
frá Drúídatímunum og hörga — óhöggna
steina þar sem frumstæðar athafnir eru
stundum framdar á tunglskinsnóttum, þeg-
ar sóknarpresturinn hrýtur í rólegheitum
í bælinu. Öll hjátrú þeirra og dulrænar
athafnir eru hreinn heiðindómur og sum-
ar þeirra eiga rót sína að rekja til fyrsta
upphafs siðmenningarinnar. Bjargföst trú
þeirra á varúlfa, er ekkert annað en önn-
ur útgáfa af úlfabrjálæðinu hjá Grikkjum
til forna. Annars er það skrítið, hve út-
breidd þessi trú er. Hún kemur fyrir í
Noregi, Rússlandi, Frakklandi, Bayern —
um alla Evrópu, ef út í það er farið — og
auk þess má finna tilbrigði af þessari
þjóðsögu í Asíu, Indlandi, Afríku og Suð-
ur-Ameríku. Þegar maður athugar, hve
útbreidd þessi trú er, að mannvera geti
tekið á sig mynd villidýrs, gæti maður
freistast til að trúa, að eitthvert sann-
leikskorn...
—• Hvað er þetta? Ég snarstanzaði og
benti.
, Þarna hlykkjaðist vegurinn í ótal krók-
um gegn um þéttan skóg af hávöxnum
furtrjám. Hátt uppi yfir höfðum okkar
luktust greinarnar saman og skyggðu al-
veg á það, sem eftir var af dvínandi dags-
birtunni, svo að stígurinn okkar sást ekki
nema sem óljós grár borði, umlukinn heilu
hafi af svörtum skuggum. f sortaveggnum,
sem var vistra meginn við stíginn, á að-
eins nokkurra skrefa færi, hafði ég séð
Framhald á bls. 35.