Vikan - 29.03.1972, Qupperneq 32

Líf þeirra varð
óbærilegt - ýmist var
Daniele í fangelsi
eða Gérard
á geðveikrahæli...
Gufa, lykt af þvottaefnum og
klór. Daniéle lokaði augunum.
Rétt hjá henni voru hinar kon-
urnar í gufunni frá steypiböð-
unum. Þær voru naktar. Svipur
þeirra var hörkulegur og vaxt-
arlagið fremur óhrjálegt.
augun. Þetta er líklega í fyrsta
sinn sem hún situr inni. Hvað
skyldi hún hafa gert af sér.
Jæja, þær myndu fljótlega fá
að vita það ... Á morgun í garð-
inum...
Garðurinn var eins og djúpur
brunnur. Það var kalt. Fang-
arnir gengu í hringi og það
small í þungum skónum. Þær
gengu álútar með krosslagða
arma, til að geta stungið hönd-
unum í hlýja handarkrikana.
Daniéle gekk nokk-ur skref, en
eruð fráskilin og hafið börnin
á yðar ábyrgð og að hægt er
að svipta yður rétti til barn-
anna, ef þér verðið dæmd og
ekki verðug þess að kallast
móðir...
Gérard vissi ekkert um það
sem hafði komið fyrir Daniéle.
Það var ekki fyrr en nokkrum
dögum síðar að Marc sagði hon-
um að Daniéle sæti í fangelsi.
Kaldur angistarsviti spratt út
úr honum, þegar hann hugsaði
um hana og sá hve vonlaust
viljið gera? spurði þessi nýji
dómari og það leit ekki út fyrir
að hann hefði neina meðaumk-
un með bóksalanum. — Að ég
láti setja hann fastan?
Herra Leguen saup hveljur
og baðaði út handleggjunum.
— Ég veit ekki hvernig á að
snúa sér í því. Ég vil að hann
nái sér aftur, það er það eina
sem ég vil. Það hljóta að finnast
hæli, hvað sem þau nú heita ...
u pptökuheimili ?
Nokkrum tímu síðar sat Gér-
ard fyrir framan dómarann.
Ast hennar var afbrot
Framhaldssaga eftir Pierre Duchsne - 5. hluti
Þegar varðkonan opnaði
dyrnar á klefanum til að hleypa
Ðaniéle inn, vakti hún konurn-
ar tvær, sem voru fyrir í klef-
anum. Þær lágu í faðmlögum á
sömu dýnunni, en svo slepptu
þær hvor annarri og virtu fyrir
sér nýkomnu konuna. Önnur
konan var með rauðrennd augu.
Daniéle hikaði, vildi ekki fara
inn, en varðkonan ýtti henni
innfyrir. Svo benti hún á skáp.
— Hérna getið þér geymt
dótið yðar... Og rúmið er
þarna uppi.
Hún benti á efri koju. Dani-
éle stóð sem steinrunninn og
konurnar tvær horfðu á hana.
Varðkona gekk út og iæsti á
eftir sér.
— Jæja? sagði stúlkan með
rauðrenndu augun. — Þú ætlar
vonandi ekki að standa þarna
5 alla nótt?
Daniéle stóð hreyfingalaus,
en hún riðaði svolítið og hún
reyndi að losna við þennan
hræðilega viðbjóð, sem gagn-
tók hana.
— Já, komdu þér í rúmið,
sagði stúlkan.
Hin konan virti Daniéle fyrir
sér og það mátti sjá viðurkenn-
ingu í svip hennar og Daniéle
fannst það helmingi verra en
fyrirlitningin sem skein úr aug^
um hinnar.
Konan tók í handlegg Dani-
éie og sýndi henni hvernig hún
skyldi fara að. Það þurfti að
vega sig á höndunum upp í
efri kojuna. Daniéle lét konuna
hjálpa sér, svo féll hún niður í
rúmið og starði út í loftið.
Hún er furðuleg, hugsaði
Renée. stúlkan með rauðrenndu
svo nam hún skyndilega stað-
ar og leit niðin-. Hún skalf, án
þess hún tæki eftir því sjálf.
Enginn kom til hennar. Hinar
konurnar töluðu saman, en
héldu sig í fjarlægð. Hún heyrði
við og við hásan hlátur. Þær
voru að segja frá því sem þær
vissu um nýja fangann.
— Hann var beztur í bekkn-
um, hún vildi verðlauna hann.
Hlátur...
— Hann hefir eflaust fengið
góðar einkunnir í rúminu!
Daniéle starði niður fyrir sig.
Ekki hlusta. Ekki hugsa. En
rödd dómarans hljómaði sí og
æ í huga hennar.
—• f maí, hafði dómarinn
sagt, — héldu öll börn að þau
væru fullorðin. En lög eru þó
alltaf lög.
— Það getur verið, hafði
Daniéle sagt. — En ég hefi sér-
stakan hátt gagnvart þeim sem
ég elska.
— Hafði Gérard, spurði dóm-
arinn, án þess að hlusta á hana,
haft kynferðilega reynslu, áður
en hann hitti yður?
Daniéle fann ennþá reiðina
og auðmýktina, sem fyllti huga
bennar. Hún gat aðeins stunið
upp: Nei.
— Ég hélt að yður væri mik-
ið í mun að segja sannleikann.
— Ég virði sannleikann allt-
of mikið til að segja hann
hverjum sem er!
— Nú missið þér alveg þráð-
inn! Ég skipa yður að tala ró-
lega! Gleymið ekki, sagði
hann með hunangssætri raust
og orð hans stóðu ennþá eins
og eldskrift fyrir augum Dani-
é!e, — gleymið ekki að þér
ástand hennar var. Það var að-
eins eitt sem hann gat gert og
það var að gefa sig sjálfan fram
svo hún yrði látin laus ...
Það var sunnudagur. en hann
gat samt haft samband við dóm-
arann. Þeir hittust á skrifstofu
dómarans í galtómu ráðhúsinu.
Erindinu var fljótt aflokið.
Gérard gaf dómaranum ekkert
tækifæri til að koma með sið-
ferðispredikanir, en tilkynnti
strax að hann væri reiðubúinn
til að fara strax heim, ef hún
yrði látin laus. — Hvenær verð-
ur hún þá látin laus?
— Á þriðjudag, sagði dóm-
arinn. — Þegar unglingadóm-
stóllinn hefir ákveðið hvaða
dómari eigi að fjalla um sam-
skipti yðar við fjölskylduna.
— Unglingadómstóllinn?
hafði Gérard undrandi upp eft-
ir honum.
— Já, sagði dómarinn með
talandi svip. — Þér eruð ó-
myndugur, herra minn ...
— Sonur minn er brjálaður,
sagði herra Leguen, þegar hann
kom fyrir unglingadómstólinn.
Dómarinn sat andspænis hon-
um og svaraði ekki.
Bóksalinn varð ergilegur.
Hinn dómarinn hafði verið
miklu þægilegri og skilnings-
betri. Þessi dómari virtist ekki
hafa neina samúð með með-
borgurum sínum og sér í lagi
ekki herra Leguen, sem átti við
þessa óhamingju að stríða.
— Hann er brjálaður! endur-
tók bóksalinn reiður. — Hann
er eins og hann hafi orðið fyrir
einhverjum gerningum.
— En hvað er það sem þér
— Þar sem þér eruð ekki
brjálaður, þá væri kannski bezt
að þér reynduð að sanna það ...
— Tekur það langan tíma?
— Viku eða svo.
Gérard laut höfði. Ef hann
neitaði, þá yrði Daniéle ekki
látin laus. Vikan leið fljótt...
— Jæja, þá það, sagði hann.
Hann vissi ekki hvað beið
hans...
Gegnum gluggann mátti sjá
iþróttavöll, þar sem nokkrir
drengir léku knattspymu. Þeir
voru allir yngri en Gérard og
litu út fyrir að vera bæði
hraustir og glaðir. Gérard varð
rólegur, þar sem hann sat'við
borðið. Hann var leiður en ekki
taugaóstyrkur.
Sálfræðingurinn virti hann
fyrir sér, alvarlegur í bragði.
Svo rétti hann honum panp-
írsörk og penna.
— Teiknið tré, sagði hann.
Gérard greip pennann.
— Er sama hverskonar tré
það er? spurði hann.
— Ekki grenitré, sagði sál-
fræðingurinn, grafalvarlegur.
Þetta var aðeins upphafið.
Hver prófraunin rak aðra.
Stundum fékk hann hvíld, hann
fékk að leika knattspyrnu með
drengjunum. Gérard fannst
betta geðugustu drengir. Það
skapaði honum nokkrar áhyggj-
ur. Ef honum fannst þeir vera
jafn , eðlilegir" og hann sjálfur,
gat það líka táknað að hann
væri jafn „afbrigðilegur“ og
þeir.
— Heyrðu? spurði Ijóshærð-
ur piltur hann einn daginn. —
Hversvegna ert þú hér? Þessi
32 VIKAN 13. TBL.