Vikan - 29.03.1972, Síða 37

fremur en 'sáum, að skepnan
v.ar löng og grönn, með odd-
hvasst trýni og uppsperrt eyru.
Hvorugur okkar sagði orð
íyrr en skepnan var gengin yf-
ir stíginn, hljóðlausum rólegum
skre'fum og horfin inn í runn-
ana hinum megin. En þá tautaði
Alan: — Þetta er bara hundur,
og hann andvarpaði af létti. —
Púh! Svei mér ef ég varð ekki
bara hræddur við skepnuna.
Ég lét þessa athugasemd hans
fram hjá mér fara, áft þess að
segja orð, enda þótt ég væri
meira en efins um sannleiks-
gildi hennar. Það lítið ég sá af
skepnunni hafði nægt til þess að
vekja hjá mér óhugnanlegar
endurminningar um það, hve
oft úlfar koma fyrir í þjóðsög-
unum, sem ganga manna milli
þarna um slóðir.
— Já, þetta var stór Elsass-
hundur, endurtók félagi minn.
Hann hlýtur að hafa ranglað að
heiman frá einhverjum bænum
hérna í nágrenninu.
Ég vissi fullvel, að þarna var
ekki nokkur einasti bóndabær
nær okkur en Josselinþorpið,
sem var í fimm kílómetra fjar-
lægð, en ég nennti ekki að fara
neitt að karpa um það.
— Við skulum koma okkur
áfram, sagði ég.
— Ertu enn að hugsa um
matinn? sagði Alan og hló.
En honum skjátlaðist þar.
Matartilhlökkunin var nú allt í
einu hröpuð niður í annað sæti
i huga mínum, á eftir tilhugs-
uninni um, að dýrið, sem þarna
var að flækjatet, ætlaði sér að
hafa mig til kvöldverðar! Ég
var tilbúinn að veðja aleigunni
upp á það, að skepnan, sem ég
hafði séð var ekki neinn hund-
ur. Væri hún úlfur — nú jæja,
ég hafði heyrt, að úlfarnir eltu
bráð sína í hópum, og ef mér
ckki skjátlaðist, mundum við
bráðlega fá ákveðna og sann-
færandi sönnun þess.
Allt fram að þessu kvöldi
höfðu vinsældir Bretagneskag-
ans verið í því fólgnir, að flest-
ar borgir hans og þorp eru langt
frá öllum venjulegum ferða-
mannaleiðum. Eins og til dæm-
is Josselin, þar sem við höfðum
setzt að, sem átti sér ekki einu
sinni einspora járnbraut í sam-
bandi við umheiminri. og það
var sjaldgæft að sjá nokkurn
aðkomumann ganga þar um
steinlagðar göturnar. En rétt í
þessu bili hefði ég ekkert farið
að amast við því þó að heil
lestarhiöss af heimshornaflökk-
urum frá Cook hefðu þyrpzt
þarna kring um mig. En að
okkur sjálfum frátöldum, var
ammum
aldrí
þarf á mjúkum klæönaöi aö halda
því að húð ungbarna er viðkvæm og þolir illa hrjúfa ertingu.
Plús mýkingarefni losar sundur trefjar hvers konar vefnaðar og prjóna-
efna, svo að þau verða lífmeiri, léttari, mýkri og hlýrri en ella. Bætið
Plús í síðasta skolvatnið og reynið muninn.
mýkingarefni mýkir, léttir, lyftir, eyðir
rafmagni og auðveldar strauningu.