Vikan - 29.03.1972, Qupperneq 39

HVAÐ
OÐRU BETRA
Þaer eru sérfræðingar í súkkulaði. —
Eta helzt ekki annaö
— það er því engin furða að þær skuli velja
súkkulaði frá Móna, það er svo svakalega,
ofsalega gott á bragðið — og nærandi.
(En þótt súkkulaði
sé gott á bragðið,
ættu samt allir
að hirða tennurnar).
þarna ekki nokkur lifandi sála.
Og þannig yrði það sennilega
áfram, þvi að þessi stigur lá til
einskis sérstaks staðar, þar sem
hann endaði á hæð þarna
skammt frá, en þar stóð heljar-
stór fornaldarsteinn, sem kall-
aður var „Legsteinn skrattans".
Við vorum komnir um það
bil mílufjórðung i áttina til
þorpsins, og ég var rétt farinn
að vona að þessi kviði minn
væri ástæðulaus, þegar ég
heyrði veikt, langdregið ýlfur.
sem virtist koma lengst innan
ur skóginum, og kom okkur til
að greikka sporið.
— Hann hvutti þinn virðisl
ekki vera einn á ferð, sagði ég
Qg sendi Alan gfeöilaust bros.
— Og langt frá því aleinn, bætti
ég við, þegar ýlfrinu var svar-
nð úr ýmsum áttum. — Kannski
er hann að kalla saman hunda-
svstkinin sín til þess að láta tvo
villuráfandi listamenn klappa
:;ér ,á bakið?
— Láttu ekki eins og asni.
hreytti hann út úr sér. — Mað-
ur gæti haldið, að þú tryðir þvi
t kki enn, að þetta séu hundar
— Sannast að segja trúi ég
því heldur ekki, sagði ég snöggt.
— Auðvitað eru það hundar!
sagði hann, óþolinmóður. —
Hundar ýlfra svona stundum.
er það ekki?
— Jú . . . stundum — en úlf-
f.r gera það alltaf, og einkan-
lega þó þegar þeir eru að kalla
hópinn saman til veiða.
— Og hvað heldurðu þá, að
þeir æili sér að veiða? spaug-
oði hann.
— Okkur! svaraði ég harka-
lega. — Ég veit ekki, hvað þu
gerir, en ég ætla að hlaupa til
þorpsins eins og ég kemst. Og.
sem meira er — ég ætla að
skilja trönurnar mínar og kass-
ann hérna í skurðinum, til þess
að verða fljótari á fæti.
Alan snuggaði þrjózkulega
og hristi höfuðið.
— Ætlarðu að flýja undan
nokkrum flökkurökkum?
Hann komst ekki lengra, þvi
að í sama bili hófst hinn mesti
djöflagangur af snörii og ýlfri
aö baki okkur. Fyrir beygjuna
á stígnum kom hópur dýrá, að
minnsta kosti tólf talsins og
það var ekki um að villast, að
þetta voru úlfar. Veiðin var haf-
ín og við vorum veiðdýrin!
Og áfram héldu þeir, með
trýnin niðri i sporunum okkar.
Augun i þeim glömpuðu rauð,
er þau lentu í geislum rísandi
tungls, og langir, grannir
skrokkarnir teygðu úr sér á fim-
Jegu stökki, sem bar þá yfir
jörðina með furðuhraða. Hjart-
að i mér varð að blýi við að
horfa á, hver hratt þeir nálguð-
ust. Við hefðum eins vel getað
reynt að hlaupa undan hrað-
lest i von um að sleppa á eigin
fótum frá þessum óþreytandi
ferfætlingum.
Það þýðir ekkert að hlaupa!
hvæsti ég. — Þú þreytir þig
bara til einskis. Ef við gætum
fundið tré . . .
Ég leit í kringum mig til að
svipast eftir tré, sem hægt væri
að klifra upp í. En sú leit varð
árangurslaus. Háu, beinu stofn-
arnir veittu enga fótfestu, og
greinarnar voru Jangt ofan seil-
ingar.
En þó var það svo, að hefðum
við eitt.hvað fast að baki gætum
við ef til vill varist þessum ræn-
ingjaflokki. Stóran trjástofn —
stein — eða ...
Ég renndi augunum yfir
brekkuna í örvæntingarfullri
leit, kom auga á útlínurnar á
einhverju, sem var ofurlítið
ijósgrárra í tunglsskininu. Þetta
var stóri steinninn uppi á hæð-
inni — óhöggvinn steinn, sem
kallaður var „Legsteinn skratt-
ans“. Ef við gætum komizt
þangað og klifrað upp eftir hon-
um, gætum við kannski haldið
villidýrunum í skefjum þangað
til morgunbirtan ræki þau aft-
ur inn i gren sín í skóginum.
— LTpp! Upp! Ég benti í of-
boði og tók að brölta upp eftir
brekkunni. Skrattalegsteinninn,
Það var eina lífsvon okkar!
Síðan ltófst martraðarkennt
klifur gegnum lyg og runna, yf-
ir hála mosavaxna steina og
möl, sem skrapp undan fæti og
varð að stórum malarskriðum,
Þarna vottaði ekki fyrir nein-'
um stíg, og á hverri stundu
hefðum við getað rekizt á óyfir-
stíganlegan klettavegg.
Ég þorði ekki að stanza og
lita um öxl, en ég heyrði heilan
kór af urrandi kokhljóðum og
ýlfur, sem hópurinn gaf frá tftr,
13. TBL. VIKAN 39