Vikan - 22.06.1972, Blaðsíða 12

BLINDING
SPENNANDI SAKAMÁLASAGA
Klukkan stóö á einum
hnotuviðar-bókaskápnum i einka-
skrifstofu mannsins, sem myrtur
haföi verið. Hún var út gylltum
marmara. Skifan var úr silfri en
visarnir skreyttir gimsteinum, og
sýndu nú, aö klukkan vár stunda-
fjóröung yfir tvö að morgni.
Fallegur gripur, hugsaöi Daniel
Hooper, lögregluliöþjálfi.
Valentine Hargrave, glæpalög-
fræöingurinn mikli hlýtur aö hafa
orðið af meö drjúgan skilding
fyrir hana.
Liöþjálfinn var stór maöur og
hörkulegur og bar með sér vald
og þrautseigju. Undir haröa
hattinum var nægilegt rými fyrir
heila og klóku augun sýndu, að
hann kunni aö nota þennan heila.
Þaö fór ekki margt framhjá
þessum hvössu augum hans - ekki
einusinni smáatriöi eins og mjótt
málningarstrik á klukkuskifunni.
Hooper horfði fastá þetta strik.
Hann neri gleriö með þumal-
fingrinum, en strikiö var bara
ekki þar. Þaö var á sjálfri
skifunni, innan viö gleriö.
Hann opnaöi rúöuna og
athugaöi strikiö gegn um
stækkunargler. Frekari athugun
sýndi ofurlitla klessu á mlnútu-
vfsinum, en þaö var ekki nema
dropi eöa dlll.
„Meiri málning”, tautaöi
Hooper og gaut augunum á
blettina. „Allstaöar málning”
Hann braut heilann I þungu
skapi. Málningarblettur á
klukkusklfu? Hooper haföi
gaman af aö brjóta erfiöar
hnetur. Það var hans sérgrein.
En hann vildi bara geta náö
almennilegu taki á þeim meö
hnotbrjótnum
En þessi hnot hoppaði bara frá
honum, þegar hann ætlaöi aö ná
taki á henni. Þaö var rétt eins og
einhver heföi sett hana þarna til
þess aö rugla hann I riminu.
Hinar klessurnar gat hann
skiliö - gráar málningarklessur af
ýmislegri stærö og lögun, sem
hann hafði fundiö á tréverkinu,
skrifborðinu, peningaskápnum og
gluggakistunni. ■
Þær mátti ráöa af votu
málningunni á huröinni inn I
skrifstofur Valentine Hargraves.
Moröinginn haföi snert huröina
meö hanzkaklæddri hendi.
Hooper vissi, aö hann haföi
veriö með hanzka vegna þess, aö
nokkrir blettirnir voru eins og
eftir fingurgóm, en án allra
fingrafara. Hann var aöeins
steinhissa á þvl, aö náunginn
heföi getað veriö svona klaufa-
legur aö varöa veginn sinn meö
málningarklessum.
En meö málninguna I
klukkunni og litlu slettuna á
mlnútUvisinum var ööru máli aö
gegna. Þetta ruglaöi alveg allri
myndinni fyrir honum. Hooper
gretti sig ólundarlega. En kless-
urnar hurfu bara ekki, hversu
sem hann gretti sig. Þær voru
þarna og þær hlutu að hafa ein-
hverja þýöingu. Moröinginn
hlaut að hafa haft einhverja
ástæöu til aö opna rúöuna á
klukkunni og klessa skífuna og
mlnútuvlsinn.
Hooper stundi ergilegur. Hann
horföi aftur á gráa dflinn og mjóu
'gráu röndina. Honum var fariö
aö gremjast þessu og svo
moröfhgjanum. Hann skyldi
handsama þennan morðingja, þó
aö þaö kostaöi heila viku af bláum
mánudögum.
En hann gat ekkert ráöiö af
þessum gráu klessum. Hann virti
fyrir sér þennan rólega virðuleik,
sem einu sinni haföi veriö
Valentine Hargrave.
Honum haföi llka veriö illa viö
Hargrave. Hargrave hafði verið
ofklókur og brögðóttur. Margur
glæpamaðurinn, sem Hooper
haföi handsamaö var nú I góðu
gengi, af þvl að Hargrave haföi
fengiö hann sýknaðan.
En nú var Hargrave dauður,
svo aö þetta var allt liöinn tlmi.
Hann sat þarna máttlaus I fallega
útskorna skrifborösstólnum meö
höfuöiö fett aftur á bak, armana
útbreidda, meö fjórar blýkúlur I
skroKknum og tvær i veggnum
fyrir aftan sig.
Hooper renndi hvössum