Vikan - 22.06.1972, Blaðsíða 38

hann gat ekki miðað nákvæm-
lega.
- En þarna var ljós i allri
stofunni.
- Skiptir engu máli. Morðinginn
var i myrkri. Hann sá hvorki eitt
néannað. Reyndu að skilja þetta,
sonursæll. Það er eins greinilegt
og hárið á hausnum á þér.
Bjálfi brosti. Hann brosti svo
breitt og vingjarnlega, að allir
kunnu vel við hann, þrátt fyrir
'neimskuna.
- Sonur sæll! sagði Hooper. -
Hefurðu nokkurntima séð
blindar. mann lita á úriö sitt?
Jæja, það hef ég. Blindur maður
litur auðvitað ekki á úrið. Hann
finnur, hvað timanum liður með
fingrunum.
- Venjulega eru þetta sérstök
úr. Það er ýtt á takka og glerið
opnast. Blindi maðurinn snertir
við báðum visunum, og veit þá
samstundis, hvað klukkan er. .
Tekur ekki nema sekúndu.
- Ó! sagði Bjálfi. Hann starði
lengi út i bláinn. Settist niður,
rétt eins og dottið hefði ofan yfir
hann. - Þu heldur þá, að morð-
inginn sé blindur?
- Já, heldur betur, sonur sæll.
Alveg greinilega. Sennilega
hefur hann skilið eftir úrið sitt
heima, eða kannski er það hjá
veðlánara, eða i viðgerð. Að
minnsta kosti hefur hann þurft að
vita hvað klukkan var, þegar
hann hafði lokið við morðið.
- Hann heyrði tifið i klukkunni.
Hann opnaði glerhurðina og
seildist eftir visinum, en skildi af
tilviljun eftir strik á skífunni og
klessu á visinum. Skilurðu nú?
Bjálfi leyfi sér að falla I djúpa
þanka.
- Til hvers skyldi hann hafa
þurft að vita, hvað klukkan var?
- Nú, kannski átti hann stefnu-
mót við stúlkuna sina. Hugsaðu
ekki ofmikið um það. Það skiptir
engu máli,
- Mér var bara að detta i
hug, .... En Bjálfa gekk seint
að hugsa. - Þú ert alltaf að segja
mér, Dan, að það s'é ekkert gagn i
neinni kenningu, nema hún hafi
svar við öllu.
- Það er ekki nema satt, en þU
þarft enga skýringu á þvi, hvers-
vegna maður vill vita hvað
klukkan er. En ertu að brjóta
heilann um eitthvað fleira?
- Já, en ég býst bara viö, að það
sé þá bara önnur vitleysan frá.
Er ekki blindur maður venjulega
mjög þefvis?
- Jú, og heyrir lika vel.
- Er það ekki skrltiö, að hann
skyldi ekki finna þefinn af nýju
málningunni?
- Við spyrjum hann um þaö,
sonur sæll. Við athugun á honum
nefiö. Ég býst viö að festa fingur
á honum fljótlega. En fyrst
skulum við tala svolitið við hann
Maydock.
Maydock, einkaritarinn, kom
út úr litlu herbergi, næstu skrif-
stofunni. Hann var hávaxinn
maöur um fertugt, virðulegur,
snyrtilega klæddur og dálitið
mikill á lofti.
- Hr.’ Maydock, sagði Hooper,
þegar ritarinn var seztur. - þér
unnuð talsvert lengi frameftir I
kvöld?
— Hr. Hargrave bað
mig um það. Hann gerði það oft
þegar hann þurfti að afgreiða
áriðandi Tnálsskjöl til lögmann-
anna. í kvöld var hann með eitt
slikt og ég hraðritaði það niður.
- Hvertiig stóð á þvi, að
Hargrave hafði svona mikla
peninga I skápnum sinum?
- Það’var ekkert óvenjulegt.
Hann- hafði þá föstu reglu að
heimta fyrirframgreiðslu hjá -
humm - vissum flokki viðskipta-
manna.
— Þar eigið þér auðvitaö við
glæpamenn. Dan Hooper glotti
Ibygginn. ; - Klókur maður,
Hargrave. Hver var viðskipta-
maðurinn?
— Harry Lounsberg.
- Sá bölvaður fantur! Honum
•var sleppt gegn tryggingu i
vikunni sem leið. Hvenær kom
hann, og hve lengi stóð hann við?
-Hann kom klukkan tæplega sjö
og fór aftur klukkan rUmlega tiu.
Ég fór inn i skrifstofuna mina til
að afrita skjalið á ritvélina. Hr.
Hargrave sat kyrr við skrifborðið
sitt. Hann kállaði á mig öðru
hverju og lét mig lesa upp úr sk-
jölunum.
- Og hve lengi stóðuð þér við?
- Þangaö til langt gengin ellefu.
Ég þurfti að fá mér bita áður en
ég færi heim, svo að ég kom við i
hótelinu handan götunnar. En ég
hafði ekki verið þar nema svo
sem tiu minútur, þegar Hargrave
hringdi i mig úr skrifstofunni
sinni.
- í hótelið? spurði Hooper.
- Hann vissi, að ég var vanur að
koma þar við þegar ég vann lengi
frameftir. Hann var i eitthvað
vondu skapi og ég vissi, að eitt-
hvað hafði komið honum Ur
jafnvægi eftir að ég fór.
- Og ég veit vel, hvað það var,
sagði Hooper og gaut augunum
merkilegur á svipinn, að hálf-
kláraða bréfinu á borðinu.
Einhver hringdi hann upp og bað
hann að lána sér tvö hundruð
pund. Hvað sa'gði hann við yður?
- Hann tók það skýrt fram við
mig, aö ekkert lægi á, en bað mig
að lita inn I skrifstofuna áður en
ég færi heim og taka bréf til
manns, sem ætti heima skammt
frá mér.
Hooper leit á Bjálfa, sigri-
hrósandi.
- Og þarna er umrætt bréf,
sagði hann og benti með þur
fingri á borðið. - Hargrave ætlsúi
að stinga fimmtiu pundurr. i
bréfið. En hann lauk aldrei viu að
skrifa það. Svo að þér lukuð við
bitann yðar I rólegheitum, hr.
Maydock?
- Já, það gerði ég. Hr.
Hargrave hafði lika beðið mig að
færa sér eitt kvöldblað, en það
var erfitt að ná i það á þessum
tima dags, og klukkan var
næstum tólf þegar ég kom i skrif-
stofuna.
- Og þá var Hargrave dauður?
- Já, dauður, sagði Maydock og
leit hátiðlegur á svipinn á likið.
NU varð þögn meðan Hooper
gekk að borðinu og tók upp bréfið.
- Lesið það! sagði hann og rétti
það að Maydock.
Skrifarinn las það án þess að
breyta svip.
- Það lá á borðinu, sagði Hooper
til skýringar. - Sáuð þér það,
þegar þér komuð inn?
- Nei, það gerði ég ekki. Ég tók
ekki eftir neinu nema þvi, að hr.
Hargrave var dauður. Og þá
kallaði ég samstundis á lög-
regluna.
- Þér hafið enga hugmynd, um,
hverjum þetta bréf var ætlað?
- Nei, enga hugmynd, sagði
Maydock, en það var einhver
óvissa i rómnum og hann leit
undan augnaráði Hoopers.
- Kannski finnum við, hver það
er, sagði Hooper og gaut auguum
ibygginn til Bjálfa. - Vitið þér, hr.
Maydock, hvort hr. Hargrave átti
nokkurn kúnningja, sem var
blindur - og á heima á eitthvað
svipuðum slóðum og þér?
Ritarinn hrökk við og rósemi
hans var allri lokið.
- Kannski eigið þér við Martin
Dunmoore, mág hr. Hargraves?
Hann er blindur og á heima
skammt frá mér.
- NU? Mágur hans? Vitið þér,
hvort þessi Dunmore hefur verið
að fá peninga að láni hjá hr.
Hargrave?
- Það get ég ekkert um sagt.
- Getið eða viljið ekki? sagði
Hooper strlðnislega. Hann var
kominn i gott skap. - Jæja, ég.
ætla að spyrja Dunmore, til hvers
hann hafi þurft að fá tvö hundruð
pund I svo miklum hasti og svona
siðla I gærkvöldi. Er hann giftur?
- Nei. Frú Hargrave er systir
hans.
- Hvar á hann heima?
- t gistihúsinu Hólnum i
Streatham.
- Gott! sagði Hooper. Það
Ijómaði næstum af haröneskju-
Iega andlitinu á honum. Hann
gekk til dyra og opnaði þær.
- McCabe! kallaði hann.
- Hérna, herra!
- Farðu I gistihUsið Hólinn i
Streatham — hr. Maydock segir
þér nákvæmlega, hvar það er - og
náðu I Martin Dunmore. Komdu
með hann hingað og flýttu þér nú.
- Sjálfsagt, liðþjálfi.
Hooper skellti aftur hurðinni, i
góðu skapi.
- Það er betra, að þér biðið, hr.
Maydock, sagði hann við
ritarann. - Þér getið fengið að sjá
sitthvað forvitnilegt. Það er
ekkert, sem jafnast við það að sjá
morðingiann standa augliti til
auglitis við hinn myrta. Það
bregzt ekki, aö þá fellur iiann
saman.
- En Dunmore er blindur, sagði
Bjálfi hæversklega. Þetta var
fyrsta tillag hans til samtalsins.
Kannski fellur hann ekki saman.
- JU, það gerir hann áreiðan-
lega. Hooper leit á úrið sitt.
- Ég held ég verði að skreppa á
stöðina, ef eitthvað skyldi hafa
gerzt þar. Þú verður hér kyrr,
Bjálfi og gætir þess, að ekki sé
hreyft við neinu.
Bjálfi kom sér enn betur fyrir i
Iága hægindastólnum. Annað
brUnleita augað var opið, en hitt
lokað.
- Sniðugur náungi, hann
Hooper, sagði hann syfjulega og
hafði ekki þetta eina auga af rit-
aranum. Svo andvarpaði hann,
rétt eins og hann harmaði það að
vera ekki svona sniðugur sjálfur.
— Hugsa sér — að leysa morögátu
út frá tveimur málningarklessum
á klukku!
- Klessum? Maydock lét i ljós
fyrirlitningu sina, en var
forvitinn um leið.
Bjálfi sagði honum frá
málningunni.
- Já, ég skil, tautaði Maydock. -
Dálitið sniðugt!
— Dálitið, þó, þó! Þetta er bara
hreinasia snilld.
Maydock vppti bara öxlum.
Bjálfi hélt áfram að brjóta
heilann, en hafði ekki opna augað
afritaranum. Og Maydock virtist
farinn að vera dálitið ópolin-
móður. Það var hálf—óhugnan-
legt að láta horfa svona á sig með
einu auga.
- Það sem ég get ekki skilið,
sagði Bjálfi eftir langa þögn, - er
til hvers morðinginn þurfti að
vita, hvað klukkan var. Honum
Hooper var að detta i hug, að
hann hefði kannski átt stefnumót
við stúlkuna sina um þetta leyti.
Hooper hefur nú alltaf svo mikið
skopskyn.
Ritaranum þótti þetta ekki
svaravert.
-Skritið þetta, hélt Bjálfi áfram
hugleiðingum sínum. - Ef
moröinginn hefði ekki þurft að
vita, hvað klukkan var, hefði
hann ekki snert klukkuskifuna og
þá hefði hann heldur aldrei náðzt.
- Það liggur i augum uppi, sagði
Maydock kuldalega, en hann var
. samt enn ókyrr undir þessu
stöðuga eineygða glápi.
Bjálfi hélt áfram: - Það er
likast þvi sem hann hafi komið
upp um sig af ásettu ráði með þvi
að setja þessar klessur á skifuna.
- Ég mundi nú heldur segja, að
það hefði verið gleymska.
- Haldið þér það? Jú, kannski
cr það rétt hjá yöur. Kannski
hefur þetta bara verið hugsunar-
leysi. En nversvegna vera
hugsunarlaus, einmitt á þessari
38 VIKAN 25. TBL.