Vikan - 22.06.1972, Blaðsíða 40

mig. Skyldi Dunmoore vera meö
peningana á sér?
Pe-peningana? stamaði
Maydock og hrökk enn viö, þegar
ræöunni var svona snögglega
vikið til. - Nú, þér -eigiö viö
peningana, sem hann tók úr
skápnum?
- Já. En þaö er nú ekki liklegt,
aö hann sé meö peningana á sér.
Hvaö haldiö þér?
- Þaö hef ég enga hugmynd um.
- Það væri ofmikil áhætta, sagöi
Bjálfi meö spekingssviö.
- Moröingi getur aldrei vitaö,
hvenær hann verður gripinn. Ef
ég hefði nú framið þetta morð,
mundi ég flýta mér að losna við
aurana. Munduð þér það .ekki
lfka, hr. Maydock?
Ritarann hryllti viö þessari
óhugnanlegu athugasemd.
- Það get ég ekki sagt um, þar
sem ég er ekki moröingi. En vel á
minnst: Eruð þér lögreglu-
spæjari eöa skrlpaleikari?
- Einskonar lögregluspæjari, en
ég legg oft til ýmislegt skemmti-
efni. Og hvort sem þér trúið þvi
eða ekki, þá verður mér stundum
talsvert ágengt En það er nú
bara heppni - einhverskónar
bjánalukka.
Og hann setti upp vingjarnlega
heimskubrosið. - Gaman heföi ég
af þvl, ef ég lenti I einhverri svona
heppni núná. Eg hefði gaman af
að finna þessa peninga.
- Já, einmitt, sagði Maydock,
með hátlðlegasta brosinu slnu.
- Og hvernig ætlið þér að fara aö
þvi?
- Ég mundi reyna að komast inn
Ihuga moröingjans og hugsa með
heilanum hans. Væri ég morðing-
inn, mundi ég ekki fara langt með
peningana. Einhver lögga gæti
náð I mig hinumegin við næsta
horn, og þá væri allt fariö út um
þúfur fyrir mér. Ég mundi fela
þá Ihúsinu og sækja þá svo, þegar
öllu uppistandinu væri lokiö.
-Einmitt? Og hvar munduð þér
helzt fela þá?
- Það er nú spurningin mikla.
Hvar? Bjálfi andvarpaði og lyfti
skrautbúnum likama slnum upp
út stólnum. -Kannski ég setji upp
skóna morðingjans og svipist
dálitið um.
Hann gekk gegn um ytri skrif-
stofuna, sem var stórt og skugga-
legt herbergi. Brátt var hann
kominn fram I ganginn aö athuga
nýmáluðu hurðina. NU var
málningin farin að þorna, en hann
gat séð merkin eftir morðingjann.
Nú ætlaði hann að reyna að rek-
ja slóð morðingjans til baka.
Hann ætlaöi að ganga i sporin
hans og reyna aö hugsa eins og
hann. Og kannski kæmist hann
þá að einhverju, áfeur en lyki.
Hann andvarpaði I örvæntingu,
en einhver glettni var samt I
augum hans, sem Hooper haföi
aldrei séð. Og nú I tilefni af aug-
lýsingunni „Nýmálaö”, sem var
rétt við dyrustafinn.
Hann horföi framhjá henni,
gegn um rúöuna i huröinni og á
póstkassann viö gangstéttar-
brúnina. Hann virtist afskaplega
hugsi. Daufleg glott lék um
munnVikin.
Og þá hætti Bjálfi aö rekja spor
moröingjans. Hann elti hann ekki
inn til aö horfa á hann fremja
mofðiö. Þess I stað stóö hann
kyrr og beiö þess, aö hann kæmi
út.
Auðvitaö væri herfangiö i
vösum hans. Og nú fannst Bjálfa
_hann þurfa aö losna viö þaö sem
allra fyrst.
Og þarna var póstkassinn rétt
við höndina. Bjálfi gat ekki haft
af honum augun. Hjartað I
honum sló ótt og tltt undir skyrt-
unni. Mikið gat þetta verið einfalt
úrræði!
Maður stakk stolnu seðlunum i
umslag, skrifaði utan á bréfið
nafn einhvers kunningja,
frlmerkt þaö og þannig gerðist
póstmálastjórinn meðsekur um
glæpinn!
Hann gekk að póstkassanum.
Hann renndi fingri eftir rifunni og
hugsaði sér, aö hann væri að
stinga bréfi I kassann. Hvað
næst? Hvernig átti nú að elta
bréfið til ákvöröunarstaöarins?
Munnurinn á Bjálfa opnaðist
upp á gátt. Hann starði og starði.
Þarna á barminum á rifunni var
máíningaklessa alveg samskonar
og Hooper hafði fundið á
klukkunni og á ýmsum stöðum I
einkaskrifstofunni!
Nú varð Bjálfi alveg steinhissa.
Hooper hafði ekkert nefnt að
hann hefði fundið neina málningu
á póstkassanum, svo að þessi
klessa hlaut að hafa farið framh-
já honum. Og nú virtist helzt,
sem Bjálfi væri kominn á sporið
eftir herfangi morðingjans, afþvi
að hann haföi hugsað meö hans
heila
Þetta var næstum of dásamlegt
til að geta verið satt. En ef
klessan á rifunni þýddi ekki, að
morðinginn hefði sett bréf I
kassann, hvað þýddi hún þá? Og
ef bréfið hafði ekki verið með
peningum I, hvað var þá I þvl?
Bjálfi reyndi að hugsa rólega og
skipulega. Það máttu engar
gloppur vera I röksemdafærslu
hans. Hvað um umslagið, til
dæmis aö taka? Fólk gekk ekki
að jafnaði með umslög I
vasanum. Morðinginn hefði þurft
á umslagi að halda og hann var að
flýta sér. Kannski heföi hann
útbúið sig með úmslag fyrir-
fram? Eða þá hann haföi tekið
umslag I skrifstofunni.
Nú hitaði hann I feita andlitiö.
Hann var ótrúlega fljótur að fara
gegn um stóru ytri skrifstofuna.
En I stað þess að fara inn I skrif-
stofu Hargraves, fór hann inn I
litla herbergið, sem þar var næst.
Það logaði á stórum lampa með
skermi á ritvélarboröinu. Oöru-
megin var siminn en hinumegin
hrúga af vélrituöum blööum. A
hillum á veggnum voru hrúgur af
papplr og umslögum.
Þarna voru hvit umslög meö
nafni Hargraves prentuöu i
hornið en einnig brún umslög af
ýmsum stærðum. Kannski hefði
morðinginn notað eitt þeirra.
Hann.gekk að skrifboröinu og
leit á vélrituðu blöðin. Letrið var
grænt og þá var bandiö I ritvélinni
auðvitaö llka grænt. Hann vissi,
að græn ritvélabönd voru
tiltölulega sjaldgæf.
Hann leit kring um sig. Það var
rétt eins og eitthvaö i rusla-
körfunni væri aö gefa honum ein-
hverja bendingu. Það var nú ekki
annaö en ein örk af kolpappír, en
rétt til þess að vera alveg viss,
athugaði hann hana.
örkin var koisvört öðrum
megin, en hún bar það með sér að
hafa veriðmikiönotuð. Bjálfivar
rétt að þvl kominn að fleygja
henni frá sér, þegar eitthvaö
stöðvaöi höndina á honum.
Það var nú ekki neitt mikið -
aðeins þrjár stuttar llnur, sem
fylgdu ekki hinum linunum, en
þar eð þær voru I ónotuðum milli-
bilum á örkinni, væru þær
sæmilega greinilegar.
Auðvitað var letrið öfugt, svo
að hann varð að lesa þær aftur á
bak, þar eð enginn spegill var
tiltækur. En er þvi var lokið stóð
hann eins og steingervingur. Svo
dró hann andann snöggt aö sér.
Það eru smámunirnir, sem
veröa þeim að falli, sagði hann
við sjálfan sig.
Hann heyrði einhvern umgang
og flýtti sér að stinga örkinni I
vasann. Maydock gekk inn.
-Hæ! sagöihannhvasst. - Hvað
eruð þér hér að gera? Þetta er
— Þaö eru smámunirnir, sem
mln skrifstofa!
Bjálfi lét sem hann heyrði ekki
til hans, heldur glápti eins og
bjáni á simann.
— Þetta er sjálfsagt aukasimi.
Hlustuðuð þér nokkurntima á hr.
Hargrave tala við skjólstæö-
ingana sina?
Maydock náfölnaði. — Snáfaðu
út, bölvaöur asninn!
Hann opnaði dyrnar. Meö
iörunarsvip gekk Bjálfi aftur inn I
einkaskrifstofu Hargraves. Hann
kveikti sér i vindlingi, horfði á
ritarann meö öðru auganu og
glotti.
— Hvort kunnið þér betur við
þær grannar eða gildar, hr.
Maydock?
Maydock greip andann á lofti
en stillti sig með miklum erfiðis-
munum.
— Eruð þér aö tala um borð-
lappir.
— Nei.ég á við stúlkur. Ég skal
bölva mér uppá, aö þér eruö út-
farinn viö þær. En hversvegna
notið þér græn?
- Hvaöa græn?
- Ritvélabönd.
- Nú? Maydock andaði djúpt.
Hr. Hargrave vildi þau heldur,
sagöi hann kuldalega. Hann var
eitthvaö veikur i augum og þoldi
þau betur. Ef þér hafiö fleiri
skemmtilegar spurningar . . .
Nú kom Hooper inn og truflaöi
samtaliö. A eftir honum kom
unglegur maöur, vingjarnleeur á
svip, meö svört gleraugu og
göngustaf. Hann afþakkaöi
aöstoö einkennisklædda lögreglu-
þjónsins, sem kom á eftir honum,
gekk að stól eins og hann væri al-
sjáandi.
- Biddu fyrir utan! skipaði
Hooper lögregluþjóninum. Hann
sneri sér að Bjálfa. - Ég beið
hérna úti þangað til McCabe kom
með hann hr: Dunmoore, sagði
hann, svo sem til skýringar.
Hann stóð og gaut hornauga til
blinda mannsins. Hann var i ein-
verjun vafa. Hann haföi tekið
eftir hreifingum Dunmoores. Það
hafði ekki verið neitt hik, og
heldur engin óró, sem vænta
mætti af morðingja, sem hafði
klesst allt út i málningu.
Nú sat Dunmoore I hæginda-
stólnum mikla við skrifboröið og
ekki i fimm feta fjarlægð frá
llkinu.
Hooper yppti öxlum, rétt eins
og hann væri að visa á bug ein-
hverju ósamræmi, sem enga
þýðingu gæti haft i málinu.
- Hr. Dunmoore, sagði hann
með harkalegri vinsemd. - Hvað
er klukkan?
Blindi maðurinn bar höndina að
úrvasanum, en hikaöi svo.
- Ég gleymdi þvi alveg, tautaöi
hann. - Úrið mitt er I viðgerð.
Andartak!
Hann sat uppréttur og bar
höfuðið eins og hann væri að
hii'sta. Þarna var ekkert hljóð
inni, nema tifiö i klukkunni. Það
lék bros um varir Dunmoores,
rétt eins og nonum væri skemmt.
- Vantar kortér I fjögur, sagði
hann svo.
Hooper glápti á hann. Bjálfi
skrikti bjánalega. Munnurinn á
skrifaranum rétt eins og seig.
Dunmoore renndi sjónlausum
augunum I kring um sig I
stofunni. ■ Hann naut þessarar
undrunar, sem hann haföi vakið.
- Er þetta rétt hjá mér? spuröi
hann.
Hooper greip andann á iofti,
starði á klukkuna og slöan á
Dunmoore. Það skakkar ekki
nema tveimur minútum.
Hvernig farið þér að þessu?
- Þiö skuluð ekki fara aö ofmeta
glöggskyggnina hjá mér, herrar
minir. Þetta er afskaplega
einfalt. Ég vissi, að hún var á
fjóröa timanum og nær fjögur en
þrjú. Og svo sagöi tifið i
klukkunni mér það, sem á
vantaöi.
- Tif i klukku? spurði Hooper og
botnaði ekkert i neinu. - Hvernig
það?
- Tif i klukku eru mismunandi
að styrkleika og tón á hverri
40 VIKAN 25. TBL.