Vikan - 27.07.1972, Blaðsíða 15

uninni. Ég sagöi henni, aö striöiö
breytti manni og þaö væri ekki
vist, aö maöur óskaöi eftir hinu
sama, eftir aö maöur væri búinn
aö vera á vlgvöllunum. 1 fyrstu
trúöi hún mér ekki, en loks kom
aö þvl, aö hún geröi þaö. Hún
spuröi mig, hvort nokkur önnur
stúlka væri I hug mér. Og ég
sagbi henni, aö ég væri ástfanginn
af hjúkrunarkonu i San Fran-
cisco. Ég sannfæröi hana um
þetta og ....”
Ég þagnaöi snögglega. Ég var
oröinn móöur, og innra meö mér
fann ég til tómleika. Dunbar
horfbi á mig, og Corrigan sagöi
háöslega: ,,bér hljótiö aö hafa
veriö prýöilegur leikari.”
Ég leit á hann. Hann var
hraustlegur náungi meö ákveöinn
hökusvip. Hann tuggöi tyggi-
gúm"mi alveg stanzlaust. Svo leit
ég á Dunbar og spuröi: „Stendur
þarna á blaöinu, aö ég hafi veriö
leikstjóri?”
„Já,” svaraöi hann, „þér
stjórnuouö leikritum á Breiö-
veginum I New York fyrir strlö.”
„Og ég get sjálfur leikiö, ef þess
gerist þörf.”
„Alan,” sagöi Carola bara, og
nú var rödd hennar bllö og sam-
úöarfull.
Ég var hræddur viö aö lita á
hana. Ég beiö, þangaö til Dunbar
hóf máls á ný.
„Já, og frú Marshall, þér gift-
uzt þá mjög rikum manni, ...
manni, sem þér höföuö ekkert
þekkt mánuöi fyrir giftinguna.”
Ég beiö eftir svarinu. Nú var
áhugi minn vaknaöur og llklega
meiri en áhugi Dunbars. Þaö var
þessi staöreynd, sem haföi valdiö
mér mestu hugarangri og gert
mig svo bitran I skapi. Ég haföi
flækzt um I New York i heila viku,
eftir aö ég rauf trúlofun okkar
Carolu. Svo fór ég til Vermont I
tvær vikur, af þvi aö ég var
hræddur um, aö ég rækist á hana I
New York og ákvöröun min
breyttist kannske. Svo var hún
farin aö vera meö Jóhanni
Marshall, þegar ég kom aftur til
New York.
„En ég þekkti hann áöur,”
sagöi Carola. „Afi minn var um-
sjónarmaöur á sveitasetri fööur
Jóhanns. Ég dvaldi þar tvö
sumur hjá afa mlnum, þegar ég
var nlu og £Iu ára telpa, og þá var
Jóhann I tveim slöustu bekkjum
menntaskólans. ”
Ég man ekki eftir öllu þvl, sem
hún sagbi, en ég heyröi nóg til
þess, aö ég fór aö skilja, hvaö
gerzt haföi I rauninni. Ég haföi
ekki vitaö um afa hennar. Ég
vissi bara, aö pabbi Carolu var
skólakennari I einhverjum bæ
fyrir noröan New York og hún
haföi komiö til New York til ab
veröa leikkona. Þess vegna haföi
ég kynnzt henni.
Og hinn 22 ára gamli Jóhann
Marshall haföi auösýnilega veriö
bezti piltur. Ef til vill haföi
honum leiözt þá um sumariö. Ef
til vill haföi hann veriö vænn viö
Carolu vegna þess eins, aö hin niu
ára gamla Carola haföi veriö þess
konar barn, sem öllum geöjast
aö. Hver svo sem ástæöan var, þá
lofabi hann henni ab flækjast meö
sér oft og tíöum I feröalögum
slnum um nágrenniö. Hann
strlddi henni á þvl, aö hún væri
alveg eins og strákur, af þvl aö
hún vildi láta hann kenna sér aö
sitja hest og sigla bátum á vatn-
inu. Og hann haföi kennt henni
þetta. Stundum fór hann meö
hana I bllnum niöur I þorpiö og
keypti handa henni is. Carola
haföi aldrei þekkt sllkan pilt, og
hún tilbaö hann næstum.
1 lok seinna sumarsins hafbi
litla telpan ákveöiö þaö, aö hún
myndi einhvern tima giftast
Jóhanni, þegar hún væri oröin
stór. Auövitaö hélt hún þessari á-
kvöröun leyndri, og þessi ákvörö-
un fékk nýtt llf næstu tvö jólin,
þegar hún fékk gjöf frá honum.
En svo gleymdi hún smám saman
þessari ákvöröun sinni, þegar hún
óx upp, og Jóhann Marshall varö
bara skemmtileg minning eöa
þekkt nafn I slúöurdálkum blaö-
anna, þangaö til hún hitti hann I
boöi fyrir um tveim árum. Þá
hegöaöi hann sér prýöilega ...
meö bezta móti .... og hún haföi
farib meö honum 5-6 sinnum i
leikhús og veitingahús, áöur en
viö rufum trúlofun okkar, þaö er á
meban ég haföi veriö I stribinu.
Hún haföi lesiö um öll hjóna-
bönd hans og vandræöi I þvl sam-
bandi, en hún haföi aldrei trúaö
þvl, aö sllkt væri honum aö
kenna. Hún skellti allri skuldinni
á konurnar, hélt bara, aö þær
heföur komiö illa fram viö hann,
vegna þess aö hún vildi trúa sllku.
Og hvaöa möguleika haföi hún þá
til varnar, er hann tók aö vingast
viö hana, eftir aö trúlofun okkar
lauk?
I fyrsta lagi voru tilfinningar
hennar I uppnámi vegna skiln-
abar okkar, þvi aö mér haföi tek-
izt aö fá hana til aö trúa mér. Og
þarna var maöur, sem óö I pen-
ingum og gat veriö töfrandi,
þegar hann vildi þaö viö hafa.
Hann vissi, hvernig átti aö gera
kvenfólkinu til hæfis og gleöja
þaö. Hann vissi, hvaö viö þær átti
aö segja hverju sinni og hvaö ætti
aö gera. Hann var búinn aö fá
æfinguna. Og hann haföi hrifizt af
æsku hennar og yndisleika,
kannske höföu minningar horfnu
sumrana lika sin áhrif.
Þegar vinir Carolu aövöruöu
hana, varö þaö aöeins til þess aö
styrkja þá ákvöröun hennar aö
sanna þaö fyrir þeim, aö þeir
heföu rangt fyrir sér i sambandi
vib Jóhann. Hún trúöi á hann og
hana sjálfa. Hún áleit, aö hin
hjónaböndin heföu eingöngu
gengiö svona illa vegna kvenn-
anna. Hún hélt, aö hjónabandiö
meö henni myndi ganga vegna
þess aö hún væri ööru vlsi og
myndi reyna til þess, aö allt gengi
vel, ... vegna þess aö i augum
hennar var hann ennþá hinn 22
ára gamli Jóhann Marshall.
Já, þaö var auðvelt aö skilja
þetta núna, og það var'dásamlegt
aö heyra þab. Mig langaöi ti) aö
faöma hana aö mér. Ég varð svo
kátur, aö ég gerðist dálítiö ósvlf-
inn viö Dunbar. „Hvaö snertir
þetta atburöinn I gærkveldi?”
spuröi ég. „Viö höfum sagt yöur
allt, sem viö vitum um þann at-
burö.” Og aö svo mæltu reis ég
upp.
Corrigan sagöi bara: „Setjizt.
Hann er ekki búinn ennþá.”
Ég settist og mætti augnaráöi
Dunbars. „Jæja, ég skal segja
yöur, hvaö þetta snertir atburö-
inn I gærkveldi. Þiö tvö voruð
trúlofuö, og svo rjúfiö þiö trúlof-
unina á forsendum, sem slunginn
lögfræöingur myndi telja vafa-
samar. Mánuöi siöar giftist
stúlkan tuttugu miljón doll-
urum.”
„Hún sagöi yöur, hvers vegna
hún geröi þaö,” æpti ég. „Hún
hélt, aö hún ....”
„Ég veit,” greip Dunbar fram i
án þess að hækka röddina.
„Aðalatriðið er, aö hún á rétt á
einum þriöja hluta af þessum
tuttugu miljón dollurum, nema
Marshall hafi tekið ákveöiö fram
I erföaskrá, hvaö hún eigi aö
erfa.”
Carola tók andköf: „En ég ....”
„Þiö giftuzt I fyrrakvöld,”
sagöi Dunbar. „Og þá féll maöur
yðar i dá um kvöldið. Ég held, aö
hann hafi talaö um, aö ef til vill
hafi honum veriö gefið svefnlyf.”
„Hann var drukkinn,” sagöi ég.
„Hvað sem því liöur, þá var
hann drepinn I gærkveldi. Og um
svipaö leyti stóöuö þér i svefnher-
bergi Marshalls i náttfötum og
slopp einum fata, herra Wallace,
og hélduö konu hans I faömi
yðar.” Nú var rödd hans köld og
hörö.
Mér fannst sem ég heföi verið
laminn utan undir. Ég sagöi bara
lágt: „Hver segir þaö?”
„Kona ráðsmannsins,.. hún frú
Donelly. Hún sá til ykkar úr
glugga sinum.” Núna hikabi
hann viö um stund, svo sagði
hann. „Þannig er ástæöa fyrir
hendi, og þetta eru miklir pen-
ingar fyrir ykkur aö skipta á milli
ykkar.”
Hvernig var hægt aö rökræöa
viö sllkan náunga? „Margir hafa
haft ástæöu til aö vilja Jóhann
feigan,” sagöi ég.
„Kannske,” svaraði Dunbar.
„Heyriö annars, frú Marshall.
Hvers vegna flúöuö þér burt og
skilduömann yöar eftir I vínkjall-
aranum?”
„Hann kom meb uppástungu,
sem mér geöjaöist ekki aö ....”
svaraði Carola. „Hann haföi
verið aö drekka og ....”
Framhald á bls. 36.
30. TBL. VIKAN 15