Vikan - 01.02.1973, Síða 20

Michael virti hana fyrir sér.
— Hún er fáguð gömul
kjaftaskjóða — mjög fáguð.
Hann. loka&i augunum. — Þú
veizt þa& jafnvel og ég, aö þaö var
engin önnur leiö, sagöi hann
þunglega.
Laföi Kitty de Ross átti von á
Michael Brandywine i heimsókn,
en honum hafði seinkað, þessi
óþolandi stelpa, sem var gift
honum, haföi liklega tafið hann.
Þegar hún stakk upp á þvi að
hann liti inn til hennar upp á
appelsinusafa, þá hafði hann i
fyrstu afþakkaö boðiö, en hún tök
þaö ekki illa upp. Henni var ljóst
aö hann varð að fara ákaflega
varlega, meö þennan litla
uppreisnarsegg viö hlið sér.
— Mig langar til að tala við
y&ur um aöstoöarmann yðar. Þaö
er vegna atburöa, sem ég held aö
þér eigiö að fá vitneskju um, hafði
hún svo sagt og það dugöi.
Laföi Kitty notaði bi&ina vel,
hún virti fyrir sér spegilmynd.
sina og var harla ánægð. Hún var
klædd svörtum slðdegiskjol frá
Balenciaga, sem hafði kostaö
hana fimm hundruö pund, en var
margfalt meira viröi, vegna þess
aö hún haföi fundiö aö þessi kjóll
haföi iniklu meiri áhrif á karl-
menn en önnur föt. Svo aö hún fór'
I þennan kjól I hvert sinn, sem
hún vildi beita töfrabrögðum.
Einu skartgripirnir, sem hún bar,
voru perluhálsband og stóri
demantshringurinn. Hún var
sannarlega ekki ofhlaöin, en mjög
aölaöandi, þaö var henni sjálfri
ljóst. Hún gekk inn i dagstofuna
og virti fyrir sér bakkann, sem
hún var nýbúin aö fá sendan upp
til sin. A honum stóð há krystals-
flaska með ferskum, hreinum
appelsinusafa, sodavatni og
svolitlu af myntu. Þetta var
hressandi drykkur, þótt hann
væri ekki beinlinis til.aö koma
fólki i hátiöaskap. Hún haföi sjálf
sett þessa blöndu saman og
kallaði það Kitty Wiskers og þetta
ætlaði hún að bjóða Michael
Brandywine og að sjálfsögöu að
leggja sig alla fram til að töfra
hann.
Þegar klukkuna vantaði korter
i sex, var drepið laust á dyrnar og
iaföi Kitty brosti með sjálfri sér,
þegar hún gekk til dyra. Hún
haf&i verið hrædd um aö stelpu-
fifliö, þessi kona hans, kæmist að
þvi aö hann ætlaði að heimsækja
hana, hina syndugu lafði Kitty, en
henni var sama nú, ekkert þætti
henni skemmtilegra en strið fyrir
opnum tjöldum við hina
dyggðugu frú Brandywine.
— Þér eruð seint á ferð, sagði
hún, þegar hún hafði lokaö
dyrunum að baki hans. Var þaö
litla frúin, sem tafði yöur?
— Hver önnur? Hún fór niður,
til að tala um eitthvað við
Mentius. Ég beið þar til hún kom
upp aftur.
— Haldið þér að hana gruni
meira en hún hefir gott af?
— Já, það held ég. En hún sagði
ekki eitt einasta orð, þegar hún
kom aftur. Ég hefði heldur óskað
aö hún hefði æst sig upp. Ég er
alltaf hálfhræddur, þegar hún er
svona róleg.
— Arnold sagði mér að hún vissi
þetta núna, sagöi laföi Kitty.
— Já og þaö er bara betra. Hún
FRAMHALDSSAGA — 7. HLUTI
FRED MUSTARD STEWART
var að gera út af viö mig meö
öllum þessum spurningum.
— Hún virðist vera nokkuð
ákveöin stúlka, þessi litla kona
yöar. En hún er falleg og mér
finnsthún klæöa sig mjög smekk-
lega. Þessi einfaldi klæðnaður
hennar hentar henni ljómandi
vei.
En hún hugsaði: Hún klæöir sig
eins og tuskubrúða, þessi litla
hneggjandi meri
Hann leit i kringum sig og virti
fyrir ser allar Ijosmyndirnar og
hún virti hann vel fyrir sér,
meðan hún blandaði drykkinn.
Hann litur þokkalega út, hugsaði
hún, Hann verður reyndar
glæsilegri eftir þvi sem hann
yngist upp.
— Nú verðið þér að bragða
Kitty Wiskers, sagði hún og hellti
i glasið. — Mér finnst þetta
nokkuð gott, það eina sem vantar
i.það er gin.
— Já, það er hverju orði
sannara, sagði hann og sötraði
drykkinn.
— Þar er ég sammála. En fáið
yður nú sæti.
Þau settust. — Hvað var það
sem þér ætltiðuð að segja mér um
Bill Bradshaw?
— Já. herra Rranrivwine Ég
hefi verið að velta þvi fyrir mér
hvort eg ætti aö segja yöur þaö.
Hafið þér tekið eftir rispunum á
kinnum hans?
— Já, ég sá einhverjar
skrámur. Hann hefir liklega' hitt
einhverja ástsjúka kisu.
Laföi Kitty var nokkuð skritin á
svip, en svo gór hún að hlæja, —
Dásamlegt! Þessi ástsjúka kisa
heitir Kitty.
Nú var það Michael sem varð
skritinn á svipinn. — Eigið þér við
að þér og Bill ....
— Einmitt, ég og Bill. Það voru
ljúf en stutt kynni og ég er hrædd
um að efni i ástarljóð sé það ekki.
Ég dró það að segja yður þetta,
þar sem við erum sameignar-
menn. En þér eruð svo reiöilegur
á svip, ég vona að þér séuð ekki
reiður við mig.
— Ég reiður út i Bill. Ég greiði
honum ekki laun fyrir að daðra
viö viöskiptamenn mina.
— Ja, ég vil nú ekki beinlinis
halda þvi fram að ég hafi verið
fráhrindandi við hann. Ég verö að
viðurkenna að ég er svolitið hrifin
af ungum mönnum, en þvi er
miöur, að þeir reynast oftast
hrein fúlegg, herra Bradshaw er
einmitt ágætt dæmi um slika
menn. Hann reyndi að fá mig út i
viöskipti á yðar kostnað? •
Hvers konar vifiskipti0
— Hann hafði lesið tilkynningu
Ira banka yöar, lilkynnmgu, sem
ekki var til ætlazt að hann læsi.
Og hann var ekki lengi að draga
þær ályktanir að þetta hefði eitt-
hvað meö Mentas aö gera.
— Hvernig getur hann vitað um
Mentas?
— Han las skýrslu Mentiusar,
sem ég hafði óvart lagt frá mér i
baðherberginu. En hvað þvi liður,
vildi hann ná i einkaréttinn og
vildi að ég legði fram peningana.
Ég lét hann vita það eftir-
minnilega, aðhann hefði komið of
seint til skips.
— Bölvaöur þrjóturinn! Og ég
sem hefi treyst honum og haldið
aö hann væri heiöarlegur maður.
Hún hló. — Eftir þvi sem ég hefi
heyrt, þá sinna verzlunar-
háskólarnir þvi ekki nægilega vel
að veita uppfræðslu i viðskipta-
siðfræði. Það kemur oftast að þvi
að flóna fer að dreyma um að
verða hundur. Ég ræð yður til að
losa yður sem fyrst við hann, þótt
það komi mér ekki beinlinis við.
— Það get ég sagt yður strax, að
nú er Bill þegar orðinn atvinnu-
laus, svaraði Michael, þungur á
brúnina. — Og ég er yður mjög
þakklátur fyrir að segja mér
þetta.
— Við erum i sama báti, er það
ekki? Það sem skaðar yður,
skaðar mig lika. En þetta kemur
mér til að tala um annað málefni,
nefnilega Arnold Hirsch.
Michael virti hana fyrir sér.
Hún er fáguö, gömul kjafta-
skjóða, — mjög fáguð, hugsaði
hann.
— Arnold Hirsch? Hvaö eigiö
þér við?
— Ég hefi þekkt Arnold Hirsch
lengi, miklu lengur en þér. Hann
20 VIKAN 5. TBL.