Vikan - 01.02.1973, Page 33

dómstóll vildi taka máliö upp.
Visst fólk heldur þvl fram að
Niarchos heföi keypt sig lausan,
aörir segja aö herforingjastjórnin
stæöi meö honum. En hvernig
sem þaö er, gat hann sjálfur
haldið áfram aö lifa ljúfa lifinu,
eftir hæfilegan sorgartlma.
Hún hneykslaði allan heiminn.
Meöan á þessu stóö, haföi
Onassis, hinn hataði keppinautur
Niarchosar, heppnast aö fá
Jacqueline Kennedy, sem þá var
ein eftirsóttasta ekkja I heimi, til
að giftast sér. Hverja átti nú
Niarchos að leggja I einelti, til aö
skáka keppinaut sínum? Aö sjálf-
sögöu var þaö Tina, sem bezt
hentaöi til þess, æskuást hans!
Tina haföi aö vlsu veriö gift'
„Sunny” Biandford I tiu ár, en
hún varö fljótt þreytt á honum og
var á stöðugum þeytingi milli
skemmtistaöa meö fólkinu I
fréttunum. Þaö kom þvi engum á
óvart aö hún sótti um skilnaö og
fékk hann i Paris um voriö 1971.
En Tina hneykslaöi aftur á móti
allan heiminn, fjórum mánuöum
slöar. í Frakklandi er þaö hefö
eöa lög að allir veröa aö bföa meö
aö gifta sig I tiu mánuöi eftir
hjónaskilnaö, en Tina er fyrsta
persónan, sem hefir fengiö
undanþágu. Þau giftu sig þvi I
október. Hún fjörutlu og tveggja
ára og ennþá mjög glæsileg kona
og hann, sextiu og fjögurra ára,
feitur og gráhæröur. _
— Ég er oröin dauöþreyttur á
öllum þessum giftingum, segir
Alexander Onassis, sonur Tinu og
hann hefir slitib öllu sambandi við
móður sina.
En Niarchoshjónin núverandi
halda uppteknum hætti, flytjast á
milli þeirra staöa i heiminum,
sem eru i tizku þá og þá stundina.
Þau voru auövitað I St. Moritz um
veturinn, þar sem Tina braut
handlegginn — og i Monte Carlo
um sumarið.
Samkeppnin milli Onassis. og
Niarchosar er nú meiri en nokkru
sinni fyrr. 1 sumar fékk Tina risa-
stóran demant frá Niarchosi.
Onassis svaraöi með aö gefa
Jacqueline heila demanta-
námu.........
MEÐ HUNDASLEÐA
TIL NYRZTU BYGGÐA
ESKIMÓA__________________
Framhald af bls. 15.
allir sögöu sömu setninguná, lik-
lega þá einu, sem þeir höföu lært
af máli Eskimóa ....
Ég sá aö henni vöknaði um
augun, svo ég tók hönd hennar og
leiddi hana út.
Miönætursólin skein lágt yfir
blámóðu jöklanna I noröri og hún
leit á mig og sagði:
— Hversvegna haga þeir sér
svona? Halda þeir aö allar
Eskimóakonur séu til sölu?
Mér varð svarafátt.
Viö fórum svo inn i braggann,
sem mér haföi verið fenginn. Þar
var hvorki hervörður né
sjónvarpsupptökuvél.
Hún sagöi mér frá sjálfri sér og
lifi sinu fram aö þessu.
Hún kynntist ókunnum heimi.
Hún sagðist eiga sautján ára
dóttur, þrjá bræður og eina
systur. Hún haföi gengiö i skóla i
þorpinu I sex ár og hún haföi verið
forvitin að kynnast þeim heimi,
sem hún las um i bókum, heimi,
sem haföi upp á aö bjóöa bila,
hitaleiöslur, sjónvarp og
verzlanir.
En hún haföi ekki kunnað við
sig i þeim heimi.
Nú var hún á leiöinni heim.
Heföi ég þá vitað hvernig heim-
kynni hennar voru, heimkynni,
sem hún þráöi svo mjög, heföi ég
alls ekki skiliö hana.
Hún var vel klædd, hrein og
fersk og ilmaði vel. Svarta háriö,
skásett augun og selskinnstaskan
komu upp um uppruna hennar.
Þrem vikum siöar hittumst við
á ströndinni viö Qanaq. Hún kom
á móti mér með dóttur sina við
arminn.
Það var mjög erfitt að sjá hvor
þeirra væri yngri.
Þær hlógu og flissuöu.
Aö baki þeirra gat ég greint
einhverja kofaþyrpingu, timbur-
bragga, sem virtust að falli
komnir. A timburflekum við
ströndina lágu húðkeiparnir og
þar voru óteljandi hundar.
Þetta var hennar heimur.
Um kvöldið var ég svo boðinn
heim til hennar. Herbergiö var
4x6 fermetrar og veggfastir
svefnbekkir tóku upp mestan
hluta herbergisins. 1 einu horninu
glumdi i segulbandi. Þarna næst
ekki I neinar útvarpssendingar.
Hvalspik og selakjöt.
Bræöur hennar voru á sjófugla-
veiöum, en eldri systir hennar og
dóttir voru hjá henni.
Maturinn var borinn fram i
bala, sem settur var á vegg-
boröiö, hrátt hvalspik og þurrkað
selskjöt.
Viö drukkum te með þessu og
ég átti lögg I viskýpela, sem við
settum út I teib.
Áfengi er sjaldgæfur drykkur á
þessum slóöum, þar sem Danir
hafa fengiö sig fullsadda á
ástandinu i Suöur-Grænlandi.
Hún dansaöi og söng, hún var
ánægö. Nú var hún komin á sinar
heimaslóðir, i það umhverfi sem
hentaöi henni bezt.
Rétt eins og fyrir
þúsund árum.
1 v e i ö i m a n n a b æ n u m
Querqertat hitti ég Eskimóakonu,
sem aldrei hafði kynnst ööru en
heimabyggð sinni, konu sem lifir
lifinu á sama hátt og formæður
hennar I aldaraöir.
Hún heitir Naujardlak og er um
fertugt, gift einum bezta veiði-
manni bæjarins. Andlil hennar,
sem reyndar alltaf var brosmilt,
var barkað af sól og isköldum
vindi.
Hún haföi sjö börn á heimilinu,
en mér varð aldrei ljóst hvort hún
átti sjálf öli börnin.
Veiöimannskonan er stolt, hana
munar ekkert um að sinna
börnum annarra, eins og sinum
eigin börnum, ef til vill eru það
börn veiöimanna, sem hafa oröið
úti á Isbreiðunni ....
Ég sá hana aldrei sleppa verki
úr hendi eða hvíla sig.
Eldsnemma morguns, sá ég
hana þjóta til strandarinnar meö
tóman poka og hnif I hendi. Hún
hljóp alltaf viö fót, stuttum en
hröðum skrefum.
Rekisinn er drykkjarvatn.
A ströndinni hjó hún mola úr
rekisnum, sem hafði losnað um
nóttina. Þar sem aldrei fer frost
úr jörðu, er hvergi drykkjarvatn.
Hún beygir sig og tosar fullum
pokanum upp á bakið og siðan
skokkar hún meö hann heim, til
aö bræða Isinn fyrir framan eld-
stæöið.
Maöurinn hennar kemur venju-
lega heim um hádegi, eða þegar
einhver, sem er á verði uppi á
fjallinu kallar, til að segja að það
sjáist til hvals úti á firðinum.
Þegar veiöimennirnir koma
meö hvalinn i togi, eftir nokkra
klukkutíma, gripur hún hnifinn og
flýtir sér til strandar.
Nú á að skipta veiðinni, aliir fá
sinn skerf.
Veizla hjá Eskimóum.
Já, meöal annarra orða, eitt er
það sem ég sá hana aldrei gera og
þaö var aö þvo upp leirtau.
Þegar Eskimóakona býöur til
veizlu, koma gestirnir með sin
eigin mataráhöld. I þessu tilviki
með drykkjarkrús og hnif,
hárbeittan hnif.
Maturinn er látinn á bert borðið
og svo verður hver að bjarga sér.
Krúsirnar eru fylltar með tei.
Slika konu getur Eskimói léö og
verið hreykinn af.
Það er sem sé ennþá lenzka
þarna að ljá nágranna konu sina.
En þaö er ekki til að velgja
bólið hans, heldur til aö leggja
honum liö. Veiðimennirnir geta
ekki veriö án kvenna sinna.
Þab skeöur oft ab veiði-
mennirnir fara i langar veiöi-
feröir, stundum til Kanada, þar
sem þeir veiða isbirni. Slika ferð
getur enginn fariö, án þess að
hafa konu með. Ef það skyldi nú
hittast svo á að eiginkona
mannsins er veik, eða komin að
þvi ab ala barn, svo hún getur
ckki fnrið nir-ð manni «innm þ,i
er það aðeins sjálfsagt að einhver
rþoipmu ijær hunum kunu aiim
Konu, sem getur séð um matinn,
fatnaðinn og hirt skinnin.
Og ef svo skyldi vilja til að þau
yljuðu hvort öðru, þarna úti i
auðninni, þá dettur engum i hug
aö fást um það. Þar er aðeins eitt
sem nokkru máli skiptir og það er
aö bjarga lifinu og færa björg i
bú, mat handa möunum og
hundum.
3M - CAT STEVENS
Framhald af bls. 27.
Nokkru áöur, en Cat Stevens
(iðlaðist þá frægð og viður-
kenningu, sem íionum hefur nú
hiotnast, kotn i Ijós að hann haföi
berkla. Eftir aö honum haföi
hlotnast sú vitneskja, lokaði hann
sig inni uin lengri tinia. Þcir
timar sem þá fóru I hönd voru
nokkurs konar timar opinberunar
fyrir Cat Stevens. Hann tók á
leigu bilskúr i London og dvaldi
þar, ásamt vinuin sinum tveimur
og einum gitar. Þá urðu til lögin,
scm færöu lionum þá aödáun og
viröingu sem raun ber vitni. Aö
vera mcð berkla, þýddifyrir hann
það sama og opinberun tveggja
siöustu áfanga á lifsleiðinni,
sjúkrahússins og kirkjugarðsins.
FramhalcL á bls. 36.
5. TBL. VIKAN 33