Vikan - 01.02.1973, Síða 34

Skuggagil
11. kafli.
Þrir dagar liöu áður en
taugarnar I mér voru komnar i
samt lag. Ég sá aldrei Lanee
Devois, og langaði heldur ekkert
til þess þvi að þaö var hann, sem
haflii ráðlagt mér aö losna við
hestahræðsluna mina með þvi aö
vera einhversstaðar nærri þeim.
Ég velti þvi fyrir mér, hvort hann
heföi nokkurn þátt getað átt i
þessari morðtilraun við mig. En
það virtist hreinasta fjarstæöa,
svo að ég beindi aftur huganum
að Polly frænku.
Hefði faðir minn verið heima,
er ég viss um, að ég hefði sagt
honum frá þvi, sem fyrir mig
hafði komið siðan ég kom aftur
heim. Móöir min kvaldist af
eilifum höfuöverkjum, svo aö ég
vildi ekki fara aö angra hana með
minum eigin vandamálum, né
heldur hræöa hana meö þvi, að
hugsanlegur moröingi væri þarna
á ferli.
Smámsaman jafnaði ég mig af
hræðslunni, aðallega vegna þess,
hve spennt ég var fyrir að máta
allan nýja fatnaðinn. Og móðir
min var enn búinn aö panta nýja
kjóla og allt mögulegt. Og svo var
ofan á allt annaö blá flauelskápa.
Ég bar lika með þögninni
áhyggjur minar út af Ellen
Randell. Ég haföi sem sé enga
hugmynd um liöan hennar, en
vissi hinsvegar að þessir fyrstu
dagar eftir uppskurö, voru hættu-
legastir. Auk þess vissi ég ekkert,
hvernig ég átti aö frétta af henni,
nema þá að biðja ekilinn að aka
mér.á stööina og komast þaðan til
New York. Ég átti næga peninga
til þess, en móðir min hafði harð-
bannað mér að fara, og ég vildi
ekki fara slika ferö án leyfis
hennar. Ég haföi séð, hvað hún
gat orðið æst og reiö, hvenær sem
nafn Ellenar Randell var nefnt,
og ég hugsaöi mér sennu þar sem
móöir mín mundi húðskamma
mig, og við ienda i rifrildi. Þvi
var ég áfram þögul um konuna,
sem ég elskaöi heitar en nokkurn
I heiminum.
- Að visu elskaði ég foreldra
mina, en það var svo nýtilkomin
ást, að mér fannst ég ekki sýna
þeim neina vanrækslu. En ég var
hrædd um að fá móður mina á
móti mér, út af Ellen Randell, þvi
að þá mundi hún krefjast
refsingar henni til handa, eins og
lög frekast leyföu. Kannski mundi
ég seinna finna lausn á málinu,
eða eitthvað gerast, svo að hún
slyppi við refsingu. En þangað til
var ráölegast að hafa sig hæga.
Ég vaknaöi á föstudagsmorgun
og teygði mig letilega i rúminu,
þegar Bridey barði létt að dyrum
og stakk svo höföinu inn úr
gættinni.
- Góðan daginn, ungfrú, sagði
hún. Móður yðar langaði að vita,
hvort þér væruð vöknuð.
- Já, það er ég, Bridey, sagði ég
glaðklakkalega. - Segðu henni, að
ég komi rétt strax niöur til
morgunverðar.
- Þaö skal ég gera, sagði hún og
lokaði hægt á eftir sér.
Ég fór fram úr og staðnæmdist
sem snöggvast fyrir framan
spegilinn, til þess að dást að
fallega nýja náttkjólnum, en hann
var einn af mörgum, sem frú
Bigelow haföi komiö með úr finu
verzluninni hans Stewarts. Alveg
fannst mér ég vera eins og
prinsessa.
Ég flýtti mér að baða mig og
klæöa. Svo burstaöi ég á mér
háriö og setti það upp. Morgun-
kjólarnir minir voru enn ekki
tilbúnir, svo að ég fór I einn nýja
dagkjólinn. Móðir min hafði
varaö mig viö aö vera I kjólnum,
sem ég hafði komið i til
Skuggagils, og ég gat ekki láð
henni það, þvi að hún haföi aldrei
séö mig i öðru.
Ég gekk beint niður I borð-
stofúna, þar sem allt gljáði af
svartviði. Stólarnir við borðið
voru afar skrautlegir. Móðir min
sat við annan borðsendann og til
hliðar viö hana var lagl a borö
fyrir mig, og mjög nærri henni.
Borðstofan var svo stór, að mér
fannst hún vera heill veizlusalur.
Ég hugsaði með mér, að það hefði
hún lika áreiöanlega verið i
fyrndinni, og mundi veröa þaö
aftur I framtiðinni. Mér hálfþótti
fyrir þvi, aö faöir minn skyldi
ekki vera þarna hjá okkur. Ég
hafði ekki séö hann siðan I vinnu-
stofunni þegar Ellen Randell bar
á góma. Og þar heföi áreiöanlega
orðið rifrildi, hefði ekki Lance
Devois rekizt inn.
Móðir min varð vör við þessi
vonbrigöi min og sagði: - Þvi
miður, elskan min, er hann pabbi
þinn i New York á stjórnmála-
ráðstefnu. Ég er hrædd um, að við
sjáum hann ekki oft fyrr en eftir
kosningarnar.
- Ég get skiliö, að þú sért
einmana, sagöi ég meö samúðar-
brosi.
- Ég verö nú ekki eins einmana,
þegar þú ert komin til min. Ég er
farin að hlakka til dásamlegs
sumars.
- Þakka þér fyrir, mamma. Og
þakka þér lika fyrir öll þessi
indælu föt. Mér finnst þau
næstum ofmikið handa einni
manneskju.
- 0, bull! sagði móöir min háös-
lega. - 1 dag förum við með
lestinni til Kingston, þar sem þú
skalt fá það,' sem á vantar af
fatnaði. Hvaö finnst þér um þaö?
Ég veit aiveg, að augun i mér
ljómuðu viö tilhugsunina, þvi að
ég var farin aö sakna borgar-
hávaöans.
- En spennandi! sagði ég og
ljómaði öll.
- En fvrst verburðu að bnrða
almennilega, sagði móðir min i
umhyggjuton.
Það var nú minnstur vandinn,
þvi að maturinn þarna i
Skuggagili var alveg dásam-
legur. Ég játaði meö sjálfri mér,
aö frú Voorn ætti heiður skiliö
fyrir þaö, og nú skyldi ég ekki láta
persónulega óvild til hennar
draga út áliti minu á henni sem
ráðskonu. Eftir morgunveröinn
hljóp ég upp I herbergið mitt,
syngjandi af gleði. Ég varð að
nota sama hattinn, sem ég var
með þegar ég kom, en hann fór
vel við hin fötin. Ég tók hanzkana
mina og netpokann úr skúffunni
og beið siðan i forsalnum eftir
mömmu. Hún var að vanda
vandlega uppstrokin, i dökk-
grænni dragt og meö tilsvarandi
hatt skreyttan gervilaufi. Hún
var afskaplega nýtizkuleg og
hrifandi.
tJti fyrir beið vagninn okkar.
John, sem var miðaldra, rjóð-
leitur maður. hjálpaði okkur upp i
hann. settisf á ökusætið,
snert' *-stsna létt méð
taumunum, ei, bridey stóð á
tröppunum og kallaöi kveðju til
okkar. Frú Voorn, sem stóð viö
hlið hennar, pindi fram bros og
óskaði okkur góðrar feröar
Þegar við lögöum af stáö, rétti
Bridey upp báðar hendur og
hoppaöi hvað eftir annað, fra sér
af kæti. Hvað ég vildi hafa getað
tekið hana meö okkur. Hún var
svo elskuleg stúlka. Ég ásetti mér
að koma henni á óvart meö ein
hverri smágjöf, sem ég skyldi
kaupa fyrir mina eigin aura
Við ókum eftir sama veginum
og ég hafði farið fyrir fáum
dögum. Mamma gerði enga
tilrnnn til snrntnls ng ép 1’ •*
dæmi hennar E2n þessi tiögn
gat nier tækiiæn tu að dn ssa ,
mig fegurö landslagsins það var
ýmist hrjóstugt eða ræktað.
Eitthvert fólk og nokkur börn
veifuöu til okkar þegar viö ókum
framhjá. Móöir min kinkaði
aöeins kolli, en ég veifaði
glaölega og kallaði kveöju á móti
Móöir min horfði á mig hissa og
hneyksluð.
- Ég get ekki aö þvi gert,
mamma, sagði ég. - Það er
einmanalegthér um slóöir og ætti
34 VIKAN 5. TBL.