Vikan - 01.02.1973, Síða 36

En mitt I önn dagsins, þegar
Cat hafði lengi dvalið i eigin
heimi tónlistar og einmana-
kenndar, birtist skyndilega geisli
Ijóss og hlýju, jafnvel 'ástar,
stúlka að nafni Pattie
d’Arbanville. Leiöir þeirra voru
óaðskiijanlegar um lengri tima,
en hún hvarf einn dag, jafn-
skyndilega og hún hafði komiö.
Cat Stevens tók músikina fram
yfir hana. En eftir varö
minningin um Pattie d’Arbanville
I laginu Lady d’Arbanville, sem
Cat samdi eftir að leiöir þeirra
skildu.
Síðan þetta gerðist hefur margt
breytzt I lífi Cat Stevens, en hann
er enn einbúi I eigin heimi ljóða
og laga. Samt sem áöur eiga ljóö
hans og lög alltaf hljómgrunn I
nútimaþjóöfélagi efnishyggju og
streitu. „Hið syngjandi skáld”,
leggur mönnum orö I munn.
Söngur hans á samleiö með ört
fjölgandi mannkyni, hann á þaö
skilið, aö á hann sé hiustaö. Sam-
setning laga og ljóða er nú út-
breiddast tjáningarform nútima-
þjóðfélags. Þeim, sem þar
auönast aö standa meö höfuö og
heröar upp úr mcöalmennskunni
eiga eftirtekt skilið.
HVITAR NELLIKKUR
Framhald af bls. 13.
Angela Forrest sagði: — Jóhn
frændi var e;nn slns liös hérna I
New York. Þetta geröist allt á af-
mælisdaginn hans. Skyldfólkið —
allur hópurinn — var komiö til
borgarinnar til þess að boröa hjá
honum kvöldverð. Ég kom
snemma til þess að færa honum
dálitla gjöf, en enginn svaraði
þegar ég hringdi. Ég varö hrædd,
og fékk húsvörðinn til að opna
fyrir mér.
— Það fyrsta, sem viö sáum
þegar viö komum inn I setu-
stofuna voru hvitar nellikur, sem
voru dreifðar um allt gólfteppið.
Þarna var lika blómavasi —
brotinn — og vatnspollur. — Ég
laut niður til þess að tina upp
blómin og sá þá, að sum þeirra
voru með rauöum blettum.
Þannig kom ég að John frænda.
Hann lá þarna með skamm-
byssuna i hendinni — og haföi velt
vasanum um koll þegar hann
datt. Það setti að henni hroll. —
Þetta var blóð á nellikunum.
Hún þagnaöi, rétt eins og hún
væri að herða sig upp i að geta
haldiö áfram. Trant lagði ekkert
til málanna, en tautaði aðeins:
— Og svo?
— Svo kom lögreglan auðvitað,
og athugaði þetta og sagði siðan
að það væri sjálfsmorð. Nei, ég
tók ekkert mark á nellikunum þá
strax. Mér fannst bara einkenni-
legt, að þær skyldu vera þarna,
afþvi að John frændi var enginn
blómavinur, en . . .þaö var ekki
fyrr en þaö næsta kom fyrir aö
mer fannst þessar nellikur vera
eitthvað . . . .óhugnanlegar.
— Komu þær vfðar við sögu?
— Já, fyrir tveimur mánuðum.
Þá var þaö hún frænka min hún
frú Lucia Dean. Hún var föður-
systir min. Hún dó lika á afmælis-
daginn sinn. Dean — Chippogue,
Long Island. Munið þér eftir þvi?
Trant mundi eftir þvl. Þetta
hafði verið utan hans umdæmis,
en kunningi hans, Cadbury full-
trúi I lögreglunni I Chippogue,
hafði talið þetta mál eftirtektar-
vert. Miðaldra kona af heldra
taginu, sem haföi haldið afmælis-
veizlu, hafði seinná fundizt I bil-
skúrnum slnum dauð af út-
' blástursgasi. Likskoðarinn haföi
taliö þetta vera slys, og ekkert
samband fannst milli þess arna
og dauða bróður hennar.
— Fjölskyldan okkar kemur
alltaf saman á afmælisdögum
sagöi Angela Forrest. — Það er
hérumbil það eina, sem við
sjáumst. Viö vorum öll heima hjá
Luciu frænku. Nellikurnar komu
þá um morguninn. Þær hljóta aö
hafa verið sendar nafnlaust, þvl
aö hún spurði mig, hvort ég hefði
sent þær. Það hafði ég ekki.
Seinna fannst hún I bilnum I
skúrnum — dauð. Mennirnir hans
Cadbury fulltrúa báru hana inn I
stofuna. Viö komum þangað öll.
Nelllkurnar voru þarna hjá
likinu. Þefurinn af þeim virtist
vera þarna um allt — þessi sæti,
andstyggilegi þefur . . . .rétt eins
og þær hefðu verið sendar i
jarðarförina hennar. Röddin I
henni bilaði. — Þarna komu
nellikurnar I annaþ'sinn. Og svo i
dag þegar ég opnáöi öskjuna, þá
sá ég . . . .
Hún greip höndum fyrir
andlitið.
Trant spurði lágum rómi: —
Sögðuð þér honum Cadbury full-
trúa frá nellikunum?
— Auðvitað. Röddin var hás. —
Hann haföi engan áhuga á þvl og
sagöi, að það væri bara tilviljun.
— Þrjár tilviljanir, tautaði
Trant. — Ég býst við, að þér ætlið
aö halda afmælisveizlu I kvöld,
ungfrú Forrest?
— Já. Fyrir alla fjölskylduna —
eöa það, sem eftir er af henni.
Þau ætla að gista hjá mér.
— Segið þeim aö koma ekki.
— Það get ég ekki. Ég . . . Hún
þagnaði. — Þér haldið þá virki-
lega, að ég sé I hættu? Yður finnst
ekki ég vera brjáluð að halda
þetta?
— Nei, það er eitthvað meira en
tilviljun, að tvær manneskjur fá
nafnlaust sendar hvltar nellikur á
afmælisdaginn sinn, og deyja svo
nokkrum klukkutimum seinna.
Vitanlega held ég yður ekki vera
brjálaða. Trand horfði fast á
hana. — Hafa hvltar nellikur
nokkra sérstaka þýðingu hjá
skyldfólki yöar?
— Ekki það ég veit.
— Þetta er einkennilegt, sagði
Trant. — Moröingi, sem sendir
væntanlegu fórnardýri sinu blóm.
Mjög óvanalegt. Þér hafiö engan
sérstakan I fjölskyldunni
grunaöan?
— Nei.
— Engan, sem hefur einhvern
sérstakan hag af þvi að losna við
frænda yðar og frænku og yður
sjálfa?
Hún hikaöi. — Jæja, að vissu
leyti gætum við öll haft tilgang
með þvi.
— Aö vissu leyti?
— Já, það mætti að minnsta
kosti kalla þaö tilgang. Það var
faðir minn, sem átti allar
eignirpar. Þegar hann dó haföi
hann stofnaö sameiginlegan sjóð.
Vextirnir af honum skiptast jafnt
með bræðrum hans og systrum,
börnum þeirra og svo mér. Ef
einhver fellur frá, skipta hinir
hans hluta á milli sin.
— Það mundi ég'nú kalla nægi-
legan tilgang. Trant tók eina
nellikuna af borðinu. — Hvernig
komu þessar til yðar?
— I pósti. Með hraðboða. I
ómerktri öskju.
— Hversvegna getið þér ekki
frestaö þessu samkvæmi yöar?
Hún leit á hann með
örvæntingarsvip, —Til hvers gæti
það verið? Ef blómin þýða það
sem ég held, gæti ég ekki komið I
veg fyrir það með þvl að fresta
samkvæminu. Hún þagnaði. —
Það er ekki nema eitt til ráöa. Ég
hef ihugað þaö vandlega og ég er
viss um þaö.
— Og hvað er það?
— Að halda veizluna og gefa
moröingjanum öll tækifæri — og
reyna svo að koma upp um hann.
Hún hallaöi sér I áttina að honum
með ákafasvip. — Þessvegna
kom ég til yöar. Ég hélt, að þér
munduö ....
— Koma I samkvæmið?
— Já. Ég veit, að það er hræði-
lega......
— Óvenjulegt? greip Trant
fram i.
— En ég er hrædd. Það get ég
alveg játað . . . .En það mundi ég
ekki vera ef þér væruð hjá mér
þegar hættan dynur yfir.
Þegar Trant leit á friöa andlitið
á henni, játaði hann með sjálfum
sér, að það var ekki lögreglu-
spæjarinn einn, sem hrærðist af
þessari bón hennar.
— Þaö væri nú dálitiö áberandi
að koma með lögreglumann i
samkvæmið. Ég held - að það
væri betra að hafa þaö gamlan
vin eða tilbiðjanda?
Andlitiö á Angelu Forrest
ljómaði. — Þér ætliö þá að’koma?"
— Með ánægju, s^gði Trant. —
Meö sérstakri ánægju.
Það v,ar átakanlegt aö sjá, hve
mjögdlenni léíti. Þaö var eins og
þungu fargi heföi veriö létt af
henni. Hún stóö.jupp og rétti
honum spjald, sem hún tók upp úr
töskunni sinni. — Hérna er
heimilisfangið. Þetta er gamall
kofi, en ég erfði hann eftir fööur
minn og á mér engan annan veru-
stað. Og ég get ekki lýst þvi, hve
þakklát ég er yður.
— Oöru nær, sagði Trant. — Það
er ég, sem er yður þakklátur.
— Fyrir hvað?
Trant brosti. — Fyrir að gefa
mér eitthvaö áhugavert umhugs-
unarefni — og fyrir þaö, hve vel
þér dönsuöuö þarna forðum.
Þegar hún var farin, tók hann
upp eina hálfvisnuðu nellikuna og
starði á linu blöðin.
Slðan greip hann simann.
Samtalið við Cadbury fulltrúa,
sem nú fór á eftir, sannfærði
Trant um það, að eitthvað væri
freklega athugavert við þessa
Forrest-ætt. Cadbury var glöggur
og rólegur. Hann átti fyrirlitningu
harðgeðja manns á kvenlegum
duttlungum svo sem hvitum
nellikum, óhugnanlegum, og full-
yrti, að Forrest ofursti hefði
alveg vafalaust framiö sjálfs-
morð. En jafnframt játaði hann,
aö hvaö snerti frú Dean gæti verið
öðru máli að gegna. Enda þótt
Cadbury heföi engar sannanir á
hendinni til þess að gruna neinn
sérstakan, var hann sannfærður
um, að þetta „slys” frú Dean I
bllskúrnum heföi veriö morð.
— Kallaðu þaö hugboð ef þú
vilt, tautaöi hann I simann, — en
það er að minnsta kosti hugboð
með tuttugu ára reynslu að baki.
Mig grunaði morð þá, og mig
grunar það enn.
— Eftirtektarvert, tautaði
TranL
Eftir tiu minútur haföi Trant öll
smáatriði viðvikjandi dauða frú
Dean á fingrunum. Hann vissi nú,
aö hvaö snerti tækifæri, þá haföi
öll f jölskyldan möguleika á þvi aö
láta þetta llta út sem slys. Þarna
var um fjórar manneskjur að
ræða: Philip Forrest, bræðrung
Angelu, piparsvein og miðlungi
velstæöan vixlara frá Wall Street,
all—drykkfelldan, Herbert og
Lucy Bartram, tvlburasystkin,
bæði sérvitur og niðursokkin i
efnafræöi, og loks var þarna
ungfrú Ellen Forrest, ógift fööur-
systir Angelu, sem Cadbury lýsti i
stuttu máli sem „óþolandi
hryllingi”.
Áöur en Tranthringdi af, spurði
hann: — Þú ert viss um, að
þefurinn, sem þú fannst i
bilskúr frú Dean hafi ekki verið
af-nellikum?
— Nellikum, þó þó, snörlaöi I
Cadbury. — Þessi Forrest—stelpa
meö nelllkurnar slnar. Ef þú vilt
vita það, þá er hún álika biluö og
allt hitt hyskiö.
— Nei, ekki vildi ég nú segja
það, sagöi Trant móögaður. —
Alls ekki.......
Um kvöldiö kom Trant i húsiö,
36 VIKAN 5. TBL.