Vikan - 01.02.1973, Qupperneq 37

fo
sem Angela hafði visað honum á.
Þetta var þunglamalegt gamalt
múrsteinshiis i hverfi, sem var á
fallanda fæti. Hann var vel
klæddur hafði lagt sig i lima að
vera eins ó—lögreglulegur og
hann gaL Aöur en hann hringdi
svipaöist hann um, hvort
borgaraklæddi lögregluþjónninn,
sem hann hafði beöiö um, sér til
fulltingis væri kominn. Maðurinn
var "þarna, þar sem litið bar á
honum og beið við endann á
sundi, sem lá fram meö húsa-
garðinum aö baki. Trant kinkaði
kolli til hans og gekk siðan að
framdyrunum til aö gera vart við
sig.
Angela kom sjálf til dyra. Hún
var Iklædd rjómagulum kjól, sem
jók enn á fölva hennar. En hún
hafði samt aðdáanlegt vald á
framkomu sinni. Hún hló ofurlitið
um leið og hún sagði:
— Jæja, ennþá er ég tórandi.
Trant hafði næstum látiö
blekkjast af þessum hlátri, en
þegar hún dró hann inn i for-
stofuna, fann hann, að hand-
leggurinn á henni skalf.
— Ég var að vona, að þér
kæmuð fyrstur, en hann Philip
frændi .minn er kominn á undan
yður. Hún lækkaði röddina. —■
Finnst yður ég ætti að gera ein-
hverjar sérstakar ráðstafanir?
Trant leit á hana með hlvöru-
svip,
— Þér skuluð ekki vera ein með
neinum. Það er allt og sumt. Og ef
hægt er, þá finnið einhverja átyllu
til aö hafa mig með yður. Lofið
mér þvi.
Einhverri hræðslu brá fyrir
i augum hennar. — Ég lofa þvi.
Philip Forrest var einn I stóru
stofunni með kokteilhristir hjá
sér. Hann var aö láta undan
þessum „veikleika” sinum, sem
Cadbury fulltrúi hafði getiö um,
og þegar Angela kynriti hann var
hann þegar orðinn tilfinninga-
litill.
I stórri silfurskál á slag-
hörpunni var fjöldinn allur af
hvitum nellikum og Trant varð
illa viö ér hann kom auga á þær.
Hvorki þessi blóm né heldur
þvaðrið i Philip jók neitt á gleöina
við þetta tækifæri, sem annars
var kallað vera gleöisamkoma.
Og ekki bættu Bartram-
systkinin úr skák. Herbert og
Lucy, efnafræði—tviburarnir,
bæði rauðhærö með grúskarasvip
og skjálfandi raddir, gátu ekki
um annað talað en nýjustu
rannsóknir á kjörsviði sinu.
Þegar þau höfðu sagt Angelu, aö
þau yröu að fara strax eftir
kvöldveröinn og á mikilvægan
fyrirlestur, fengu þau sér kokteil,
gömbruðu hvort upp I annaö og
skiptu sér ekki af neinum öðrum.
Eina þjónustustúlkan, sem var
býsna hörkuleg var að koma inn
meö nýjan kokteilhristi, þegar
dyrabjöllunni var enn hringt.
— Þetta er hún Ellen frænka.
Ég skal fara fram, Mary. Angela
var komin af stað út úr stofunni,
en mundi þá aðvörun Trants,
sneri við, tók i hönd hans og dró
hann með sér út úr stofunni. A
leiöinni út úr forstofunni, vogaði
Trant sér að segja: — Töfrandi
skyldfólk.
Hún gretti sig. — Blöiö þér
þangaö til þér sjáið hana Ellen
frænku.
Þegar þau opnuðu dyrnar, stóð
Ellen frænka þar, stór, bosma-
mikil og ægileg og stikaöi inn.
Þessi „óþolandi hryllingur” hans
Cadburys var með þykka feröa-
tösku i hendi og heimtaði, að sér
væri strax fylgt til herbergis sins,
þar sem hún ætti að gista.
Angela fylgdi frænku sinni til
herbergis uppi á lofti, andspænis
stiganum, en Trant rak lestina
með ferðatöskuna i hendi. Þegar
Trant setti hana frá sér viö
rúmið, rak Ellen frænka upp
skaðræðisöskur og benti á
svartan kött, sem var aö gæöa sér
á dauðri mús undir skrifborðinu.
— Kettir, Angela. Og þú sem
veizt, að ég hef ofnæmi fyrir
köttum. Nú geri ég ekki annað en
hnerra næstu klukkutimana.
— Fyrirgeföu frænka, sagöi
Angela. — Ég skil bara ekki i
hvernig Minnie hefur 'getað
komizt hingað inn.
Angela fjarlægði köttinn — og
músina — en Ellen frænka lét sér
ekki segjast. Sér væri ómögulegt
að sofa I herbergi þar sem köttur
hefði veriö, sagöi hún. Með upp-
gjafarstunu sagði Angela:
— Gott og vel, frænka. Ég skal
sofa hérna sjálf. Þú getur fengiö
mitt herbergi. Hún sneri sér að
Trant. — Kannski þér vilduö vera
svo vænn að taka töskuna. Það er
rétt hérna eftir ganginum.
Ellen frænka var ekki einu sinni
ánægð með herbergi Angelu. Það
var svo kalt, sagöi hún. Þar var
fornlegur gasofn, og Trant kveikti
á honum. ~
^.Ellen frænka hnerraði. — Þetta
er skárra. — Jæja, Angela, láttu
okkur nú fá að boröa. Ég er ban-
hungruð.
Þessi afmæliskvöldveröur varö
heldur bágborin athöfn. Engin
skipti sér neitt af Angelu, sem
reyndi eftir mætti að vera al-
mennileg. Philip Forrest, sem nú
var orðinn býsna drukkinn, át
eins og hálfsofandi, Bertramsyst-
kinin gjömmuöu hvort framan i
annað og Ellen frænka barmaði
sér.
Trant, sem var næstum viss
um, aö einhver þarna við borðið
væri morðingi, var alveg i vand-
ræðum. Starf hans hafði veitt
honum vissa virðingu fyrir
moröingjum — einkum þó þeim,
sem höfðu svo mikið hugmynda-
flug aö senda fórnardýrum sinum
blóm. En nú fann hann ekkert
sem gæti vakið aðdáun hans á
gestunum þarna.
Loksins sneru þau öll aftur til
setustofunnar. Stúlkan hafði sett
bakka meö kaffikönnu og likjör-
glösum og flösku af kirsiberjavini
á borö við arininn, og Angela
var aö bjóöa likjörinn þegar
Philip frændi rétti nægilega úr sér
til að tauta:
— Hæ, biðið þið andartak. Ég er
með gjöf til hennar Angy. Hún er i
frakkavasa minum. Hann slagaði
fram i forstofuna og kom aftur
með konjaksflösku. — Alvöru-
konjak, tilkynnti hann. Miklu
betra en þetta kirsi-
berjagums.Hann opnaöi
flöskuna, hellti litilli lögg i glas og
skellti henni i sig. — Til hamingju
með afmælið, Angy. Hann gusaði
nokkru I annaö glas og rétti henni.
Angela brosti uppgerðarlega
þakkaði honum fyrir og setti
glasið á borðiö hjá sér en hellti
kirsiberjavini i glös handa
Bartramsystkinunum og Trant.
Philip veifaöi konjaksflöskunni
framan i Ellen frænku.
— Hvernig væri að fá sér einn
dramm úr afmælisgjöfinni
hennar Angy, frænka?
— Þú ert fullur, Philip. Ellen
frænka hvessti á hann augun. —
Heyröu Angela, hvað ertu að vilja
með þessar hvitu nellikur? Þú
veist, að ég hata þær. Allt fullt hjá
mér af þessum verölauna-
skjölum, sem Lucia vann fyrir
nellikurækt. Mér er kalt. Náðu I
sloppinn minn. Hann er efst i
töskunni minni.
Trant stóö upp. — Ég skal ná i
hann, frú Forrest.
Þegar hann kom niður aftur
með sloppinn, sá hann Angelu og
Bartramsystkinin i forstofunni.
Þau voru að troða sér i yfir-
hafnirnar og kveina út af þvl, að
nú yröu þau ofsein á fyrir-
lesturinn.
— Góð veizla. Kvenkyns-
helmingurinn af tviburunum
potaði I kinnina á Angelu. — Við
verðum komin aftur klukkan
hálftólf. Vertu ekki að vaka eftir
okkur. Hefurðu lykil?
Angela gaf henni lykil og
tviburarnir þutu út og skelltu á
eftir sér útihuröinni.
Angela leit vandræöalega til
Trants. — Ég skammast min nú
mest fyrir aö hafa farið að bjóða
yöur.
Hann brosti. — Ég kom nú
aldrei til þess að skemmta mér.
— Ég veit. Fallega andhtiö a
henni var fölt. — En allt
þetta . . . .þetta er svo leiðinlegt
og hversdagslegt. En svona er
þetta fólk alltaf. Ég er næstum
farin áð halda, að þetta hafi verið
allt imyndun hjá mér og
aö.......
— Eru hvitu nellikurnar
óhugnanlegar?
Hún skalf. — Ja, hvað finnst
yður?
— Mér er enn ekki farið að
finnast neitt, sagði Trant. — Ég
bara bið og hef augun hjá mér.
Þegar Trant kom aftur inn i
stofuna, lagöi hann sloppinn á
feitar heröarnar á ungfrú
Forrest. Philip, sem nú var
orðinn ólundarlegur hreifði sig
eitthvað i stólnum. — Æ, i guðs
bænum, getur enginn verið
skemmtilegur? Drekktu, Angy.
Þú ert ekki farin að snerta á
afmælisgjöfinni þinni.
Hann seildist eftir konjaks-
flöskunni og hellti i handa sjálfum
sér.- Angela seildist eftir
likjörnum sinum, brosti til
frænda sins og bar glasið upp að
vörunum. Hún ætlaði rétt að
fara að súpa á, þegar hún
hrukkaði enmö með einhverjum
tortryggnissvip og setti glasið frá
sér aftur.
Trant flýtti sér að segja: —
Angela, ég held að þú sért með
glasið mitt. Hérna er þitt.
Hann færöi glasiö sitt til hennar
og tók hitt. Hann lyfti þvi upp að
nefinu, svo aö litið bar á. Þá varð
honum ljóst, hvað haföi komiö
Angelu til að hika.
Nú-var hann kominn i æsing.
Loksins var samkvæmið farið að
veröa . . . .óvenjulegt. Hann
gerði sér upp kæruleysi og fór aö
tala um simahringinguna, sem
hann heföi gleymt, og baö Angelu
um að vlsa sér a slmann. Hún hélt
enn á kirsuberjavinglasinu sinu,
5. TBL. VIKAN 37