Vikan - 01.02.1973, Síða 39

A svipstundu var Trant kominn
upp á þakið á útskotsglugganum
og klifraöi siBan hljóölaust upp
eftir rennunni aö glugganum hjá
Angelu.
Hann hélt niöri i sér andanum
er hann smeygöi sér inn i kol-
dimmt herbergiö. Stóö siöan
grafkyrr og hlustaöi. Þungar
hrotur bárust frá rúminu, og
honum stórlétti aö heyra þær.
Þá haföi hann ekki komiö of-
seint.
Hana læddist aö rúminu. í
myrkrinu gat hann rétt aöeins
greint aö þarna lá einhver
sofandi. Eitthvaö hvitt var þarna
á boröinu. Hann snerti viö þvi.
Þaö var glas. Hann bar þaö upp
aö glugganum og sá, aö það var
hálffullt af mjólk. Hann hallaöi
þvi og snerti aöeins mjólkina með
tungunni. Bragöiö af henni sann-
færöi hann um grun sinn. Mjólkin
var blönduö svefnlyfi.
Hann mundi, hvernig hagaði til
þarna i herberginu. Hann renndi
sér framhjá gasofninum og að
fataskápnum og smeygði sér inn i
hann. Meöan hann beið þar i
myrkrinu gat hann heyrt óreglu-
legan æöaslátt I sjálfum sér.
Hann gat séö á lýstu úrskifunni
sinni, aö hálftimi var liðinn áður
en hann heyröi fótatak úti i
ganginum'. Það staönæmdist viö
dyrnar. Siöan heyrði Trant iskur i
lykli, sem var snúiö varlega i
skraúni. . . Þaö gnauöaði ofur-
litiö i huröinni, þegar hún var
opnuð. Nú var daufa fótatakiö
komiö inn i herbergið.
Eftir andartak heyröi Trant
fyrsta hljóöið, sem hann haföi
veriö aö biöa eftir — i glugganum
þegar hann var lagöur aftur.
Spennan var næstum óþolandi,
meöan hann beiö eftir ööru og
miklu óhugnanlegra hljóöi.
Og meöan hann beiö inni á milli
allra ilmandi kjólanna, kom þaö
hljóö. Hvæsiö i gasi, sem
streymdi út.
Nú var stundin komin. Hann
renndi sér hljóölaust út úr^
skápnum og aö huröinni og sneri
baki upp aö henni. Gasiö
suöaöi óhugnanlega I myrkrinu.
• Hann gat óljóst séö manris-
myndina, sem færöi sig frá
ofninum, mannsmyndina, sem
haföi brotizt inn i herbergiö, og
opnaö fyrir gasiö — án þess aö
kveikja á þvi.
Hann reif I slökkvarann á
veggnum. Um leiö og ljósiö
kviknaöi var rekiö upp hljóö..
Trant renndi augunum frá Ellen
frænku sem lá i dásvefni, aö hinni
mannsmyndinni, sem stóö stjöifS-
milli rúmsins og gasofnsins.
Þetta var Angela Forrest. Húri
var komin i svartan kjól i staö
samkvæmiskjólsins. Hún staröi á
hann ósýnum augum.
Hann sagöi lágt: — Þetta er vist
venjulega kallað aö standa
moröingjann aö verki. Hann geröi
ofurlitla þögn. — En úr þvi það
veröur vist erfitt aö kæfa Ellen
frænku án þess aö kæfa okkur um
leiö, þá ætla ég meö yöar leyfi aö
skrúfa fyrir gasiö.
Angela Forrest meö svarta
háriö niöur um náfölt andlitiö,
sagöi ekki neitt. Hann gekk aö
ofninum, skrúfaöi fyrir hann og
tók sér svo aftur stööu viö
huröina.
Röddin i honum var næstum af-
sakandi, er hann sagöi: — Þaö
var heimskulegt af mér aö segja,
aö hér yröu ekki fleiri morö
framin I nótt. Þér sjáiö, aö mér
skjátlaöist illilega. Mér sást yfir
dauöu músina.
Hann hélt áfram aö horfa á
hana. — Mér varö þaö ekki ljóst
fyrr en fyrir fáeinum minútum,
aö þér höföuö sett köttinn og
músina inn i gestaherbergið, til
þess aö Ellen frænka meö alla
katta—óbeitina sina heimtaði aö
hafa herbergjaskipti við yöur. A
morgun átti svo' aö finna hana
vesalinginn, gaseitraða i rúminu
yöar. Og þar eö enginn v«issi um
þessi rúmaskipti, mundu allir
halda, að hún hefði verið myrt i
misgripum fyrir yöur.
Hann þagnaði, en sagði siöan:
— Þegar ég frétti hjá manninum
minum þarna úti, að systkinin
væru komin inn, varö ég dauö-
hræddur, þvi að ég skildi, að þér
munduö ekki myröa Ellen frænku
fyrr en þau væru komin hingaö til
aö veröa grunuö. Nú
jæja.......en ég kom nú samt i
tæka tiö . . . . ekki satt?
Trant hélt áfram dapur i
bragði: — Þegarég fórhéöan fyrr
i nótt, haföi ég gert mér ljóst, að,
aö þér höföuð sjálf komiö i kring
þessari eitrunartilraun. Já, ég sá
þa; aö þér væruö klók, en vanmat
yöur bara. Þér voruö litla hrædda
stúlkan. Ég var stóri sterki lög-
reglumaðurinn, sem átti að foröa
yöur frá aö veröa myrt. Þaö var
■ klóklega *venjulegt aö gera
löf^reglumann aö verndara yðar,
áöiw en þér frömduö moröiö.
— Þér vissuö nákvæmlega,
hverskonar saga mundi rugla
fyrir mér. óhugnanlegar hvitar
nellikur á afmælisdaginn sem vá-
boöa. Og vissulega lét ég
blekkjast þangaö til þaö datt út úr
henni Ellen frænku, aö frú Dean
heföi ræktaö hvitar nellikur. Þá
varö mér ljóst, aö þær voru lik-
legustu blómin. til aö finnast
heima hjá frú Dean og hjá bróöur
hennar.
Angela Forrest haföi kreppt
hnefana.
Trant sagöi lágt: — Liklega
hafiö þér ekki myrt ofurstann, en
þessi tekjuauki, sem þér fenguð
viö fráfall hans hefur liklega gefið
yöur hugmyndina að losna viö frú
Deanlika.ÞaÖvartaliö vera slys,
en nýlega frétti ég, aö Cadbury
fulltrúihélt þaö vera morö. Hann
yppti öxlum. — Og svo settuö þér
upp þennan skripaleik. Sniðug aö-
ferö til aö sanna sakleysi yöar og
losna við Ellen frænku um leiö.
Brosið á honum var næstum
afsakandi. — Hversvegna gerðuð
þér þetta?
Nú leiftruðu augun i Angelu.
Hún æpti argandi röddu: — Þetta
voru minir peningar. Faöir minn
átti þá og hin áttu engan rétt á
þeim.
— Æ, hjálpi mér. Trant
andvarpaði. En hversdagsleg
ástæða. Ég var að búast við ein-
hverju frumlegra.
Það var nokkrum dögum eftir
handtöku Angelu Forrest, aö
Trant fann visnaða nelliku undir
einhverjum blöðum á borðinu
sinu. Meö næstum lotningu tók
hann hana upp og setti hana niður
i skúffu. — Þetta er gott i endur-
minningarnar minar, sagöi hann
lágt.
EILÍF ÆSKA
Framhald af bls. 22.
ekkert skritiö að hún væri illa
upplögð. Henni fannst lika nú-
oröið að það væri heimskulegt af
sér aö ætla að fá eitthvað upp úr
Villeneuve. Þetta var liklega allt
vegna þess að hún hafði alltof rikt
hugmyndaflug.
En eitt kvöldið, þegar hún lá i
rúminu og las, heyrði hún að
drepið var varlega á dyrnar, sem
lágu inn i herbergi Martins. Hún
gekk til dyranna og opnaði svo-
litla rifu.
— Má ég tala viö þig, aðeins eitt
augnablik? hvislaöi hann.
Hún hleypti honum inn. Hann
var náfölur og tekinn, en leit út
fyrir að vera með sjálfum sér, svo
hún bauð honum inn i dagstofuna
og kveikti ljós.
— Karlinn hefur um mig vörð,
sagöi hann og hné máttvana niður
i stól. Hann hefir fengið sex leyni-
lögreglumenn frá Lausanne og
þeir gæta min dag og nótt. Hann
segir að það sé til að gæta þess að
ég nái ekki i hass, en ég trúi þvi
rétt mátulega
— Hversvegna trúir þú þvi
ekki?.
— Vegna þe'ss að ég held að
hann væri ánægðastur, ef ég
gleypti nokkra mola og fleygði
mér svo út af svölunum.
— Martin, ég held þú dæmir
hann rangt.
Hann horfði undrandi á hana. —
Hvernig getur þú sagt þetta, gu,
sem veizt hvernig þau eru búin að
ljúga einum úr og öðrum i?
— Já, en það er ekki þar með
sagt að föður þinum þyki ekki
vænt um þig.
— Ég skil ekki hvernig þú getur
ennþá verið svona trúgjörn.
Hversvegna heldur þú áð þessir
verðir séu hér?
— Ég veit það ekki, en mér
finnst það mjög sennilegt að það
sé til aö halda þér frá eiturlyf jum.
— Ef þaö væri rétt, þá er auð-
veldara að taka Kurt Otterlie
fastan. Þaö væri auðvelt fyrir
þau.
— Þau, segir þú.
— Já, þau eru öll saman um
þetta, pabbi, maðurinn þinn,
Mentius og lafði Kitty.
Hún ók sér i stólnum, henni leið
illa og nú hafði tortryggnin
vaknað hjá henni að nýju. —
Hversvegna heldur þú að þessir
verðir séu hér? spurði hún.
Hann lækkaði róminn. — Viö
erum fangar, öll þrjú, þú, ég og
Hugh. Þessir verðir eiga að passa
það að við komumst ekki burt frá
höllinni. Nú heldur þú auðvitað að
ég sé undir áhrifum, en það er
ekki rétt, ég hefi ekki fengið reyk
i tvo sólarhringa. Þú heldur lika
aö faðir minn sé góöi gamli
karlinn, sem ekki gerir flugu
mein . . .
— Það held ég ekki.
— Hann mútaði mér til að koma
I