Vikan - 22.03.1973, Blaðsíða 37

h TJÖLBREYTT 1
| cÚHVAL 1
H QÆRDINUEFNA^
ia _ 0
m
■
i cuiGcnum 1
Kj Grensasvegi 12 sími 36625
lengur til aö leita aö mátulegum
steinum, heldur henti töskunum i
skuröinn án frekari umsvifa. En
þaö fór eins og vænta mátti:
steinarnir hrukku tlr töskunum I
kastinu og þær sukku þvi ekki.
Diamantenpaul brá viö hart og
klæddi sig úr öllu nema nær-
b"xum. Hann skalf eins og hrisla,
þvi aö Iskuldi var og talsvert
frost, en hann þoröi meö engu
móti aö hætta á aö töskurnar
fyndust. Honum datt nú fyrst i
hug aö á þeim væru fingraför
þeirra Ollenburgs. Hann var i
þann veginn aö vaöa út I skuröinn
i þeim tilgangi aö sökkva
töskunum, þegar hann mætti
kornungu kærustupari, sem setti
ekki kuldann fyrir sig fremur en
hann. Þeim brá nokkuö
undarlega viö að mæta þarna
næstum allsberum manni, og þar
eö Kron óttaöist að þau kynnu aö
taka hann fyrir stripisjúkling og
æpa á hjálp, þreif hann sem
skjótast föt sin og skó og hljóp á
brott eins hratt og hann komst.
Hann nam staðar i runna
nokkrum, góðan spöl frá parinu,
sem ekki vissi hvaöan á þaö stóð
veörið, og klæddi sig i snarhasti.
Þá var komið á hann slikt fum að
hann var góða stund aö finna
afturbilinn sinn. Hann ók aftur til
Dusseldorf, þá orðinn innkulsa og
með kvef I aðsigi. Hann boröaði
hálfan kjúkling og drakk einn
bjór i veitingahúsi, fór þaöan
til ibúðar sinnar, spilaöi
grammofónplötu til að róa taug-
arnar og sofnaði.
Daginn eftir, seytjánda
desember, sortnaöi enn i álinn
fyrir hrakfallabálkinum Kron.
Drengirnir hans stóöu honum
alltaf hjarta nær. og þennan dag
keypti hann hitt og þetta til jóla-
gjafa handa þeim. Um kvöldið
heimsótti hann systur sina, sem
bjó i einu úthverfa Dusseldorf.
Systirin tók honum vel og smuröi
honum brauösneið. Þá var
klukkan tiu, en á þeim tima eru
fréttir sagðar i vestur-þýzka sjón-
varpinu. Systir Diamantenpauls
skrúfaði auövitað frá viðtækinu,
og meðal fréttanna var þá lesin
tilkynning frá lögreglunni, þar
sem menn voru beðnir aö taka vel
eftir, þvi aö nú myndú þeir heyra
viötal, srm einhver ræningja
Theos Alb euhts heföi átt viö Karl
Albrecht, bróöur þess er rænt
var. Kron haföi sem sé hringt
heim til Karls Albrechts þann
fjórtánda desember til aö herða á
greiöslu lausivargjaldsins, en
lögreglan haföi haft segulband
tengt viö sima Karls og tekið upp
viötaliö. Spólan var nú leikin i
sjónvarpið. Kron varö svo
hræddur að hann missti alla lyst á
brauöinu, sem systir hans. hafði
smurt handa honum, og systirin
og maöur hennar litu hvort á
annað og siöan i laumi á gestinn.
Rödd Diamantenpauls meö
dæmigeröum Dusseldorf áherzl-
um var sem sé auðþekkt
þeim, sem oft höföu heyrt hana.
Paul Kron beiö ekki boðanna,
heldur stökk á fætur og rauk út án
þess aö kveöja.
AÖeins tiu minútum eftir aö til-
kynningin og viðtaliö höföu veriö
lesin upp I sjónvarpiö fór lög-
reglan aö fá upphringingar frá
fólki, sem boriö haföi kennsl á
röddina. Einn þeirra, sem
hringdi, gaf upp heimilisfang
Krons. Daginn eftir hringdu til
lögreglunnar fóstrurnar á barna-
heimilinu, þar sem drengir Krons
voru I uppeldi. Þær höfðu veriö
fljótar aö þekkja rödd hans, þar
eö hann heimsótti drengina sina
alltaf meö stuttu millibili.
Og nitjánda desember, fjóröa
dag I aöventu, kom Paul Kron til
þessa sama barnaheimilis og tók
syni sina meö sér I biltúr. Hann
fór meö þá heim til sin og þar
sungu þeir saman jólasálma.
Kron tók sönginn upp á segulband
og gaf drengjunum, og á jóla-
skemmtuninni á barnaheimilinu
hlustuðu bæöi fóstrur og börn
hrærð á Kron og syni hans syngja
Heims um ból.
Þar sem dagarnir liðu og
lögreglan skipti sér ekkert af
Kron, fór hann að halda aö þetta
ætlaði allt aö fara vel. Hann fór til
viötækjaverzlunar nokkurrar,
sem maöur aö nafni Urban rak.
Honum skuldaöi Kron nokkuö yfir
þrjú þúsund mörk fyrir litvarps-
tæki og fleira. Þessa skuld
borgaði Kron með seðlum úr
lausnarfénu fyrir Theo Albrecht.
En nú haföi Urban sem fleiri
heyrt rödd Krons i sjónvarpinu og
þóttist þekkja aö hún væri rödd
mannsins, sem nú ræddi við hann.
Eftir að Kron var farinn úr
búðinni, hringdi Urban i
lögregluna og sagöist sennilega
hafa I peningakassa sinum seðla
úr lausnarfúlgunni. Lögreglan
haföi skráö hjá sér númer
seðlanna, sem ræningjarnir höfðu
fengiö. Hún skoöaði nú I kassann
hjá Urban og bar saman núm-
erin.
A meðan var Kron aö losa viö
skammbyssur, sem hann haföi á
sinum tima keypt á Spáni og þeir
Ollenburg siöan notað til aö ógna
meö Theo Albrecht er þeir rændu
honum. Tuttugasta desember,
fjórum dögum eftir að Albrecht
haföi veriö látinn laus, leit Kron
inn á skrifstofuna hjá Ollenburg,
og fékk Ollenburg honum þá
byssurnar, i þeim tilgangi aö
Kron feldi þær tryggilega. „Mér
datt ekki annaö i hug en aö Kron
fleygöi þeim i Rin,” sagöi
Ollenburg siöar. En taugar Krons
voru ekki i sem beztu lagi þessa
dagana, og eftir að honum mis-
heppnaðist að sökkva töskunum
var hann sérstaklega frábitinn
þvi aö henda nokkru i siki eöa
vatnsföll, meiri eða minni. Hann
setti skambyssurnar i litinn
kassa, fór með þær heim til
frænku sinnar einnar og fékk þær
manni hennar, sem var viröu-
legur kennari, til geymslu meö
þeim oröum, að eigandi þeirra
væri herra lögmaöur Ollenburg.
Kennarinn varð hálfhissa, en tók
þó við kassanum og lofaöi að
varöveita vopnin unz Kron eöa
eigandinn vitjuöu þeirra.
Klukkan sex aö kvöldi þessa
dags, tuttugasta desembers,
kvaddi Kron mann frænku sinnar
og fór sina leiö. Tveimur klukku-
stundum siöar komu lögreglu-
menn heim til kennarans. Þeir
höföu þá sannfærst um, að
seölarnir i peningakassa Urbans
viðtækjasala væru út lausnar-
fúlgunni sem Albrecht hefði oröið
aö punga út, og Urban haföi sagt
þeim aö hann heföi heyrt að Kron
byggi hjá kennara þessum.
Kennaranum brá heldur illa viö
þessa heimsókn, og hann gaf
lögreglumönnunum upp hið rétta
heimilisfang Krons. Hann
gleymdi hinsvegar að afhenda
þeim skammbyssurnar.
Lögreglan ók I loftinu til
Kreitenstrasse og handtók
Diamantenpaul þar hálftima
fyrir miönætti. Hann veitti enga
mótspyrnu, var hinn rólegasti og
anzaöi engu, þótt lögreglu-
mennirnir köstuðu fram glósum
og bröndurum á hans kostnaö.
Morguninn eftir sá Ollenburg i
blööunum tvær fréttir, sem ollu
honum nokkurs hugarangurs. 1
fyrsta lagi var frá þvi sagt að
Hengsbach biskup, sem gerst
haföi milligöngumaður er
Albrecht var sleppt, væri nú á
förum til Hongkong, þar sem
hann ætlaöi aö vigja kirkju
helgaöa dýrlingunum Kosmasi og
Damian, sem byggö haföi veriö
fyrir samskotafé kaþólskra i
Essen. i leiöinni ætlaöi hans
herradómur aö skira fjörutiu og
sjö Kinverja, er snúist höföu til
kristni. Ollenburg haföi lengi
veriö vanur að bregöa sér eitt-
hvaö um jólin, og i þetta sinn
12. TBL. VIKAN 37