Vikan - 22.03.1973, Blaðsíða 38

ÚSLÓ
NÝR HVÍLDARSTÓLL
A SNÚNINGSFÆTI
MEÐ RUGGU.
BÍ )S L jr 0 Ð
HOSGAGNAVERZLUN
haföi hann einmitt ætlað til
Hongkong. En nú leizt honum
ekki á að verða þar samtima
biskupnum. Varkárni Ollenburgs
gat gengið út i hreinar öfgar, þótt
yfirleitt sæist hann ekki fyrir i
lifinu.
Hin fréttin var af handtöku
Diamantenpauls og þvi meö, að
lögreglan vissi aö hann hefði átt
hlut að brottnámi Albrechts rika.
„Ég bjóst við löggunni á hverri
stundu,” sagði Ollenburg siðar
frá.
En hann fékk nokkurn gálga-
frest. Hinsvegar heimsótti hann
kennarinn, eiginmaður frænku
Krons, og var allur i uppnámi.
Hann var með skammbyssurnar
með sér og vildi skila þeim, þar
eð hann hélt Ollenburg eiganda aö
þeim. Ollenburg afneitaöi hins-
vegar skambyssunum harðlega
og ráölagöi kennaranum að
henda þeim I Rin. Ekki gerði
kennarinn nú það, heldur kom
hann byssunum I geymslu hjá
frænda sinum einum. Þetta urðu
verstu jól, sem kennari þessi, er
ekki mátti vamm sitt vita, hafði
nokkurntima lifað. Hann leit á
það sem skyldu sina að afhenda
byssurnar lögreglunni, en óttað-
ist hinsvegar að þær gætu orðið
sönnun fyrir sekt Krons, en þeim
skálki vildi hann siður mein gera,
fyrst þeir voru nú einu sinni
tengdir. Rétt fyrir nýárið náði
löghlýðnin þó yfirhöndinni hjá
honum og hann sagði lögreglunni
til vopnanna.
Um þær mundir var Ollenburg
aö láta niður I ferðatöskur. Hann
var nú orðinn það þreyttur á ráö-
riki Hannelore að hann hafði
ákveöið að yfirgefa hana I eitt
skipti fyrir öll og taka saman við
vinkonu sina Angelu Pöck, sem
hlýddi gælunafninu Blondy.
Stúlkukind þessi hafði veriö að
sérmennta sig til aö veröa ritari á
lögmannsskrifstofum, tekið
lokapróf I faginu fimmtánda
desember og staðist það meö
ágætum. Ollenburg haföi einmitt
lofað aö taka hana meö sér I jóla-
ferðalagiö, ef hún stæðist prófið.
En nú þorði hann ekki með
nokkru móti til Hongkong af ótta
við biskupinn og átti auk þess von
á lögreglunni á hverri stundu.
Blondy litla umhverföist, þegar
hann baðst undan ferðalaginu, án
þess þó auðvitað aö tilgreina ný-
nefndar ástæður. Hann linaöist
fljótt við skammir hennar og
lofaði að fara með hana i
ferðalag, en að visu ekki til
Hongkong og ekki fyrr en eftir
jólin. Fyrst lögreglan var ekki
skarpari en þetta að hafa upp á
honum, sá hann enga ástæðu til
að láta hana hafa af sér hátiöa-
feröina. Hann fór á ferða-
skrifstofuna "Euro-Lloyd, sem
hafiö bækistöð i sama húsi og
skrifstofa hans var i, og keypti
tvo farmiöa til Mexikó og heim
aftur.
Ollenburg á sinar sniðugu
hliöar sem persónuleiki, sem
meðal annars komu fram I þvi, að
þegar hann hafði fullar hendur
fjár, haföi hann enga eirð I sínum
beinum fyrr en hann haföi
spreöaö þvi á alla kanta. Þannig
fór I þetta sinn. Dagana áður en
hann fór I friið gerði hann varla
annað en ausa út peningum á
báða bóga. Hann borgaði skatt-
skuldir, keypti verðbréf og gaf
Hannelore, gaf henni prjónavél i
jólagjöf, keypti sér liftryggingu,
borgaði leiguskuld vegna
skrifstofu sinnar, keypti sér
nýjan bil, borgaði bankaskuldir,
gaf einkaritara sinum og lærlingi
rausnarlegar fjárhæðir af tilefni
jólanna og ritaranum þar á
ofan armbandsúr,sem kostaði tvö
þúsund og fimm hundruð mörk.
Móður ritarans gaf hann fimm
þúsund mörk. Gamla konan sagði
svo frá siöar, að herra Ollenburg
væri eitthvert mesta ljúfmenni og
ágætismaöur, sem hún hefði
nokkru sinni kynnst. Hann hefði
oft heimsótt hana og hrósað henni
fyrir hvilikur snillingur hún væri i
matargerð. — Þó keyrði örlæti
Ollenburgs fyrst úr hófi er hann
heimsótti fyrrverandi eiginkonu
sina, Anneliese, og færði henni að
gjöf öskju sem innihélt nætti
hundraö og niutiu þúsund mörk.
„Hún átti þetta hjá mér og þótt
meira hefði veriö,” sagöi
Ollenburg, og það hefur trúlegast
veriö rétt. Það var engu likara en
honum væri nú það eitt umhugað
að eyða hinum illa fengna
fjársjóði sem skjótast, meö
hverju móti sem væri.
Þann hluta fjársjóðsins, sem
Ollenburg gat ekki eytt I einum
hvelli, gróf hann i jörðu að
fornum sið, nánar tiltekiö i
skógum I námunda við Kaiser-
swerth og Recklinghausen. Þar
var um að ræða 2,8 milljónir
marka, sem Ollenburg varðveitti
i dúnkum úr blikki og plasti.
Jólin hélt hann með Hannelore,
en að þvi loknu kvaddi hann hana
I slöasta sinn, þótt hún hefði ekki
minnsta grun um það, né heldur
viðhald hans, hina nitján ára
gömlu Angelu Pöck. Þetta var
heldur óartarlegur viöskilnaður,
þegar til þess er tekið hve vel
Hahnelore hafði reynst honum.
Að visu haföi hann verið hugul-
samur og nærgætinn I umgengni
við hana og yfirleitt sýnt henni
eftirlæti, þar á meðal gefið henni
gjafir, en það var litið á móti þvi,
sem hann hafði hagnast á henni.
Þegar þau kynntust, átti
Hannelore, sem var mesta
ráðdeildarmanneskja, þrjú
hundruð þúsund mörk i
bankabók, en i Vestur-Þýzkalandi
er talið heldur skynsamlegt aö
geyma fé sitt á bankabókum,
gagnstætt þvi sem er hér á landi,
af augljósum ástæðum. Allt þetta
fjármagn hafði Ollenburg út úr
vinkonu sinni undir þvi yfirskyn
að hann ætlaöi að ávaxta það, en
þess I stað sólundaði hann þvi öllu
I fjárhættuspili.
Þann tuttugasta og niunda
desember 1971 stigu þau
Ollenburg og Blondy um borö I
flugvél á vellinum við Frankfurt.
Aður haföi Ollenburg hringt til
skrifstofu sinnar, en þar var allt
með kyrrum kjörum. Lögreglan
hafði ekki látið sjá sig þar.
Ollenburg var hálfhissa á sila-
skapnum hjá vörðum laganna,
þvi að hann gerði fastlega ráð
fyrir að þeim reyndist auðvelt að
hafa upp úr Diamantenpaul allt,
sem hann vissi. Hann gat ekki
imyndaö sér annað en þeim
tækist það fyrr eða siðar, en
hugsaði sér nú að njóta lifsins
meðan timi gæfist til, láta
hverjumdeginægja sina þjáningu.
Og mikið rétt, meðan flugvélin
var I háloftunum á leið vestur yfir
Atlantshaf, lagði Paul Kron fram
játningu og dró ekkert undan.
Auövitað var vandræðalaust fyrir
lögregluna aö ganga úr skugga
um, að Ollenburg væri á leið til
Mexikó, og jafnskjótt var sima-
samband haft við vestur-þýzka
sendiráðið i Mexikóborg.
Lögreglan gerði ráð fyrir
að flugvélin lenti þar, sem var
rangt, þvl að hún lenti við hinn
fræga baðstað Acapulco. Þar
komúst þau Ollenburg og Angela
Pöck vandræðalaust gegnum
vegabréfaeftirlitið og tollinn. Þau
gerðu stuttan stanz I Acapulco, en
tóku sér eftir tvær klukkustundir
far með annarri flugvél til
Mexikóborgar. Þar á
flugvellinum biðu hans tveir
náungar frá sendiráði lands hans
og auk þeirra einn frá
mexikanska útlendingaeftir-
litinu. Þeir biðu og, biðu við
tollhliðiö og hjá vegabréfa-
skoðuninni, en án árangurs.
Ollenburg og Blondy komu ekki
nálægt þessum aðilum þar á flug-
vellinum, þar eð þau höfðu
fullnægt skyldum sinum við þá
við komuna til Acapuleo.
Þau fóru með hópvagni inn i
miðja borg og fengu tveggja
manna herbergi á lúxushótelinu
Emporio. Þau fóru i steypibað og
sofnuðu svo. „Við vorum svo
uppgefin eftir ferðalagið að við
höfðum ekki rænu á þvi að
elskast,” sagöi Ollenburg.
Um morguninn snæddu þau
fyrirtaks árbit, meðan út-
sendarar sendiráösins og
útlendingaeftirlitsins tvistigu enn
úti á flugvelli. Ollenburg skrifaði
siðan á póstkort til systur sinnar
Liio, sem bjó i Köln, og lofaði að
kosta hana á heilsuhæli, þar eð
systirin var eitthvaö heilsutæp og
slöpp á taugum. Blondy varð ky rr
niðri I forsalnum og hlustaði
ásamt samferðafólkinu frá Euro-
Lloyd á leiösögumanninn, sem
kynnti þeim áætlun dagsins.
38 VIKAN 12 TBL.