Vikan - 12.04.1973, Blaðsíða 38
Duni
gefur borðinu
nýtt líf, með
litum og ljósum
„Duni för gladare bord“, segir Svíinn og býöur okkur aö lífga
upp á böröprýöina meö fjölmörgum nýjum, innbyröis samvöldum
lilum í pappírsvörum og kertum. Þrjár stœröir af veizluservíettum
auk hversdagsservíetta. Veizludúkar úr Dunicelpappír, einlitir og
mynstraöir, vaxbornir eldhúsdúkar, glasamottur og kerti.
Duni vörustandar eru í mörgum verzlunum. Þeir sýna vel þaö
úrval sem yöur býöst.
MATTA FRÆNKA
Framhald af bls. 25
verzlaö heiöarlega við . okkur
árum saman. Hann er áreiðan-
lega bezti matvörusalinn þótt
viða sé leitað. Ég skil ekki, hvaT)
við ættum að vera að skipta okkur
af stjórnmálaskonunum hans.
— Það er ekki það, sem um er
að ræða, hafði frú Lovell svarað.
— Hann getur verið allt þetta,
sem þú segir i einkalifi sinu. Og
vist er hann bezti matvörusalinn
hérna i nágrenninu, og vitanlega
væri okkur þægilegra að halda
áfram að verzla við hann. En við
megum ekki fyrst og fremst lita á
okkar eigin þægindi. Með þvi aö
verzla við hann erum við að ala á
hættulegum skoðunum. Þá erum
við I rauninni að nota eignirnar
hennar systur minnar sálugu,
sem hún hefur stritað svo lengi
fyrir og ætlað til einhverrar
göfugrar notkunar, til þess að
breiða út skoðanir, sem hún hafði
andstyggð á.
En dóttir hennar greip fram i: -
Höfum við nokkur bréf fyrir þvi,
að hún Matta frænka hefi endi-
lega verið svona rammaukin
ihaldskona?
Frú Lovell hristi höfuðið alvar-
lega á svipinn.
— Frænka þin var mjög
guðhrædd kona. Hún gerði sér að
góðu þau lifsskilyrði, sem hún
var borin til. Hún hefði aldrei haft
nokkra samúð með byltingar-
kenndum skoðunum.
Auðvitað fór það svo
áður en lauk, að frú
Lovell hafði sitt fram. Svona
deilum lauk alltaf henni i vil. Hún
ein þeirra hafði þekkt systur sina.
Og svo voru þetta hennar
peningar.
Eftir nokkurt orðskak lét
maðurinn hennar undan. Hann
laut höfði, auðmjúkur á svipinn,
og svo varði hann þvi sem eftir
var ævinnar i að skipuleggja
nefndir, opna basara, tala á
fundum, stjórna gönguferðum
drengja, og meira að segja vitjaði
hann stundum staða aumustu
meðbræðra sinna.
Marjorie dóttir hans harmaði
þpssa breytingu, en þó aldrei upp-
hátt.
— Við erum nú alveg hætt að
eignast einn einasta skilding, sem
ekki er eign hennar Möttu
frænku. Héðan i frá höfum við
aldrei eyri að eyða, sem við
eigum sjálf. Og við getum aldrei
skemmt okkurð öðruvisi en eins
og Matta frænka hafði helzt kosið
og talið vera til mannbóta.
Og hugmyndir Möttu frænku
um skemmtanir voru ekki
hugmyndir Marjorie. Hún var
sem sé fulltrúi andófsins eða öllu
heldur framsækinnar gagn-
rýnistefnu, sem er alltaf tilbúin
með einhverja nýja skýringu á
viðurkenndum kenningum. Það
var hún sem vakti máls á þvi, að
ekki væri úr vegi, að þau
skemmtu sér einhverntima sjálf.
Hún sagði með ákafa: - Siðasta
árið höfum við skemmt kór-
drengjum og skátastelpum og
stutt trúboðið i fátækra-
hverfunum, gefið til hljómleika,
kriketklúbba og hokkiklúbba. Við
höfum eytt stórfé i að skemmta
öðrum. Ég er alveg viss um, að
Matta frænka hefur ekki ætlazt
til, að við værum einu
manneskjurnar, sem hefðum
enga ánægju af aurunum hennar.
Við eigum engu minni heimtingu
á þeim en blindrahælið eða eitt-
hvað þessháttar.
Árangurinn af þessum um-
ræðum varð þrjú sæti i Old Vic,
þar sem sýndar voru „Tróju-
konurnar”.
Marjorie lét sér fátt um finnast.
En þetta var þó spor i áttina.
Næsta ár tókst henni að telja
móður sinni trú um, að nútima-
leikrit gætu nú haft greinilegt
uppeldisgildi.
Marjorie var byltingarsinninn i
fjölskyldunni, en hún hafði nú
heldur ekki verið nema sjö ára
þegar Matta frænka dó. Hún gat
samt munað og harmað þessa
kæruleysislegu gömlu daga,
þegar þau eyddu hverjum
skilding, sem þau eignuðust, af
litilli foréjálni - dagana áöur en
þessi ræktarskylda var lögð þeim
á herðar.
En hvað snerti hann Arthur
bróður hennar, þá voru þessir
dagar huldir móðu bernsku-
áranna. Og fyrstu ár ævi hans -
þessi sem Jesúitarnir telja mikil-
vægari en þau sjötiu, sem á eftir
koma —. liðu undir þessum
skugga af áhrffunum frá Möttu
frænku. Hún var átrúnaður hans
— almættið, sem orð hans og verk
voru h< ’gjð, til þóknunar eða
vanþóknunar. Þegar hann gerði
eitthvað af sér, var þaö Matta
frænka, sem hann var að móðga.
Þegar hann gerði eitthvað gott af
sér, var það andlit Möttu fræknu,
sem brosti. Það lei;» langur timi
áður en hann var farinn að geta
hugsaö sér hana sem mannlega
veru. Svo lifandi var hún, svo al-
máttug i hátignarlegum dauða
sinum. Oft lokaði hann augunum
og reyndi að draga upp fyrir sér
mynd af henni. Honum hafði
verið sagt, að hún hefði verið
saumakona, og þá sá hann fyrir
sér granna, bogna konu, sem
hamaðist við að sauma við kerta-
ljós, augun rauð og dauf,
fingurinir þreyttir, og svo var hún
svöng og i vondum húsakynnum,
illa upphituöum, þrælandi sýknt
og heilagt til þess að safna
peningum handa fátæklingum.
Og seinna, þegar þessi mynd af
henni varð að vikja fyrir annarri,
sem átti meira skylt við kaup-
mennsku, þá sá hann hana sem
hávaxna granna konu i stórum
sal, þar sem allt var fullt af sim-
tólum og ritvélum. Hann sá fyrir
sér bognu bökin á stúlkunum,
sem hún hafði i vinnu - löngu
gangana þar sem þær roguðust
með heil hlöss af silki og
kjólefnum. Hann heyrði suðið i
vélunum, smellina i skærunum.
Allur þessi dugnaður og
þrældómur, viljastyrkur og þrá
hennar eftir að láta þessi
þrældómsár skila einhverjum
ábata. Hann sá hana tala,
rifast,skipa fyrir. Hann sá hana
við skrifborðið, löngu eftir
lokunartima, löngu eftir að bognu
stúlkurnar voru farnar leiðar
sinnar að leita sér skemmtana,
hlæjandi og skrafandi . . . .Hann
sá hana með flókna reikninga
fyrir framan sig - langa dálka,
sem hún ein botnaði I. Hún var
þreytt og sjúk, en verkið beið
þarna eftir að verða framkvæmt.
‘38 VIKAN 15. TBL.