Vikan - 12.04.1973, Blaðsíða 44

ÞESSAR FERMINGAMYNDIR ERU FRA STUDIO GESTS,
LAUFÁSVEGI 18A
f Studio Gesti eru ( einni fermingarmyndatöku teknar myndir bœ3i { og in kyrtils eini og hér er
sýnt, og innifalin fullgerð itakkun. — Tökum einnlg allar aSrar myndatökur. — Myndatökur alla
daga vikunnar og á kvöldin. — PantiS tíma. — Studio Getts, Laufésvegi 18 a, s(mi 2-4028.
'hérna þegar frasnka hans bjó hér.
— bá er ég hræddur um . . .þér
skiljiö......mig langaöi til aö
spyrjast fyrir um frænku mína,
sem bjó hérna lengi........fyrir
einum tuttugu árum.
— Ég hef nú átt hérna heima
alla mina ævi. Hvaö hét þessi
frænka yöar?
— Ungfrú Matilda Frank.
Unga konan hleypti brúnum,
hugsi. Nei, ekki gat hún munað
eftir neinni meö þvi nafni. Þetta
hlaut aö vera einhver mis-
skilningur. Enda þótt hún hefði
veriö barn þá, þóttist hún viss um
aö muna eftir hverjum, sem
þarna hafði veriö i sjö ár.
— Og meira að segja er ég ekki
viss um nema maöur muni bein-
linis betur andlit, sem maöur
kynnist I bernsku en hin, sem
maöur hittir seinna. Þetta hlýtur
aö vera einhver misskilningur og
þér hafiö fariö húsavillt.
— Nei, þaö var þetta hús. Þaö
eitt var hann viss um. Hann haföi
séö bréfsefnin hennar. Hann væri
lika meö ljósmynd, sem hann
„skyldi sina frúnni. Og svo tók
hann upp gamla, snjáöa skyndi-
mynd af hávaxinni laglegri
stúlku, meö sterklega höku og
einbeitt augnaráö.
Húsmóðirin tók myndina,
kæruleysislega i fyrstu, en svo
var eins og áhugi bennar vaknaöi
allt I einu. Hún leit upp og horföi
rannsakandi á viömælanda sinn.
— Þér segiö, aö þetta sé frænka
yöar?
Hann kinkaöi kolli.
— Og hvenær var það, sem hún
dó? Fyrir sextán árum?
Hún gekk framhjá Arthur og út
úr dyrunum, þangaö sem birtan
var betri og athugaöi myndina
enn betur. Hún var lengi aö þvi.
Sföan gekk hún inn I forstofuna
kallaði upp eitthvert nafn.
—-Hann faöir minn hlyti aö vita
þetta. Ég skal spyrja hann. Hægt
og þunglamalega kom feitur
gamall maður keifandi niöur
stigann.
— Já, já, hvað viltu?
Dóttirin gekk til hans og tautaði
nokkur orð viö-hann. — Hvað?
sagði hann og leit siðan
rannsakandi og spyrjandi á
Arthur, eins og dóttir hans haföi
gert.
Hún kinkaði kolli.
— Já, vissulega, sagöi hún og
rétti honum myndina. Hann
athugaöi hana vandlega i eina eöa
tvær minútur, en leit svo upp. —
Þaö gæti engin önnur verið,
sagöi hann. — Hún hefur
breytzt . . . .vitanlega hefur hún
þaö. Auövitaö. En þessi haka,
þetta höfuð og þessi likams-
stelling . . . .þaö gæti engin önnur
veriö. Og þetta er frændi hennar,
segiröu?
Arthur Lovell gekk til gamla
mannsins. — Já, þetta er frænka
min, Matilda Frank.
Gamli maöurinn kinkaöi kolli.
— Viö þekktum hana hér undir
nafninu Madame Zélie.
— Þekktuö þér hana vel?
— Já, mjög velj
— Þá getið þér kannski sagt
mér, hvar hún rak verzlunina
sina?
Verzlunina . . .
- .... .hvar .... Einhver
tortryggnissvipur kom á ándlit
gamla mannsins. —
Verzlunina......hvar?
— Já, staöinn þar sem hún rak
verzlunina sina. ,Þaö var kjóla-
saumastofa, ekki satt?
— Kjólasaumastofa? Hrukkótta
andlitiö á gamla manninum
afmyndaöist af einkennilegu
brosi. Hann skrikti.
Arthur horföi á þessi óviö-
eigandi viöbrögö hans, steinhissa
og hneykslaöur.
— Ég skil þetta ekki, sagöi
hann. — Ég sé ekkert hlægilegt
viö þessa spurningu mina. Ég er
kominn til þess aö spyrjast fyrir
um hana frænku mina. Ef þér
hafiö einhverjar upplýsingar aö
gefa, skal ég vera yöur þakklátur.
En ef ekki, verö ég að reyna fyrir
mér annarsstaöar.
Hann talaöi settlega og dálitiö
reiöilega, en með viröuleik.
Tónninn hjá honum stillti gamla
manninn.
— Afsakiö, herra minn, en þetta
kom mér svo a óvart. Og eins og
allt er I pottinn búið, var það
heldur ekki óeðlilegt.
Arthur hneigöi höfuöið. —
Þakka yður fyrir. En heimilis-
fangiö?
— Herra minn, sagöi gamli
maðurinn. — Frænka yöar, sem
viö þekktum hér undir nafninu
„Madame Zélie”, rak verzlunina
slna I Rue Chatelaine nr. 12. Og
svo sagði hann Arthur, hvernig
hægt væri að komast bezt og
ódýrast þangaö sem frænka hans
vann llfsstarf sitt.
Upplýsingarnar voru stuttorðar
og greinilegar, eöa það heföu þær
að minnsta kosti verið fyrir
mann, sem var útfarinn I neöan-
jaröarbrautum Parlsarborgar.
En ekki leið samt á löngu áöur en
Arthur varö aö leita á náöir eins
vegfaranda, til þess að geta
rataö.
— Já, já, Rue de Chatelaine.
Hvaöa númer? .... Þetta er
löng gata.
— Númer tólf.
Þaö brá fyrir glampa I augum
þessa vingjarnlega manns. —
Fyrst beint áfram svo til hægri,
og þá eruð þér kominn þangaö.
Og maöurinn flýtti sér burtu og-
brosið á honum varö aö skelli-
hlátri.
— Þetta er heldur betur skritið,
sagöi Arthur við sjálfan sig.
Og ytra útlit hússins var
reyndar líka skritiö.
1 götu, sem aö ööru leyti leit
heldur fátæklega út, ljómaði
húsiö þarna, hvítmálaö, með
græna gluggahlera og enginn
þeirra opinn, enda þótt komið
væri að hádegi. betta var ein-
kennilega glæsilegt hús I þessu
umhverfi og minnti mest á konu,
sem kemur öll uppfunsuð á trú-
boöasamkomu. Hurðin var
skrautleg og meö sterkum litum
og marglitu glerflúri og opnaöist
sjálfkrafa þegar Arthur þrýsti á
bjölluhnappinn. Og þegar hann
svo gekk inn I forsalinn, heyröi
hann langt i burtu og ofan af efstu
hæö hringingu I óteljandi bjöllum.
Hreingerningarkona, gömul og
illa til höfö, kom haltrandi I áttina
til hans.
— Húsiö er lokaö, sagði hún. —
Þaö er lokaö.
Hann svaraöi: — Já, en
Madame Zélie, ég kom til þess
aö . . ..
— Ég veit, ég veit, en það er
bara lokað. Klukkan tvö getiö þér
komiö aftur.
— Klukkan tvö? bað var nú
ekki sem heppilegastur timi.
Síödegis haföi hann ætlaö að
skoða sig um. En mætti hann
koma seinna, eins og til dasrnis
klukkan sjö?
— Já, auðvitaö. Hvenær sem er
eftir tvö.
Ringlaður og utan viö sig
reikaöi hann út á strætið og þar
stóð hann og dáöist að háa hvita
húsinu, með þessum Iöngu rööum
af lokuöum gluggahlerum.
Hann eyddi slöan siðara hluta
dagsins á þennan hátt, sem Matta
frænka heföi helzt kosið, fór fyrir
I Louvre og slöan i Notre Dame og
fleiri merkisbýggingar. Þetta
var fjögurra tima samfelld
menningarreisa. Klukkan var
oröin yfir sjö þegar Arthur var
aftur kominn i Rue de Chatelaine.
Nú ljós yfir dyrunum sem sýndi
töluna tólf i gulum stöfum, en
grænu hlerarnir voru enn fyrir
gluggunum. Hinsvegar voru
dyrnar opnar.
Minniö hans var afskaplega
þokukennt, aö þvl er tók til næstu
tuttugu mlnútnanna. Stór og
bosmamikil kona I niöþröngum
svörtum silkikjól gekk til hans.
— Herrann óskar?
Hann roðnaöi, stamaöi og kom
ekki upp úr sér nema nokkrum
sundurlausum oröum.
Sjá húsiö? sagði hún
vingjarnlega. — Herrann langar
aö sjá húsiö?
Hann kinkaöi kolli. Þaö var
einmitt þaö, sem hann langaði til -
aö sjá húsiö.
44 VIKAN 15. TBL.