Vikan - 12.04.1973, Blaðsíða 50

þeirra veröur breiö lægö.'bar er
Sprengisandur.
Frá þvi aö viö fórum úr
Reykjavik, höföum viö veriö aö
prika okkur hærra og hærra yfir
sjávarmál þangaö til nú, er viö
vorum staddir i 700 m. hæö. Leiö
okkar til Noröurlands lá um eyöi-
mörkina milli jöklanna. Vega-
lengdin til næstu byggöar var yfir
160 km. Sólin skein f heiöi, og
loftiö var svalt og hressandi eins
og kampavin. Lausu hestarnir
voru látnir lesta sig á undan, en
víö riöum hinirprúnknustuá eftir.
Sólskiniö, fjallaloftiö og
aeskufjöriö hleypti slikum galsa i
ökkur, aö viö fórum jafnvel aö
kankast á, meöan viö þeystum f
sprettinum. Ég varö of veiöi-
bráöur, er ég ætlaöi áö stjaka viö
félaga mlnum. Hnakkurinn
snaraöist af, og ég hlammaöist á
hrygginn i sandinn meö annan
fótinn fastan I Istaöinu. Hesturinn
linnti ekki á sprettinum og dró
mig á eftir sér. Ennþá man ég
greinilega, hvernig hófar hestsins
og skrokkur ginu yfir mér I óljósri
bendu. Þetta heföi getaö fariö
illa, en heppnin var meö okkur nú
sem fyrr. Einhvernveginn losnaöi
ég úr istaöinu og lá dasaöur og
hruflaöur, þar sem ég var
kominn, þangaö til aö félagar
minir fóru aö stumra yfir mér.
Klárinn hljóp til hinna hestanna,
þegar hann var laus viö mig, og
var hinn spakasti. Til allrar
hamingju voru bein min heil, þvi
aö ekki var um neitt aö ræöa
nema setjast á bak og halda
áfram feröinni.
Um hádegiö áöum viö hjá
dálitilli tjörn og tókum til
nestisins. Umhverfis tjörnina var
mikiö af svanafjöörum. Sumir
okkar fóru aö tina fjaörir og festa
þær sem fjaöurskúf I höfuöfötin
sin. Allt I einu kvað við neyðar-
óp, og I sömu andránni æpti ein-
hver fylgdarmannanna: „Variö
ykkur. — Sandbleyta.” Ég leit
viö. Rétt hjá mér var einn félagi
minn aö reyna aö losa fætur sina
úr sandinum, en sökk viö þaö
dýpra og dýpra. Meö siiarræöi
sinu tókst fylgdarmönnunum aö
kasta reipi og segldúk til hans og
ná honum á þurrt land. Þetta var
I fyrsta skipti, sem viö lentum I
sandbleytu, en siðar um daginn
kom þaö oft fyrir, aö hestur tók aö
sökkva I og brjótast um, svo aö
viö urðum aö brey ta um stefnu til
aö sneiöa hjá kafhlaupi.
Meöan viö áöum, haföi þykknaö
I lofti, og rétt á eftir aö viö héldum
af staö, tók aö snjóa, fyrst i
slitringi, en siöan vaxandi, svo aö
innan stundar var komin blind-
hriö á noröan. Viö héldum samt
áfram, þvl aö ennþá var langt i
áfangastaö. En svo tókum viö
eftir þvl, aö Jóhannes gamli var
aö veröa alveg lémagna og
námum þvl staöar og tjöl^uöum.
Viö höföum þá veriö rúmar ellefu
klukkustundir á feröinni,
stundum I hriöarveöri, og alitaf
fariö greitt. Fyrst ráögeröum viö
aö halda áfram, er Jóhannes
heföi hvilt sig, en hann var stein-
uppgefinn, og viö hinir vorum
hraktir og slúskaöir, svo aö viö
bjuggumst um fyrir nóttina.
Ég held, aö þaö hafi verið
kaldásta nóttin, sem ég hef lifað,
eöa svo fannst mér aö minnsta
kosti. Viö hituöum kjötsúpu
handa Jóhannesi og dúöuöum
hann I öllum þeim teppum, sem
viö gátum án veriö. Slöan
dúöuöum viö okkur eftir föngum
og skriöum i svefnpokana, en
gekk illa aö sofa.
Meö morgninum lægöi
storminn, og þegar sólin kom
upp, hlýnaöi'svo, aö viö gát-
um_ jafnaö okkur dálitið.
Morgunveröur var sföbúinn og i
molum, en þetta var merkisdagur
fyrir mig, þvl aö hér I þessum
afkima átti ég aö minnast hingaö-
kómu minnar I veröldina. Skyldi
annars nokkur hafa átt afmæli
fyrr á Sprengisandi og meira aö
segja oröiö myndugur á þessum
eyöilega staö?
Viö vorum samt betur á okkur
komnir eftir næturhvildina og
héldum feröinni áfram i tveimur
fremur hægum áföngum til
Akureyrar. Geröist ekkert til
tlöinda á þeirri leiö, nema ef vera
skyldi koma okkar til bæjarins.
Leiö okkar lá yfir háan fjallgarö,
og allt I einu uröum viö þess
varir, að viö vorum komnir upp
úr skýjunum, sem birgöu útsýn til
fjarðarins fyrir neöan okkur. A
leiöinni ofan fjalliö fórum viö i
gegnum skýjabólstrana, sem
beltuðu sig sem svartaþoka I
miöjum hliöum, en allt I einu
rofaöi til, og fram undan okkur
blasti Akureyri viö I rauöleitri
glóö kvöldsólarinnar. Klukkan
var meira en ellefu um kvöldiö, er
klárar okkar, þrjátiu og fimm aö
tölu, brokkuöu eftir götum
bæjarins meö skrlnuskrölti og
svipusmellum. Borgarbúar voru
flestir gengnir til hvllu, en nú
voru gluggar opnaðir hér og hvar,
og fólk á nærklæöum gægöist út til
aö sjá, hvaða gauragangur þetta
væri. Viö námum staöar viö Hótel
Akureyri og vöktum hinn'- góö-
lynda gestgjafa, sem bjó okkur
fyrstu máltiöina aö mennskra
manna hætti, slðan viö fórum frá
Reykjavik, Er viö settumst aö
boröum, helltum viö I glösin og
drukkum minni hinna Islenzku
fylgdarmanna, sem bæöi voru
orönir vinir okkar og félagar.
Skál!
Sprengisandsferöin var á énda.
BOBBY CHARLTON
Ffamhald af bls. 21.
vita á gott, og bjóst viö aö aörir
myndu fylgja honum. Ég vissi
ekki þá, aö hann haföi tvivegis
fariö inn I flugvélina. Fram-
kvæmdastjórinn, Matt Busby, lá
skammt frá okkur. Hann reyndi
aö setjast upp, en átti I
erfiðleikum meö fæturna. Ég
losaöi óliná og gekk yfir til hans.
Ég fann hvergi til. Jackie
Blanchflower var næstur honum.
Fjórir höföu kastast út úr
vélinni. Ég get aöeins gizkaö á, aö
vélin hafi snúizt yiö, þegar
vængur hennar rakst á húsið, og
viö þeytzt út. Enginn önnur
skýring viröist á þvi, hversvegna
fjórir okkar björguöust á þann'
hátt. Flugfreyjan kom til okkar -
og bilarnir birtust skammt frá-.
Einhver kom okkur Dennis Violet
I einn þeirra og ekið var I skyndi
til aöalbyggingar flugvallarins.
Frá flugveilinum var ekiö á
sjúkrahús. Harry Gregg, Billy
Foulkes og ég virtumst ómeiddir,
og hringdum þvi I enska
sendiráöið og gáfum upp
heimilisföng okkar. Viö báöúm þá
aö koma fréttum til fjölskyldna
okkar um, aö viö værum heilir á
húfi. Viö vissum, aö ættingjar
okkar myndu frétta um slysiö I
útvarpi, og vildum létta af þeim
áhyggjum. Sendiráösfólk kom á
sjúkrahúsiö - og skeytin fóru að
berast.til Manchester. Burð-
armenn komu meö fleiri úr
flugvélinni. Meiösli mln voru
óveruleg - nokkrar skrámur á
höföi og höndum og minnisleysi.
Blóöiö virtist hafa horfið úr
likama minum og Isslyddan
komiö i staöinn.
Ég reikaöi um, þegar einhver I
(hvitum slopp greip i mig. „Er allt
I lagi meö þig ? ”, spuröi hann. Ég
jánkaði, en hann gaf mér samt
tvær sprautur og dreif mig t
rúmiö. Ég vaknaöi ekki fyrr en
kominn var nýr dagur, og ég var
þá I herbergi með þýzkum
sjúkling. Hann var aö lesa
dagblaö og ég horföi á hann i
nokkrar sekúndur áöur en ég
mundl hvaö haföi skeö . . . .Með
minninu komu spurningarnar -
hvaö haföi oröiö af hinum? - Ég
yrti á Þjóðverjann og hann skildi
ensku.
„Hvernig hafa vinir minir
þaö?” spuröi ég, „björguöust
allir?” Þjóöverjinn átti i
erfiðleikum. Þetta var góður
maöur og hann vissi ekki hvaö
hann átti aö segja. Ég spuröi
hvort nöfn væru i blaöinu.
Snögglega sagöi hann: „Nokkrir
hafa látist. Nöfn þeirra eru hér.
Aörir hafa slasast”. Ég baö um
nöfn og hann las þau meö sorg-
mæddri rödd.
Fljótlega var ég látinn i annaö
herbergi og þar voru fyrir Dennis
Violet og Albert Scanlon. Viö
ræddum um félaga okkar, hug-
leiddum hverjir þeirra væru
lifandi og hverjir heföu mesta
möguleika til aö lifa.
Ég var hinn aini, sem heyrt
haföi listann, en ég sagöi ekkert,,
þar sem ég vissi, aö hugsun min
var ekki skýr. Ég gat heyrt rödd
Þjóöverjans - en ekki nöfnin, sem
hann haföi lesiö. Ég var ekki viss
um hverjir höföu dáiö - og ég
þorðiekki aö ségja neitt, nema ég
væri viss.
Slöan köm Kenny litli Morgan
inn I herbergiö og ég leit á hann
og hugsaöi: Ég man aö nafniö
hans var I blaöinu, en ég veit ekki
fyrr en nú á hvorum listanum”.
Viö vorum ánægöir aö sjá Ken,
þar meö var sá vafi úr sögunni.
Heima I Englandi var sami
vafinn I sambandi viö slysiö.
Bróöir minn, Jackie, frétti um
skysiö, þar sem hann var I baöi
■eftir æfingu hjá Leeds. Einhver
sagöi viö hann: „Flugvél
Manchester Utd., hrapaöi -
enginn komst lífs af.”
Hann klæddi sig og yfirgaf
völlinn. Hann keypti ekki kvöld-
blaö, þar sem hann vildi ekki lesa
um slysið. Hiö fyrsta, sem hann
sá var kruplaö undir hendi
farþega á járnbrautarstööinni i
Newcastle. Hann sá nafniö mitt --
þaö var efst á listanum yfir þá
sem komizt höföu af.
Tveir dagar liöu áöur en viö I
herberginu I Rechts der Isar
• sjúkrahúsinu vissum alla söguna.
Við höföum sloppiö. Aöeins
nokkrir saumar hér og þar. Þaö
var allt og sumt. Okkur var leyft
aö fá fólk I heimsókn. Þeir, sem
voru alvarlega slasaöir voru á
hæöinni fyrir ofan, rétt viö
skuröarstofuna.
Móöir mln vildi koma til
Munchen, en ég lagöist gegn þvi.
Þar var ekkert fyrir hana. Ég var
ómeiddur, meira aö segja
nokkurn veginn andlega heill. En
ég vildi ekki trúa þvi, sem komiö
haföi fyrir.
Þegar ég kom heim var það
jafnvel ennþa verra. Þaö var
mjög erfitt aö hitta þaö fólk, gem
ég haföi kynnst I gegnum
leikmenn, sem höföu látizt.
Jimmy Murphy haföi tekið viö
framkvæmdarstjórninni af Matt
Busby og hann flaut til
Þýzkalands til aö hitta okkur.
Hann sagöi mér aö fara heim til
Newcastie og vera þar I eina eða
tvær vikur, en koma siöan til
Manchester, þegar kraftarnir
leyföu.
Þaö var hræöilegt heima.
Stööugur fréttir voru i blööunum
af slysinu. Duncan Edwards lézt.
Ég var aögeröarlaus heima -
timinn sniglabist áfram. Læknir
fjölskyldunnar rannsakaöi mig og
fanrt ekkert athugavert, eins og
ég vissi. Hann sagöi mér aö taka
fram knött og leika mér I
garöinum, og mér fannst þaö
betra.
A meöan byrjaöi uppbyggingin
hjá Manchester Utd. aftur,
Jimmy Murphy, nýi framkv-
50 VIKAN 15. TBL.