Vikan - 12.04.1973, Blaðsíða 59

Hann batt annan endann á
mjóum tvinna við gikkinn og
renndi hinum endanum gegnum
skráargatið á hurðinni. Svo fór
hann út úr stofunni, sneri tvin-
nanum einu sinni um
hurðarhandfangið til þess að
halda honum i stilli, og læsti siðan
dvrunum.
• — Ef einhver skyldi vilja
gægjast gegnum skráargatið,
stakk hann litilli pappirskúlu i
skráargatið, til þess að láta svo
synast, að lykillinn stæði i að
innan. Svo stakk hann lyklinum i
vasann og nú var allt tilbúið.
Iiann tók peningana og þýfið
upp i herbergið sitt.faldi það og
kom svo niður i sloppi og náttföt-
um til að kalla á ungfrú How-
land. Þegar hún kom, þaut hann
fram til að hringja i Rodgers til
þess að vera óvéfengjanlegur
sjónarvottur.
t öllum æsingnum. sem þarna
var, þá var harla óliklegt, að þau
tækju eftir tvinnanum á
dyrahúninum að innan, en til þess
að vera alveg viss lézt Baxter
athuga skráargatið mjög vand-
lega og reyna að sjá gegn um
þaö.
— Rétt þegar Rodgers var að
gera tilraun til að brjóta hurðina,
togaði hann i tvinnann, sem
hleypti af tóma skotinu. Auðvitað
héldu allir, að þetta skot hefði
drepið Murdoch — og þannig var
fjarverusönnun Baxters full-
komin.
Rodgers braut hurðina og þaut
beint inn i stofuna til þess að sjá,
hvort gamli maðurinn væri
dauður. Þar sem hurðin var upp á
gátt, huldi hún vel hlaðborðið og
þar með skammbyssuna.
Baxter lézt vilja hlifa stúlkunni
við þessari hryllelegu sjón o'g
skellti þvi hurðinni beint framan i
hana. Meðan Rodgers lá á hnj-
ánum hjá likinu og sneri baki að
dyrunum, tók Baxter upp
skammbyssuna og . tvinnann,
en tvinnann var hann auðvitað
búinn að losa frá huröinni — og
stakk svo lyklinum i skráargatið,
að innanverðu.
— Til þess að arna nægðu
honum nokkrar sekúndur, áður
en Rodgers leit við og spurði um
simann. Hr. Alfred Baxter stóð
hinn rólegasti við dyrnar. Svona
er þá sagan i heild og finnst ykkur
hún ekki afskaplega einföld?
Mjög svo, sagði Davis
þurrlega, — þegar maður kann
hana fyrir fram.
— Og nú ætla ég að hringja til
kallsins úr Angelushótelinu.
Alveg verður hann snarvitlaus
þegar hann sér að mér hefur ekki
tekizt að hafa upp á Burtonwood-
skartgripunum.
— En samkvæmt framburöi
beinbrjótsins er það greinilegt, aö
Murdoch hefur verið búinn að
selja þá fyrir mörgum árum. En
það er nú ekki hægt að rökræða
viö gamla manninn — hann
heimtar alltaf annaðhvort allt eða
ekkert.
— Finnst þér þér hafa
mistekizt, æpti Davis
lögreglustjóri .
Sannarlega vildi ég hafa sem flest
svona mistök hjá lögreglunni
hérna i Longscar.
Úti I horni titraði yfirskeggið á
Mellanby liþjálfa, og hann var
alvarlegur á svipinn er hann
mælti: — Ég ætla bara að segja
þessum rannsóknarlögreglu-
manm yðarað svona má finnst
Scotland Yard hreinasti barna-
leikur.
í LEIT A-3 SPARlGRiS
Framhald af bls. 30.
Þau voru ákveðin i að segja
þeim alla söguna, frá upphafi og
fram að þessu. Ef þetta var skyni
borið fólk, myndu þau ekki hafa
neitt á móti þvi að láta þau hafa
grisinn.....Það var greinilegt
að timinn var naumur og Harry
og Jean voru ákveðin i að láta
einskis ófreistað.
Þau óku nokkuð greitt gegnum
skógi klædda ása og Jean
harmaði það i huganum að hafa
ekki tima til að njóta þess betur.
Sumstaðar glitti i litil stöðuvötn
milli trjánna. Svo lá vegurinn
niður á við og þar var þorpið.
Þetta voru ekki nema tiu til tólf
hús. öll vel hirt, hvit og einföld.
Harry ók hægt inn i húsa-
þyrpinguna og þar var hótelið.
Það var mjög skemmtilegt og
notalegt að sjá. Harry stöðvaði
bilinn og þau stigu út. Jean var á
leiðinni að dyrunum, þegar Harry
kippti i hana og sneri henni við.
Aðeins ofar, á háum, mosa-
grænum hjalla i hliðinni, stóð
höllin. Hún var að visu litil, af höll
að vera. Þetta var eins og höll i
leikfangalandi. Þakbrúnirnar
voru með raufum og litill turn á
hverju horni. Þetta var eins og
draumur. Jean lokaði augunum
til að sjá hvort þessi sjón hyrfi
ekki, þegar hún opnaði þau aftur.
En höllin hvarf ekki. Hún horfði
framan i Harry, sem brosti til
hennar, en hann varð fljótlega
alvarlegur á svip aftur.
Þau gengu inn i hótelið og höfðu
upp á eigandanum. Jú, þar var
auðvitað sjálfsagt að láta þau
hafa herbergi. Konan hans kom
til þeirra, litil, grönn með rós-
rauðar kinnar og hún var svo að-
laðandi að Jean féll strax fyrir
henni og þegar hún heyrði irska
málhrimin var eins og hún félli i
dásvefn og gekk á eftir henni.
Þegar þau gengu upp stigann,
talaði konan i sifellu orðin féllu
eins og foss af vörum hennar.
Jean gekk fyrir aftan hana og svo
kom piltur með töskurnar. Harry
fylgdi þeim ekki, hann gekk fram
að dyrunum og horfði til
hallarinnar.
Yngri maður, reykjandi pipu,
hailaði sér upp að hvitum
veggnum fyrir utan dyrnar.
— Veiztu hver býr i þessari
höll? spurði Harry unglinginn.
— Herra Butler, sagði pilturinn
og tók pipuna út úr sér með hægð.
— Er nokkur simi þar?
— Já, að sjálfsögðu. En þarna
er ungfrú Beale, frá höllinni,
sagði pilturinn -og ungfrú Deirdre
Butler er með henni.
Hinum megin við götuna, ef
hægt var að kalla þetta götu, gekk
feitlagin kona i tweed dragt og
litil stúlka i köflóttu, felldu pilsi
og peysu, sennilega háttbundinn
klæðnaður á þessum slóðum.
Þetta var nú meiri heppnin.
llarry þaut yfir götuna, eins og
honum væri skotið úr fallbyssu.
— Afsakið, sagði hann og gekk
beint fram fyrir þær.
—- Hvað á þetta að þýða? sagði
konan, hvöss i bragði. Það var
greinilegt að hún hafði illar bifur
á honum strax.
Hvernig gat bláókunnugur maður
leyft sér svona frekju. Hún varð
sótrauð i framan og augun urðu
mjög kuldaleg.
En Harry leit á telpuna. — Þú
heitir Deirdre, er það ekki rétt?
sagði hann vingjarnlega. — Og þú
varst i Los Angeles á fimmtudag i
siðustu viku?
Telpan hafði skæt'blá augu. Hún
glennti þau upp og kinnar hennar
urðu mjög rjóðar, en siðan fölnaði
hún aftur. Hann hafði sannarlega
ekki ætlað að hræða hana.
— Hvað á þetta eiginlega að
þýða? sagði konan stór
hneyksluð.
En Harry hélt áfram að tala við
telpuna: — Attu ennþá græna
sparigrisinn, sem þú keyptir þar,
vina min?
Konan sagði: — Þér eruð
greinilega Amerikani. Það getur
verið að þér vitið ekki að það er
gróf ókurteisi að stoppa fólk á
götu og tala við það að fyrra
bragði, án þess að vera kynntur á
venjulegan hátt.
— Mér þykir fyrir þvi, sagði
Harry og setti upp sitt allra elsku-
legasta bros. En það virtist vera
um seinan. — Ef mér skjátlast
ekki, þá eruð þér ungfrú Beale?
— Það er rétt.
— Og þetta er ungfrú Deirdre
Butler?
— Ef þér eruð kunningi herra
Butler.......
- Nei, nei, sagði Harry. — Ég
þekki hann alls ekki. En ég get
sagt yður að ungfrú Deirdre getur
gert mér ómetanlegan greiða. Ég
er komin hingað alla leið frá
Californiu......
Allar tilraunir Harrys virtust
unnar fyrir gýg.
An þess að breyta um svip, sem
sannarlega ekki var uppörvandi
og bar með sér að hún hefði alls
ekki i huga að breyta um svip,
sagði konan: - Ég sting upp á þvi
að þér snúið yður beint til herra
Butlers með erindi yðar.
— Að sjálfsögðu ætla ég að tala
við föður telpunnar, sagði Harrv
elskulega. - Ér. það er ungfrú
Deirdre, sem á I hlut,-hvað þvi
viðkemur að gera mér greiða og
ég hefi það á tilfinningunni að hún
vilji gjarnan gera það.
Ungfrú Beale hafði greinilega
aldrei fallið fyrir töfrum nokkurs
karlmanns. — Þaðgetur meira en
verið að faðir hennar gefi yður
leyfi til að til að tala við telpuna,
sagði hún. — Ég get ekki leyft
það. Viljið þér gjöra svo vel að
lofa okkur að komast áfram?
— Andartak, sagði Harry, sem
siður en svo var hrifinn af þessari
konu, andúðin var örugglega jöfn
á báða bóga. — Má hún ekki svara
einni spurningu?
— Alls ekki, þér verðið að snúa
yður til föður hennar, sagði
ungfrú Beale. — Við getum ekki
staðið hér lengur og karpað við
bláókunnugan mann. Viljið þér
vikja fyrir okkur?
Harry vék til hliðar og sagði
stuttaralega: — Afsakið.
Konan og telpan gengu áfram.
Harry stóð dolfallinn á götunni og
starði á eftir þeim. — Jæja, sagði
hann við piltinn, sem ennþá stóð
við vegginn. Drekinn hefur gætur
á litlu prinsessunni, skilst mér.
— Það er hárrétt, sagði
pilturinn og spýtti á gangstéttina.
Þetta er Beale - kerlingin. Fleiri
orð virtist hann ekki þurfa.
Harry var fokvondur og þaut
inn.
Eigandi hótelsins var þar og
Harry bað hann að visa sér á
sima Hann spurði um
simanúmerið i höllinni og svo
valdi hann númerið með titrandi
fingrum.
Þegar rödd i simanum tilkynnti
að þetta væri Bally-coo höll, sagði
Harry: — Nafn mitt er Fairchild.
Get ég fengið að tala við herra
Butler? Hann þekkir mig ekki, en
það er mjög áriðandi að ég geti
fengið að tala við hann. Ég er
kominn alla leið frá Californiu i
þeim tilgangi.
— Hvað segið þér? Hvar er það,
herra?
— California, Amerika,
Bandarikin, sagði Harry. —
Hollywood.
— Ég skil, herra minn,
andartak, herra minn.
llarry beið og það sauð i honum
reiðin.
Eftir nokkrar minútur heyrði
hann aftur i röddinni. — Herra
Butler er upptekinn i augna-
blikinu, herra, þvi miður. Hann
biður yður að hringja seinna.
— Nei, heyrið mig nú, sagði
Harry. — Þetta er mjög áríðandi
mál. Ég þarf að hitta herra Butler'
eins fljótt og unnt er, allra helzt
strax.
— Ég skal koma þeim skila-
boðum áleiðis herra.
Frh. i næsta blaði
15. TBL. VIKAN 59