Vikan - 12.04.1973, Blaðsíða 42

Smásaga eftir Van Harrison
FJARVERUSÖNNUN
I
Enginn fór aö gráta þegar
Símon Murdoch dó, ööru nær.
Fráfall hans lyfti einmitt þungu
fargi af óteljandi hjörtum og
vakti vonarneista hjá mörgum,
sem voru aö örvæntingu komnir.
Þaö var sjaldgæft aö hitta
nokkurn mann svo niöursokkinn i
fjáraflaleg brögö og gróöabrall
aö hann brjóti af sér alla samúö i
lifanda lffi og veki fögnuö og kæti
meö þvi aö hrökkva upp af á hinn
hryllilegasta hátt, og hverfa aftur
til moldarinnar. En svona var nú
Simon Murdoch — ágjarn og
grimmur manndjöfull meö engan
eiginleika til að bera, sér til
málsbóta.
A ytra boröinu var hr. Murdoch
heiðarlegur gimsteina-
kaupmaöur. Samtimis var hann
— og nú undir nafninu Vincent -
Bloomer — veölánari og okrari og
svo var hann undir hinum og
þessum nöfnum einhver
sniöugasti þjófshylmari I allri
Lundúnaborg.
Svo heppinn og útfarinn var
hann, aö þegar hann var fimm-
tugur voru fyrirtækin hans oröin
svo fyrirferöamikil, aö hann
fluttist I hús i bænum Longscar,
þar sem hann haföi óformlega
aöalskrifstofu sina, en fór til
borgarinnar eftir þörfum, til aö
hafa eftirlit meö verzlunar-
stjórum sinum, eöa „gefa þeim
hita 1 haldiö”, eins og hann oröaöi
þaö sjálfur. Þegar hann var um
sextugt, fluttist systurdóttir hans,
Jane Howland, til hans, og
Murdoch gamli sá, um aö hún
ynni fyrir mat sinum. Þegar
stúlkan missti foreldra sina, var
hún svo fátæk, aö hún neyddist til
aö gera sér aö góöu gestrisni
frænda sins og þar eö hún þrælaöi
eins og vinnukona og var auk þess
kauplægri, lofaöi Simon henni aö
vera.
Jane var lagleg ljóshærö
stúlka, fremur feimin i
framkomu en þó glaðlynd og of
meinlaus til þess aö rifast viö
þennan geövonda frænda sinn,
jafnvel þegar meöferöin á henni
tók út yfir allan þjófabálk.
Murdoch taldi hána vera bjána,
en þar skjátlaöist honum bara
illilega.
t þessu óhugnalega húsi viö
viökunnanlega bæ, Longscar, var
enn einn maður, Albert Baxter,
ráöinn sem ritari, en þa>-nurdoch
vissi sitt af hverju um vaiasum
viöskipti Murdochs, umgekkst
gamli maöurinn hann þó meö
ofurlitilli tillitsemi.
Baxter var viökunnanlegur
maöur, glaölegur á svip, meö
brún hlæjandi augu, og Jane var
fegin veru hans þarna I húsinu.
Einn dag siödegis stóö stúlkan
viö setustofugluggann og horföi á
hvita þokuna koma skriöandi
utan af sjónum. Þetta hafði veriö
leiöindadagur úti fyrir, en
stormasamur innanhúss og Jane
andvarpaöi þreytulega er hún
hugsaöi til þess.
Murdoch gamli haföi hleupiö i
ham út af bréfi sem hann haföi
fengið þá um morguninn og aö
vanda haföi hann fyrst og fremst
skeytt skapi sinu á Jane.
En hún hætti þessum hug-
leiðingum, er Simon Murdoch
kom brokkandi inn i stofuna og lét
fallast I hægindastól viö arininn.
— Hættu þessum bölvuöu
grettum. Bættu I eldinn. Kveiktu
á lömpunum og segöu honum
Baxter, að ég vilji tala viö hann.
skipaöi hann og stundi gremju-
lega.
Það fór hrollur um Jane, er hún
gekk aö rofanum og kveikti. En
áhrifin á Mudroch voru furðuleg.
Hann vatt sér niöur úr stólnum, lá
á fjórum fótum á gólfinu og 1
daufri birtunni frá arninum sá
Jane, aö hann var náfölur og
ranghvolfdi I sér augunum. —
Dragöu fyrst fyrir gluggana,
bjáninn þinn. öskraöi hann.
— Ertu alveg sjóðandi band-
vitlaus? Slökktu ljósin.
Hann lá i hnipri hjá stólnum
þangaö til þykku tjöldin höfuö
veriö dregin fyrir gluggana. Þá
hvæsti hann og brölti máttleysis-
lega upp i stólinn afur og æpti
reiðilega: — Þú verður aö muna
aö draga alltaf fyrir gluggana
áöur en þú kveikir ljós i húsinu,
ef þú ekki gerir þaö, veröuröu aö
hypja þig héöan samstundis kelli
min. Náöu I hann Baxter.
Tónninn var hrottalegri en
orðin sjálf, en Jane var oröin svo
vön vonzkunni I frænda slnum,
sem hún eignaöi i meinleysi sinu
elli hans, svo aö hún sneri til
dyranna, án þess aö segja orö.
— Og svaraðu þegar talaö
er viö þig öskraöi karlvargurinn.
— Ég vil ekki hafa neina and-
skotans fýlu hér I húsinu
— Ég er ekki i neinni fýlu, sagði
Jane hóglega.
— Ekki brúka kjaft. Náöu i
hann Baxter.
Þegar hún kom inn aftur meö
ritarann, varö hún hissa er frændi
hennar baö hana vera kyrra.
Venjulega var hún vandlega úti-
lokuö frá þessum ráösstefnum
þeirra, og þvi var hana tekiö aö
gruna aö ekki væri allt meö felldu
um sum viðskipti frænda hennar.
Murdoch virtist nú hafa jafnað
sig af mesta æsingnum og tók
þeim ekki jafn önuglega og hann
var vanur. — Fáöu þér sæti,
Baxter, sagöi hann, — og þú llka
Jane. Hann kinkaði kolli til
hennar. — Þér hefur kannske
fundizt ég vera nokkuö snöggur
viö þig, út af þessum glugga-
tjöldum. En ég haföi ástæöu til
þess — og það gilda ástæöu. Svo
gilda, aö ég vil aö þiö takiö vel
eftir þvi, sem ég ætla nú að segja,
og kannski væri þaö rétt, Baxter,
aö þú vélritaöir þaö á eftir, og svo
skulum viö öll undirrita skýrsl-
una, áöur en þaö er um seinan.
— Þér viljiö gefa skýrsiu með
okkur frænku yðar sem vitundar-
vottum? spuröi hinn nákvæmi
ritari.
— Þaö er sama, hvaö þiö kalliö
þaö, sagöi Murdoch óþolinmóöur,
en hafiö nægilega greinilegt til
þess, að þessi bölvaður fantur
veriö hengdur.....
Hann þagnaöi og hugsaöi sig
um, ólundarlegur á svipinn,
hnipraöi sig nær eldinum og
teygöi bláæðóttar hendurnar að
hitanum áöur en hann hélt
áfram: — Ef eitthvað kemur fyrir
mig innan fárra daga, vil ég vera
viss um, aö fanturinn lendi i
gálganum ....
— Guö minn góöur. tók Baxter
frami, dauöhræddur. — Er þaö
svona alvarlegt — þér eigiö við
morö? Væri þá ekki betra að snúa
sér til lögreglunnar og biöja um
vernd?
Simon Murdoch tinaði lym-
skulegum augunum framani
spennta áheyrendur sina.
— Þetta er þannig vaxiö, aö
ekki er hægt aö segja lögreglunni
þaö, og yfirleitt hef ég aldrei
veriö upp á þaö kominn, aö láta
hana stinga nefinu i min mál. Auk
þess get ég bjargaö mér sjálfur,
og ég er langt frá þvi dauöur enn.
Svo aö lögreglan má fara fjan-
dans til fyrir mér, skiluröu þaö,
Baxter?
Ritarinn kinkaöi kolli. Hann
skildi þetta fullvel. Sýnilega var
sagan, sem hér var um aö ræöa,
eitthvaö utan viö lög og rétt I
augum Murdochs væri óviss
banavon aö skömminni til skárra
en möguleikinn á langri
fangavist, sem hann mundi
tæpast lifa af.
— Mannstú eftir Bur-
tonwoodmálinu fyrir fimmtán
árum? hvæsti gamli maöurinn og
lymskusvipurinn færöist enn I
aukana.
Ritarinn gapti. — Þér eigiö viö
moröið á laföi Burtonwood þegar
42 VIKAN 15. TBL.